Peti perjanjian direbut wong Filistèn
1Lan tembungé Samuèl tekan ing sak ratané negara Israèl. 2Wong Filistèn pada ngepung maju adu-arep karo wong Israèl. Bareng ramé-ramé perang, suradadu Israèl terus kalah karo wong Filistèn, sing njalari patiné wong 4000 ing sak tengahé peperangan kuwi. 3Waktu suradadu kuwi bali menyang tarupé, para pinituwané Israèl pada ngomong: “Kenèng apa GUSTI kok ndadèkké aku pada digetyek kalah karo wong Filistèn ing dina iki? Hayuk pada njukuk peti perjanjiané GUSTI sangka Silo, supaya Panjenengané teka ing tengah-tengah kita lan nylametaké kita sangka tangané mungsuh kita.” 4Bangsa kuwi terus kongkonan wong menyang ing Silo, terus ngusung peti perjanjiané GUSTI sing ngwasani langit lan bumi, sing njagong sak nduwuré kerup; anaké imam Eli loro pisan: Hofni lan Pinéhas pada ngiring ing sak tyedaké peti perjanjian Gusti Allah kuwi. 5Sak tekané peti perjanjian GUSTI ing tarupé, kabèh wong Israèl pada surak-surak banter, nganti nggorekké bumi. 6Lan wong Filistèn sing pada krungu suraké wong mau pada ngomong: “Iki swara apa ta sing banter ing tarup-tarupé wong Ibrani kuwi?” Bareng pada ngerti, yèn petiné GUSTI wis teka ing tarupé, 7sak nalika pada wedi atiné, awit tembungé: “Gusti Allahé bangsa kuwi wis teka ing tarupé,” lan kewetu tembungé: “Tyilaka kita, awit sak durungé, ora tau kelakon sing kaya mengkono kuwi. 8Tyilaka kita! Sapa sing nylametaké kita sangka tangané Gusti Allah sing medèni banget kuwi? Kuwi ya Gusti Allah sing nggebuki wong Egipte karo bebendu rupa-rupa ing ara-ara samun. 9Hé wong Filistèn, sing tatak atimu lan dadia wong lanang, supaya ora dadi baturé bangsa Ibrani kuwi, kaya déné enggoné wong-wong kuwi mbiyèn pada dadi batur marang kowé. Tandangmu dadia wong lanang lan majua perang!” 10Terus pada maju perang, nganti wong Israèl pada kalah, pada mblayu menyang ing tarup-tarupé déwé-déwé. Luwih gedé banget enggoné kalah. Wong Israèl sing mati 30.000, suradadu sing mlaku sikil. 11Uga peti perjanjiané Gusti Allah direbut lan anaké imam Eli loro pisan, Hofni lan Pinéhas pada ninggal.
12Ana sakwijiné wong sangka taler Bényamin sing mblayu sangka peperangan lan ing dina kuwi uga tekan ing Silo karo nganggo sandangan suwèk-suwèk lan sirahé diwur-wuri lemah. 13Sak tekané wong kuwi, imam Eli pinuju njagong ing kursi ing pinggir dalan ngentèni kabar, atiné tansah dek-dekkan, jalaran sangka petiné Gusti Allah kuwi. Waktu wong kuwi mlebu ing kuta lan ngomongké kabar kuwi, wong sak ratané kuta kabèh pada nangis pating jlerit. 14Bareng imam Eli krungu tangisané kuwi terus takon: “Sing ramé kuwi apa ta?” Wong kuwi gelis marani imam Eli lan ngomongi marang dèkné. 15Imam Eli kuwi umuré wis sangang puluh wolu taun lan mripaté wis lamur, nganti ora bisa weruh menèh.
16Tembungé wong mau marang imam Eli: “Kula mlayu sangka sak tengahé peperangan, dina pisan iki kula mlayu sangka peperangan.” Pitakoné imam Eli: “Kepriyé kahanané, anakku?” 17Semauré sing nggawa kabar mau: “Bangsa Israèl pada mlayu sangka ngarepé bangsa Filistèn, rayat ing kéné kalah banget, lan uga anak sampéyan loro: Hofni lan Pinéhas wis pada ninggal, lan petiné Gusti Allah direbut.” 18Waktu wong mau ngomong bab petiné GUSTI, imam Eli terus tiba mlumah sangka kursiné sandingé gapura, nganti tugel guluné terus ninggal. Awit wis tuwa tur lemu dèkné. Enggoné ngadek dadi rèkter lan mréntah wong Israèl lawasé patang puluh taun.
19Nanging anaké mantu, bojoné Pinéhas, wis mbobot tuwa. Bareng krungu yèn petiné GUSTI kena direbut lan bapak maratuwa, uga bojoné ninggal, terus ndéprok, terus nglairké, awit dadakan lara-manak. 20Waktu arep ninggal, para wong wadon sing pada ngadek ing sandingé, pada ngomong: “Aja sumelang, awit sampéyan wis nglairké anak lanang.” Nanging wis ora semaur lan ora nggatèkké. 21Bayiné dijenengké Ikabod, semauré: Kaluhuran wis ilang sangka Israèl awit petiné Gusti wis direbut lan awit patiné maratuwané lan bojoné lanang. 22Semauré: “Kaluhuran wis ilang sangka Israèl, awit petiné GUSTI wis direbut.”
