Job 15

₁Toen nam Elifaz weer het woord:

₂‘Wat een waanideeën, wat een opgeblazen taal!

Komt een wijs man met zulke uitspraken?

₃Zijn dat zijn argumenten: loze kreten,

verdedigt hij zich met leeg gepraat?

₄Jij bent nog erger:

je doet afbreuk aan het ontzag voor God,

eerbied voor hem maak je belachelijk.

₅Met je grote mond maak je het alleen maar erger,

je probeert je er listig uit te praten,

₆maar je eigen woorden veroordelen je,

zij getuigen tegen je, niet ik.

₇Was jij soms de eerste mens,

geboren voordat er heuvels bestonden?

₈Heb jij God afgeluisterd

toen hij met zijn helpers sprak?

Heb je daar die wijsheid vandaan?

₉Wat weet jij dat wij niet weten,

wat doorzie jij dat wij niet begrijpen?

₁₀Wij kregen onze wijsheid van oude mensen,

ouder nog dan jouw vader.

₁₁Heb je er niet genoeg aan dat God je troost,

minacht je zijn milde woorden?

₁₂Waarom laat je je gaan,

waarom kijk je zo fel uit je ogen?

₁₃Waarom wind je je zo op,

waarom ga je tegen God tekeer?

₁₄Kan een mens ooit volmaakt zijn,

kan een sterveling ooit rechtvaardig zijn?

₁₅Als God zijn engelen al niet vertrouwt

en de hemelbewoners niet volmaakt vindt,

₁₆wat moet hij dan walgen van de mens,

die het kwaad drinkt als water.

₁₇Luister, Job, ik zal het je uitleggen,

ik zal je vertellen wat ik weet

₁₈en dat is wat wijze mannen zeggen;

zij hebben het weer van hun voorouders,

₁₉toen alleen die het land bewoonden

en er nog geen vreemdeling was binnengedrongen.

₂₀Een gewetenloze onderdrukker leeft steeds in angst,

zolang hij leeft, voelt hij zich bedreigd.

₂₁Hij hoort onraad, altijd en overal;

als hij zich veilig waant, overvalt zijn tegenstander hem.

₂₂Hij ziet geen kans de dood te ontlopen,

altijd voelt hij zich door het zwaard bedreigd.

₂₃Angstig probeert hij de aasgieren te ontwijken,

maar hij weet dat zijn ondergang zeker is.

₂₄Angst bekruipt hem, schrik slaat hem om het hart,

een beklemmende paniek houdt hem in zijn greep.

₂₅Want hij heeft de vuist gebald tegen de almachtige God

en hem overmoedig uitgedaagd.

₂₆Hij stormt met opgeheven hoofd op God af,

een zwaar beslagen schild houdt hij voor zich,

₂₇zijn gezicht heeft hij ingesmeerd met vet

en hij heeft zich gemasseerd met olie.

₂₈Maar hij zal wonen in verwoeste steden,

in verlaten huizen die in puin gevallen zijn.

₂₉Zijn rijkdom zal vergaan,

zijn bezit is niet blijvend,

hij kan het niet meenemen in zijn graf;

₃₀hij ontkomt niet aan het duistere dodenrijk.

Hij is als een boom:

zijn takken verschroeien in de hitte,

zijn bloesem verwaait in de wind.

₃₁Hij heeft vertrouwd op wat niet meer dan waan is,

hij komt bedrogen uit;

waan krijgt hij ervoor terug.

₃₂Voortijdig verschrompelt hij,

zijn takken worden niet groen:

₃₃een wijnstok die zijn druiven te vroeg laat vallen,

een olijfboom die zijn bloesem verliest.

₃₄Plannen van bedriegers blijven vruchteloos,

huizen van omkopers gaan in vlammen op.

₃₅Zij broeden op kwaad

en brengen onheil en ellende voort,

ze zijn een en al bedrog.’