2 Korintus 7

₁Para sedulur sing tak trésnani awit kuwi kita dikèki janji-janji mau, mulané hayuk kita pada nyutyèkké awak kita sangka sak rupané reregeté badan lan kasukman, lan karo mengkono kita nyampurnakké kasutyian kita sak njeruhné wedi lan ngajèni marang Gusti Allah.

₂Kita pada dikèki panggonan ing atimu; aku ora tau kesalahan marang sapa waé, ora nggawé ruginé sapa waé lan uga ora golèk bati marang sapa waé. ₃Enggonku ngomong mengkono kuwi ora awit sangka arep nibakké paukuman marang kowé, awit mau wis tak omongké, yèn kowé wis pada olèh panggonan ing atiku, banjur kita bareng urip lan bareng mati. ₄Karo kowé kuwi aku blaka banget, lan uga banget enggonku ngunggul-unggulké kowé. Sak njeruhné aku pada ngalami susah, aku kebak panglipuran lan kalubèran kabungahan.

₅Nalika kita teka ing Makédonia, kita ora bisa tentrem. Malah ing endi-endi kita pada nemu kasusahan: Sangka njaba ana tukaran lan sangka njeruh ana rasa wedi. ₆Nanging Gusti Allah sing nglipur marang wong sing pada andap asor atiné, kuwi wis nglipur kita awit sangka tekané Titus. ₇Ora mung awit sangka tekané waé, nanging uga awit sangka panglipuran sing dialami ing tengah-tengahmu. Awit wong kuwi wis nyritakké marang kita kangenmu, sambatmu, katemenanmu enggonmu mbélani aku, banjur mundak tambah kabungahanku.

₈Dadi senajan aku wis nggawé susahmu awit sangka layangku kuwi, nanging aku ora getun. Pantyèn aku tau getun, awit aku weruh yèn layang kuwi nyedihké atimu, senajan mung sak untara waktu, ₉nanging saiki aku bungah, ora awit enggonmu wis sedih, nanging jalaran kesedihanmu kuwi njalari kowé mratobat: Awit enggonmu pada sedih kuwi tyotyok karo karepé Gusti Allah, banjur setitik waé kowé ora tak rugèkké. ₁₀Awit kasusahan sing tyotyok karo karepé Gusti Allah kuwi nekakké mratobat sing nuntun marang keslametan sing ora nggawé getun, nanging kasusahan sing sangka jagat iki nukulké pati. ₁₁Awit pada gatèkna tenan kesedihan sing tyotyok karo karepé Gusti Allah kuwi malah njalari kowé mundak mempeng enggonmu pada mbuktèkké yèn ora salah, jèngkèl, wedi, kangen, karep sing tenanan, paukuman! Ing bab kuwi kabèh kowé wis pada mbuktèkké yèn ora kesalahan.

₁₂Mulané, enggonku wis nulis layang marang kowé, kuwi ora awit ana sing salah, utawa awit ana sing ngalami susah jalaran penggawé sing salah, nanging supaya gematimu marang aku dadi tyeta kanggo kowé ing ngarepé Gusti Allah. ₁₃Ya sangka kuwi kita pada olèh panglipur.

Lan kejaba sangka panglipuran kuwi, kita pada mundak bungah menèh awit sangka kebungahané Titus, awit kowé kabèh wis pada ngayemké atiné. ₁₄Awit yèn aku ngomongké pengalem kanggo kowé marang Titus, kuwi kowé ora nggawé gelaku; nanging pada kaya enggon kita tansah ngomongké apa sing bener marang kowé, semono uga pengalemanku ing ngarepé Titus kuwi ya wis kedadian tenan. ₁₅Lan katrésnané marang kowé saya mundak gedé, yèn ngélingi marang manutmu kabèh, kepriyé enggonmu nampani tekané karo wedi lan gemeter. ₁₆Aku bungah banget, awit aku bisa pertyaya marang kowé ing sembarang perkara.