Perjanjiané Yonatan karo Daved
1Daved terus mblayu sangka Nayot, ing sak tyedaké Rama. Sak tekané ing omahé Yonatan terus ngomong: “Kula kuwi nindakké apa? Apa kesalahan kula lan apa ta dosa kula marang bapakmu, nanging nganti ngarepké pati kula?” 2Nanging Yonatan ngomong marang Daved: “Babar pisan ora. Sampéyan ora bakal dipatèni. Elinga, yèn bapakku ora bakal nandangi apa-apa, perkara gedé lan tyilik, sing ora diomongké marang kula ndisik. Bapakku ora bakal ndelikké perkara kuwi kanggo kula? Kuwi mesti ora!” 3Nanging Daved ngomong menèh: “bapakmu mesti wis ngerti, yèn sampéyan seneng marang kula. Mila pikirané: Yonatan aja nganti ngerti perkara iki, mengko mundak sedih atiné; nanging, kanggo GUSTI sing urip, lan kanggo urip sampéyan, mung ana sak jangkah antarané kula lan pati.”
4Yonatan ngomong marang Daved: “Apa waé sing dadi karep sampéyan bakal kula tandangi.” 5Tembungé Daved marang Yonatan: “Sampéyan ngerti, yèn sésuk-ésuk kuwi sasi anyar, pantyèn kula kudu mèlu mangan karo ratu. Yèn sampéyan nglilani kula lunga ndelik ing ara-ara nganti mbésuk embèn mbengi. 6Yèn bapakmu nakokké kula sampéyan ngomong: Daved njaluk pamit marang kula karo banget, supaya dililani gelis-gelis lunga menyang kutané ing Bètléhèm, awit ing kana ana upatyara bujana taunan kanggo kabèh kulawargané. 7Yèn diomongké mengkéné: Ya apik, tegesé abdimu iki slamet. Nanging yèn nesuné muntab dadakan, sampéyan ngertia, yèn ratu wis mutusi kanggo tyilaka kula. 8Yèn mengkéné supaya sampéyan gelem ngétokké kasetian sampéyan marang abdimu iki, awit sampéyan wis nggawé perjanjian karo abdimu ing ngarepé GUSTI. Kuwi uga yèn ana kesalahan kula, sampéyan déwé kula njaluk matèni kula. Apa jalaran sampéyan bakal masrahaké kula marang bapakmu?” 9Nanging Yonatan nyauri: “Kuwi edohna sangka kula! Awit yèn kula ngerti tenan, yèn bapakku wis mutusi bakal nekakké tyilaka marang sampéyan, apa ya kula ora ngomongi marang sampéyan.” 10Daved terus ngomong marang Yonatan: “Sapa sing bakal ngekèki kabar marang kula, yèn ratu nyauri karo nesu marang sampéyan?” 11Tembungé Yonatan marang Daved: “Hayuk pada metu, mlebu ing ara-ara!” Terus pada bebarengan menyang ing ara-ara.
12Yonatan terus ngomong marang Daved: “Kanggo GUSTI, Gusti Allahé Israèl, sésuk-ésuk utawa mbésuk embèn udakara waktu mengkéné kula bakal weruh pikirané bapakku. Yèn apik kahanané kanggo Daved, apa ya kula ora terus kongkonan wong ngomongi weruh marang sampéyan? 13Nanging yèn bapak ngarepké supaya sampéyan olèh tyilaka, muga GUSTI ngekèki paukuman marang Yonatan, malah ngliwati kuwi, yèn kula ora ngomong marang sampéyan lan nglilani sampéyan lunga, supaya sampéyan bisa lunga karo slamet. Supaya GUSTI nunggal karo sampéyan kaya anggèné nunggal karo bapakku waktu ndisik. 14Yèn kula ijik urip, apa ya sampéyan ora bakal ngétokké katrésnané GUSTI marang kula? Nanging yèn kula wis mati, 15sampéyan aja nganti medot perjanjian kasetian sampéyan kanggo turunan kula ing sak lawasé. Lan yèn GUSTI ngentèkké mungsuh-mungsuhé Daved sangka bumi, 16aja nganti jenengé Yonatan ilang sangka turun-turunané Daved, uga yèn GUSTI bakal mbales paukuman marang mungsuh-mungsuhé Daved.” 17Yonatan ngongkon sumpah sepisan menèh marang Daved awit katrésnané marang dèkné, awit Yonatan nrésnani Daved kaya nrésnani dèkné déwé.
