Abdiné Gusti Allah sangka Yéhuda
1Waktu Yérobéam ijik ngadek ing mesbèh karo ngobong kurban, terus ana sakwijiné abdiné GUSTI sing teka ing Bétel sangka Yéhuda. 2Awit sangka préntahé GUSTI wong mau terus mbengok marang mesbèh kuwi, tembungé: “Hé! mesbèh, hé! mesbèh! Mengkéné tembungé GUSTI: bakal ana turunané Daved sing lair, jenengé Yosia. Kuwi bakal mbelèh ing nduwurmu imam-imam puntuk pangurbanan sing ngobong kurban ing nduwurmu, uga balung-balung manungsa bakal diobong ing nduwurmu.” 3Ing waktu kuwi uga wong mau ngekèki weruh bab sakwijiné tanda mujijat, tembungé: “Iki tanda mujijat, ya kuwi yèn GUSTI wis ngomong: mesbèh iki bakal ambruk, terus awu ing duwuré terus kutah.” 4Bareng Yérobéam krungu tembungé abdiné Gusti Allah sing ditujokké marang mesbèh ing Bétel kuwi, terus ngelungké tangané sangka sak nduwuré mesbèh lan ngongkon: “Tyekelen wong kuwi!” Nanging tangané sing diatyungké marang wong mau terus dadi kaku banget, terus ora kena ditekuk menèh. 5Mesbèhé uga terus ambruk, awu ing duwuré kutah, tyotyok karo tanda mujijat sing diomongké karo abdiné Gusti Allah awit sangka préntahé GUSTI mau. 6Ratu terus ngomong marang abdiné Gusti Allah mau: “Kula njaluk dijalukké kawelasan Marang GUSTI, Gusti Allah sampéyan, lan kula njaluk sampéyan ndongakké, supaya tangan kula bisa waras menèh.” Abdiné Gusti Allah terus njalukké kawelasan GUSTI, terus tangané ratu terus bisa bali menèh, pulih kaya mbiyèn. 7Sakwisé mengkono ratu terus ngomong marang abdiné Gusti Allah mau: “Hayuk bareng karo kula menyang ing kraton, kula njaluk nyegeraké badan sampéyan, sakwisé kuwi sampéyan bakal kula kèki pisungsung.” 8Nanging abdiné Gusti Allah ngomong marang ratu: “Senajan separoné kraton sampéyan kèkké marang kula, kula ora bakal mampir menyang kraton sampéyan; kula uga ora bakal mangan roti utawa ngombé banyu ing panggonan iki. 9Awit mengkéné préntahé tembungé GUSTI marang kula: Kowé aja mangan roti utawa ngombé banyu lan aja bali metu ing dalan sing wis mbok liwati mau.” 10Wong mau terus lunga, lan ora bali metu ing dalan sing wis diliwati, enggoné menyang ing Bétel.
11Ing Bétel ana sakwijiné nabi tuwa. Anak-anaké pada teka lan nyritakké kabèh penggawéné abdiné Gusti Allah ing dina kuwi ing Bétel. Uga pada nyritakké marang bapaké tetembungané sing dikabarké marang ratu. 12Bapakné terus takon: “Lungané metu ing dalan ngendi?” Anak-anaké terus pada nduduhké dalan sing diliwati karo abdiné Gusti Allah sing teka sangka Yéhuda kuwi. 13Bapakné terus ngomong marang anak-anaké: “Kimarku lapakana!” Kimaré terus dilapaki; 14bapaké terus numpak lan budal nututi abdiné Gusti Allah mau lan ditemoni ijik lungguh ing sak ngisoré wit gedé. Terus ditakoni: “Apa sampéyan abdiné Gusti Allah sing teka sangka Yéhuda?” Semauré: “Ya kula iki.” 15Omongé menèh: “Hayuk bareng karo kula menyang ing omah mangan roti.” 16Nanging semauré: “Kula ora bisa mulih bareng karo sampéyan lan mampir ing panggonanmu; kula ora bakal mangan roti utawa ngombé banyu bareng karo sampéyan ing panggonan kéné, 17awit kula wis dipréntah karo GUSTI: Kowé aja mangan roti utawa ngombé banyu ing kana. Kowé aja bali liwat ing dalan sing wis mbok liwati.” 18Semauré wong tuwa mau: “Kula kuwi uga nabi kaya sampéyan lan awit sangka préntahé GUSTI ana mulékat sing wis ngomong marang kula: Wong kuwi jaken bali bebarengan karo kowé menyang ing omahmu, bèn mangan roti lan ngombé banyu.” 19Nanging wong tuwa mau nggorohi abdiné Gusti Allah. Abdiné Gusti Allah kuwi terus bali bebarengan karo dèwèké lan mangan roti lan ngombé banyu ing omahé.
