2 Samuèl 19

₁Terus Yoab dikèki weruh: “Ngertènana, ratu nangis lan ngalami kasusahan awit sangka Absalom.” ₂Waktu semono kemenangan terus dadi kasusahan kanggo para suradaduné, awit ing dina kuwi suradaduné pada krungu tembungé wong: “Ratu ngalami kasusahan awit sangka anaké.” ₃Mulané mlebuné suradaduné menyang kuta ing dina kuwi tanpa swara, kaya déné suradadu sing kisinan, yèn bali mulih mung meneng-meneng waé awit mblayu sangka peperangan.

₄Ratu nutupi praupané, karo swara banter ratu sambat: “Oh anakku, Absalom, Absalom anakku, anakku!” ₅Yoab terus ngadep ing ngarepé ratu lan ngomong: “Ing dina iki sampéyan nggawé isiné kabèh abdimu sing wis mitulungi nyawa sampéyan lan nyawané para anak sampéyan lanang lan wadon lan para bojoné lan wayuh sampéyan, ₆ya kuwi enggèn sampéyan nrésnani wong sing sengit marang sampéyan lan nyengiti marang wong sing nrésnani sampéyan. Awit ing dina iki sampéyan ngétokké, yèn para penggedéné suradadu lan para suradaduné pada ora ana ajiné ing ngarepé sampéyan. Malah kula ngerti, yèn menawa Absalom ijik urip, kita pada nemoni pati ing dina iki, mesti sing mengkéné kuwi sampéyan anggep apik. ₇Mulané, sampéyan kula njaluk ngadek lan metu ngekèki tembungé, supaya atiné para wong pada lega. Kula sumpah kanggo asmané GUSTI, yèn sampéyan ora metu, ora ana wong siji waé sing mèlu sampéyan ing wengi iki; perkara kuwi tegesé luwih mbebayani tenimbang karo kabèh bebaya sing sampéyan alami wiwit tyiliké sampéyan nganti teka saiki.” ₈Ratu terus ngadek ing gapura. Wong-wong terus pada dikabari kabèh mengkéné: Ratu njagong ing gapura. Wong kabèh terus pada ngadep ing ngarepé ratu. Nanging wong Israèl wis pada mlayu, pada mulih menyang tarup-tarupé pisah-pisahan.

₉Sakkèhé wong taleré Israèl kabèh pada tutuh-tutuhan tembungé: “Daved wis ngluwari kita sangka mungsuh kita uga sing nylametaké kita sangka tangané wong Filistèn, nanging saiki lunga sangka negara awit sangka Absalom. ₁₀Nanging Absalom sing wis kita jebatani, supaya ngwasani kita, nemoni pati ing peperangan. Saiki kenèng apa kowé pada meneng waé lan ora ngomongi mulih ratu?” ₁₁Ratu wis kongkonan wong marani imam Sadok lan imam Abyatar lan pada diweling: “Rembukana karo para tuwa-tuwané Yéhuda mengkéné: Kenèng apa kowé malah sing kèri déwé enggonmu ngomongi mulih ratu menyang kratoné?” Awit rembukané wong Israèl kabèh wis dikrungu karo ratu. ₁₂“Kowé kuwi apa ora sedulurku, kowé kuwi apa ora krabatku, kenèng apa kok kowé sing kèri déwé enggonmu ngomongi ratu mulih menyang kratoné?” ₁₃Lan Amasa wajip ngomongké: “Kowé kuwi apa ora krabatku? Supaya Gusti Allah nibakké paukuman marang aku mengkéné lan njalari mengkono, yèn kowé ora tetep dadi nggentèni Yoab.” ₁₄Mengkono enggoné Daved mulihké atiné sakkèhé wong Yéhuda bareng, nganti terus pada ngomongké penjaluk marang ratu: “Sampéyan muga gelem mulih sak abdimu kabèh!”

₁₅Ratu terus budal mulih lan teka ing pinggiré laut Yordan. Ing waktu semono wong Yéhuda wis pada tekan ing Gilgal arep metuk tekané Daved lan ngetutké nyabrang ing laut Yordan. ₁₆Simèi anaké Géra wong Bényamin sangka Bahurim ya gelis-gelis teka karo wong Yéhuda metuk tekané Daved. ₁₇Uga ana wong 1000 sangka panggonané Bényamin sing mbarengi mlakuné. Lan Siba abdiné brayaté Saul kabèh anaké lanang limalas lan abdiné rong puluh pada gupuh-gupuh ndisiki tekané ratu menyang laut Yordan. ₁₈Terus nyabrang sangka panyebrangan arep nyabrangké bojo-bojoné ratu lan nindakké apa sing dianggep apik. Simèi anaké Géra sendeku ing ngarepé ratu, waktu ratu sak durungé nyabrang ing laut Yordan, ₁₉lan ngomong marang ratu: “Bendara kula muga aja nganti tetep nganggep kula kuwi kesalahan lan aja nganti éling marang tumindakké abdimu sing kesalahan, waktu sampéyan lunga sangka Yérusalèm; aja nganti sampéyan mikir marang perkara kuwi malih. ₂₀Abdimu tenan rumangsa, yèn abdimu wis nggawé dosa lan muga sampéyan bakal ngerti, ing dina kuwi kula sing ndisik déwé sangka kabèh turunané Yosèf sing metuki tekané bendara ratu kula.”

