Psalmen 39

₂Ik dacht:

Ik moet mij inhouden,

op mijn woorden letten,

mijn tong aan banden leggen,

want al gauw praat je mee

met mensen zonder God of gebod.

₃Dus hield ik mij stil,

ik zweeg als het graf.

Maar mijn smart nam toe,

₄ik werd steeds onrustiger,

de woorden brandden me op de lippen:

ik moest spreken.

₅Heer, laat mij beseffen

hoe kort mijn leven is,

hoe eindig ik ben,

hoe vergankelijk.

Doordring mij daarvan.

₆U gaf mij een kort bestaan,

maar enkele handbreedten lang,

voor u is mijn leven maar een ogenblik.

Wat is een mens?

Een zuchtje wind,

₇een voorbijgaande schaduw.

De mens maakt zich druk om niets,

hij schraapt een vermogen bijeen,

maar weet niet voor wie.

₈Heer, wat heb ik nog te verwachten?

Ik vestig alle hoop op u.

₉Vergeef mij als ik opstandig ben,

spaar mij de spot van dwazen.

₁₀Ik houd mij wel stil,

ik doe mijn mond niet open,

want u doet wat u wilt.

₁₁Maar straf mij niet langer,

want ik bezwijk onder uw slagen.

₁₂Als u iemand terechtwijst

en hem tuchtigt voor zijn zonden,

dan tast u zijn leven aan

zoals een mot een kleed.

Want wat is een mens?

Een zuchtje wind.

₁₃Heer, luister naar mij,

ik bid tot u,

ik roep om hulp,

blijf niet onverschillig onder mijn tranen.

Rechten kan ik niet laten gelden,

want ik ben maar bij u te gast,

een vreemdeling, zoals mijn voorouders.

₁₄Kijk me niet langer bestraffend aan,

laat mij nog wat vreugde beleven,

voor ik heenga

en niet meer ben.