18Yonatan terus ngomong marang Daved: “Sésuk ésuk sasi anyar sampéyan mesti ditakokké, awit jagonganmu sampéyan kosong. 19Mbésuk embèné sampéyan mesti digolèki, sampéyan kula njaluk ndelik ing pandelikan ing dina kedadian kuwi, lan sampéyan njagong ing sandingé tumpukan watu. 20Kula terus bakal ngetyulké panah telu ing tyedaké, kaya-kaya ana sing tak panah. 21Lan sampéyan bakal ngerti, kula bakal ngongkon réwang kula: Lungaa golèkana panahé! Yèn kula tyerita marang réwang kuwi karo swara: Oh, panah-panahé tyedak waé, rodok mréné menèh, jukukana, - ngupaya sampéyan kula njaluk teka, awit kanggo GUSTI sing urip, sampéyan slamet, ora ana bebaya apa-apa. 22Nanging yèn kula tyerita marang botyah nom kuwi mengkéné: Wah panah-panahé tekan adoh kana! - sampéyan kula njaluk lunga, awit GUSTI mréntah sampéyan lunga. 23Tegesé perkara sing pada kula janjèkké ing antarané kula lan sampéyan, sakjané, GUSTI ing antarané kula lan sampéyan nganti ing sak lawasé.”
24Sakwisé kuwi Daved ndelik ing ara-ara. Waktu wis ngantyik sasi anyar, ratu njagong mangan. 25Ratu njagong ing jagongané kaya adaté, ing sak tyedaké témbok. Yonatan ngadep ing ngarepé. Abnèr njagong ing sak tyedaké Saul, nanging jagongané Daved tetep kosong. 26Lan ing dina kuwi Saul ora ngomong apa-apa, awit mikiré: “Menawa ana apa-apa karo dèwèké. Menawa Daved ijik reget, ya dèwèké mesti ijik reget.”
27Nanging ing dina sakwisé sasi anyar iki, ing dina sing kaping pindo, waktu jagongané Daved tetep kosong, Saul takon marang Yonatan, anaké: “Kenèng apa anaké Isai ora mèlu mangan, dèk wingi ora, saiki uga ora?” 28Semauré Yonatan: “Daved wis njaluk pamit karo tenanan marang kula, lunga menyang Bètléhèm, 29tembungé: Lilanana kula njaluk pamit, awit ana upatyara bujana kanggo brayat kula ing kuta; para sedulur kula déwé sing nemoni kula. Mulané yèn sampéyan melas marang kula, kula sampéyan lilani ngéndangi para sedulur kula. Iki jalaran Daved ora mèlu ing péstané ratu.”
30Saul terus muntab nesuné marang Yonatan, tembungé marang anaké: “Anak lonté, sing kurang ajar! Aku wis ngerti, yèn kowé milih marang anaké Isai lan kuwi sing ndadèkké wirangmu lan wetengé emakmu. 31Awit, tenan selawasé anaké Isai ijik urip ing nduwuré bumi, kowé lan kratonmu ora bakal kuwat. Lan saiki kongkonana wong nyeluk lan nuntun Daved ing ngarepku, awit wong kuwi kudu mati.”
32Nanging Yonatan nyauri marang Saul, bapaké: “Kenèng apa Daved kudu dipatèni? Apa ta kesalahané?” 33Terus nlorongké tumbaké marang Yonatan arep dipatèni. Dadiné Yonatan ngerti, yèn bapaké wis mutusi arep matèni Daved. 34Mulané Yonatan ngadek lan ninggalké panggonan pésta karo mulat-mulat nesuné. Ing dina kaping pindo sasi anyar kuwi Yonatan ora mangan apa-apa, awit dèkné susah atiné awit mikirké Daved, jalaran bapaké wis ngrèmèhké Daved.
35Esuké Yonatan lunga menyang ing ara-ara ditutké abdi tyilik kaya sing dadi perjanjiané marang Daved. 36Yonatan ngomong marang abdiné: “Mblayua golèkana panah-panahé sing tak etyulké.” Ijik waé abdi mau mblayu, Yonatan ngetyulké panahé nglangkahi sirahé abdiné mau. 37Bareng abdiné mau tekan ing pernahé panah sing dilepaské Yonatan, Yonatan mbengok sangka mburiné abdiné mau: “Panah kuwi luwih adoh kana.” 38Tembungé Yonatan menèh: “Hayuk gelis, aja mandek waé.” Abdiné kuwi terus nglumpukké panahé lan dibalèkaké marang bendarané. 39Nanging abdi kuwi ora ngerti apa-apa; mung Yonatan lan Daved sing ngerti perkara kuwi. 40Sakwisé kuwi Yonatan masrahaké gamané marang abdi sing mèlu dèkné, tembungé: “Lungaa, gawanen menyang ing kuta!” 41Abdi kuwi terus mulih, Daved terus metu sangka sisihé tumpukan watu, terus sujut ing bumi lan nyembah dibalèni kaping telu. Wong loro pada ambung-ambungan lan pada tangis-tangisan. Pungkasané Daved bisa nguwat-nguwatké dèkné déwé. 42Yonatan ngomong marang Daved: “Sampéyan lungaa karo slamet, kula wis pada sumpah ing ngarepé GUSTI mengkéné: GUSTI anaa ing antarané kula lan sampéyan lan ing antarané turunan kula lan turunané sampéyan nganti ing sak lawasé.” 43Sakwisé kuwi Daved ngadek lan lunga, lan Yonatan mulih menèh menyang kuta.