₂₁Abisai anaké Seruya terus nyelani, tembungé: “Apa Simèi ora kudu diukum mati, awit ndisik nyepatani sing dijebatani karo GUSTI?” ₂₂Nanging Daved ngomong: “Kowé mèlu-mèlu apa hé anaké Seruya, kok ing dina iki kowé nglawan marang aku? Apa ing dina kuwi nganti ana wong sing dipatèni ing Israèl? Apa kok kira aku ora weruh, yèn ing dina iki aku dadi ratu menèh ngwasani bangsa Israèl?” ₂₃Ratu terus ngomong marang Simèi: “Kowé ora bakal mati!” Ratu terus sumpah ing ngarepé.

₂₄Méfibosèt anaké Saul metuk Daved, ora wisuh sikilé, ora dirumati jénggoté lan ora dikumbah sandangané wiwit ratu lunga nganti tekan mulihé karo slamet. ₂₅Waktu dèkné metuk ratu ditakoni karo ratu: “Kenèng apa kowé ora lunga ngetutké aku, Méfibosèt?” ₂₆Semauré: “Ya, bendara ratu kula, kula diapusi réwang kula. Awit abdi kula nyritakké mengkéné: Nglapakana kimar arep tak tunggangi mèlu mlakuné ratu, awit abdimu kuwi pintyang. ₂₇Réwang kula kuwi mblénjani abdimu ing bab bendara ratu kula. Nanging bendara ratu kula kuwi kaya waé mulékaté Gusti Allah; mulané sampéyan kula njaluk nindakké apa sing sampéyan pikir apik. ₂₈Senajan kabèh brayaté abdimu kuwi sing pantyèn pantes diukum mati karo bendara ratu kula, nanging sampéyan wis ngangkat abdimu klebu wong sing pada nampa kebutuhané rejekiné sangka kratoné sampéyan. Apa ta wewenangé kula, nanging ijik gelem njaluk apa-apa marang ratu?” ₂₉Nanging ratu ngomong: “Apa perluné kowé ngomong bab kahananmu menèh? Aku wis ngekèki katetepan: Kowé lan Siba ngeduma lemah kuwi.” ₃₀Méfibosèt terus ngomong marang ratu: “Ya bèn dijukuk kabèh, awit bendara ratu kula wis mulih marang kraton karo rahayu.”

₃₁Barsilai wong Giléad, uga wis teka sangka Rogelim lan mèlu ngetutké mlakuné ratu menyang laut Yordan, lan ngetutké tekan ing kana. ₃₂Barsilai kuwi wis tuwa banget, umuré wis wolung puluh taun. Wong kuwi sing nyukupi pangané ratu sak suwéné ing Mahanaim, awit wong kuwi sugih banget. ₃₃Tembungé ratu marang Barsilai: “Kowé mèlua aku, mesti bakal tak opèni ing kratonku ing Yérusalèm.” ₃₄Nanging Barsilai ngomong: “Ijik pirang taun malih enggèn kula urip, kula kok dikongkon mèlu sampéyan nang Yérusalèm. ₃₅Saiki kula wis umur wolung puluh taun, apa kula ijik bisa mbédakké perkara sing apik utawa ala? Apa kula ijik bisa ngrasaké apa-apa sing kula pangan utawa kula arep ombé? Apa kula ijik bisa ngrungokké kidungané para penyanyi lanang lan wadon? Apa perluné abdimu kuwi ijik dadi tanggungané bendara ratu kula? ₃₆Abdimu kuwi mung bisa ngeterké sak dilut teka ing laut Yordan. Kenèng apa ratu ngekèki berkah sing sak mono gedéné marang kula? ₃₇Lilanana abdimu mulih, supaya kula bisa ninggal ing kuta kula déwé, tyedak karo kuburané bapak lan ibu kula. Nanging kuwi abdimu Kimham, sing bisa ngetutké bendara ratu kula, lan kok dadèkné sak karepé sampéyan.” ₃₈Ratu terus ngomong: “Ya apik, Kimham waé mèlua aku, aku bakal nindakké apa sing kok karepaké lan kabèh penjalukmu bakal tak rungokké.” ₃₉Sakwisé mengkono wong okèh pada nyabrang laut Yordan; ratu terus pamitan marang Barsilai karo diambung lan uga terus nyabrang. Wong kuwi terus mulih menyang ing omah panggonané.

₄₀Sakwisé kuwi ratu terus lunga menyang ing Gilgal lan Kimham ngetutké. Sakkèhé wong Yéhuda lan separoné taleré Israèl pada ngetutké ratu: ₄₁Nanging sakkèhé wong Israèl pada ngadep lan ngomong marang ratu: “Kenèng apa para sedulur kula para wong Yéhuda kuwi kok pada mboyong ratu karo meneng-meneng lan nyabrangké ing laut Yordan bojo anak lan kabèh abdiné Daved sing pada ngetutké?” ₄₂Wong Yéhuda kabèh terus pada nyauri marang wong Israèl: “Awit ratu kuwi sedulurku. Kena apa kowé kok pada nesu awit sangka perkara iki? Apa kita pada mangan apa-apa karo ragat sangka ratu? Apa kita pada olèh untungé?” ₄₃Nanging wong Israèl pada nyauri marang wong Yéhuda: “Kita pada nduwé wewenangé tikel sepuluh kanggo ratu. Kenèng apa kowé pada ngrèmèhké kita kabèh? Apa duduk kita sing wajip ndisik déwé mboyong mulih marang ratu kita?” Nanging tembungé wong Yéhuda luwih kuwat tenimbang tembungé wong Israèl.