Hebreeërs 12

₁Te midden van zo’n grote kring van geloofsgetuigen moeten we dan ook elke zondelast, die ons zo gemakkelijk hindert, afleggen en met volharding de renbaan aflopen die voor ons ligt. ₂Laten we het oog gericht houden op Jezus, die ons op de weg van het geloof is voorgegaan en ons naar de volmaaktheid brengt. Om de vreugde die voor hem in het verschiet lag, heeft hij het kruis op zich genomen en de schande niet geteld. Nu zit hij aan de rechterzijde van de troon van God.

₃Denk aan hem die zoveel tegenwerking van zondaars heeft verduurd. Dat zal u helpen de moed niet te verliezen en de strijd niet op te geven. ₄Uw strijd tegen de zonde heeft u nog geen druppel bloed gekost. ₅Bent u dan de vermanende woorden vergeten die God tot u als tot zijn kinderen richt:

₇Het behoort bij uw opvoeding zoveel te verduren. God behandelt u als zijn kinderen en ieder kind wordt wel eens door zijn vader gestraft. ₈Als u nooit straf krijgt zoals alle andere kinderen, dan bent u bastaards en geen echte kinderen. ₉Bovendien, voor onze aardse vaders die ons straften, hadden we al eerbied. Des te meer moeten we ons onderwerpen aan God die in hogere zin onze Vader is. We zullen erdoor léven. ₁₀Want onze aardse vaders voedden ons op naar eigen inzicht met het oog op dit korte leven, maar God voedt ons op voor ons bestwil, om ons te laten delen in zijn heiligheid. ₁₁Niemand vindt straf prettig; op het moment van de straf zelf is er verdriet. Maar wie zich erdoor hebben laten vormen, plukken er later de vruchten van, de vrede die voortkomt uit een rechtvaardig leven.

₁₂Hef dus uw slappe handen op en strek uw knikkende knieën. ₁₃Bewandel rechte wegen. Wat kreupel is mag niet uit het lid raken, maar moet kunnen genezen. ₁₄Streef de vrede na met alle mensen en probeer heilig te leven. Wie dat niet doet, zal nooit de Heer zien. ₁₅Let erop, dat niemand de genade van God verspeelt. Laat niet de verbittering als onkruid opkomen, onrust veroorzaken en de hele gemeente vergiftigen. ₁₆Laat niemand zo verdorven of onverschillig zijn als Esau, die voor één enkele maaltijd zijn rechten van oudste zoon prijsgaf. ₁₇Later wilde hij toch de zegen van zijn vader krijgen, maar toen werd hij afgewezen, zoals u weet, hoewel hij er huilend om verzocht. Hij kreeg geen kans meer tot inkeer.

₁₈U bent niet zoals het volk van Israël tot iets tastbaars genaderd, tot laaiend vuur, diepe duisternis en stormwind, ₁₉het schallen van de bazuin en een geluid van woorden. Zij die die stem hoorden, smeekten toen dat hij niet meer tot hen zou spreken. ₂₀Ze konden het bevel niet verdragen dat luidde: Zelfs een dier dat de berg aanraakt, moet gestenigd worden. ₂₁En wat ze zagen, was zo verschrikkelijk, dat Mozes uitriep: Ik sidder van angst. ₂₂Nee, u bent genaderd tot de berg Sion en tot de stad van de levende God, het hemelse Jeruzalem met zijn duizenden engelen. ₂₃U bent gekomen naar de feestelijke bijeenkomst van Gods oudste kinderen die staan ingeschreven in de hemel, naar God, die de rechter is van alle mensen, naar de geesten van de rechtvaardigen die de volmaaktheid bereikt hebben, ₂₄en naar Jezus, door wiens bemiddeling een nieuw verbond is gesloten en wiens vergoten bloed van iets beters spreekt dan dat van Abel.

₂₅Denk erom, wijs hem die tot u spreekt niet af! Want toen zij hem afwezen die hen op aarde waarschuwde, zijn ze niet ontkomen. Des te minder kans voor ons, als wij ons van hem afwenden die vanuit de hemel tot ons spreekt! ₂₆Zijn stem heeft de aarde toen doen schudden, maar nu geldt zijn belofte:

₂₇Die woorden ‘nog eenmaal’ maken duidelijk dat wat geschapen is, zal wankelen en verdwijnen, maar dat wat niet kan wankelen, zal blijven. ₂₈Daarom moeten we dankbaar zijn dat we een koninkrijk krijgen dat niet kan wankelen. Laten we God dienen zoals hij het wil, met eerbied en ontzag. ₂₉Want onze God is een verterend vuur.