20Waktu ijik pada lungguh ngadep menyang méja, terus ana tembungé GUSTI marang nabi sing ngajak bali, 21terus mbengok mengkéné marang abdiné Gusti Allah sing teka sangka Yéhuda: “Mengkéné tembungé GUSTI: Awit kowé mbangkang marang préntahé GUSTI lan ora nindakké kabèh préntahé sing dikèkké marang kowé karo GUSTI, Gusti Allahmu, 22nanging terus bali lan mangan roti lan ngombé banyu ing panggonan kéné, senajan Panjenengané wis ngomong marang kowé: Kowé aja mangan roti utawa ngombé banyu, mulané layonmu ora bakal mlebu ing kuburané leluhurmu.”
23Wong mau sakwisé mangan roti lan ngombé banyu, terus dilapaké kimar, terus budal. 24Nanging ing dalan terus diserang karo singa lan dipatèni. Layoné gemlétak ing dalan, kimaré ngadek ing sandingé layoné mau; singané uga ngadek ing sandingé layon. 25Wong-wong sing liwat pada weruh layon sing gemlétak ing dalan lan singa sing ngadek ing sandingé kuwi. Wong-wong mau terus pada nyritakké bab kuwi ing kuta panggonané nabi tuwa mau.
26Waktu nabi tuwa sing mbujuk abdiné Gusti Allah supaya bali, krungu bab kuwi mau terus ngomong: “Kuwi abdiné Gusti Allah sing mbangkang marang préntahé GUSTI. GUSTI terus ngekèkké piyambaké marang singa, sing nyuwèk-nyuwèk lan matèni wong kuwi, netepi tembungé GUSTI sing dikèkké marang piyambaké.” 27Terus omong marang anak-anaké: “Kimarku lapakana.” Terus pada nglapaki kimaré. 28Nabi tuwa mau terus budal lan nemu layoné sing gemlétak ing dalan, lan weruh kimar lan singa sing ngadek ing sandingé. Singa kuwi ora mangan layon mau lan ora nyempal-nyempal kimaré. 29Nabi tuwa kuwi terus ngangkat layoné abdiné Gusti Allah terus ditumpangké ing kimaré terus digawa bali menyang ing kutané déwé, arep ditangisi lan dikubur. 30Layon mau dikubur ing kuburané déwé lan terus ditangisi: “Oh sedulur kula!” 31Sak bubaré ngubur terus ngomong marang anak-anaké: “Yèn aku mati, aku kuburen ing kuburan iki ngantyani karo abdiné Gusti Allah kuwi lan balung-balungku dèkèkna ing sandingé balung-balungé. 32Awit tetembungan sing diutyapké awit sangka préntahé GUSTI, marang mesbèh ing Bétel kuwi lan marang kabèh omah kanggo ngabekti ing puntuk ing kuta-kuta ing Samaria, kuwi mesti bakal kelakon tenan.”
33Sakwisé kelakon ratu Yérobéam meksa ora ninggalké penggawéané sing ala kuwi, nanging ijik waé ndadèkké imam-imam sangka golongané rayat kanggo puntuk-puntuk pangurbanan. Sapa waé sing gelem, kuwi terus ditetepké dadi imam ing puntuk-puntuk pangurbanan. 34Lan penggawé sing mengkono kuwi dadi dosané tyedak turuné Yérobéam, nganti terus pada dientèkké sangka sak lumahé bumi.
