Andarané Torèt 15

₁“Saben pendaké pitung taun kowé nganakké rampungé utang. ₂Kanggo tyarané ngrampungké kuwi mengkéné: Saben wong sing motangaké kuwi nglilanana apa sing diutangké marang sak pepadané, aja nganti nagih marang sak pepadané utawa seduluré, awit wis ana pepakon bab ngrampungké sing dikèkké karo GUSTI. ₃Kanggo wong bangsa liya kuwi kena kok tagih, nanging sing kok utangké marang sedulurmu kuwi lilakna. ₄Dadi ing tengahmu aja nganti ana wong mlarat, awit GUSTI mesti bakal nglubèrké berkahé marang kowé ing negara sing dikèkké karo GUSTI, Gusti Allahmu, marang kowé dadi panggonan pandumanmu; ₅angger kowé pada nggatèkké tembungé GUSTI, Gusti Allahmu, karo temen-temen, lan nglakoni karo temen-temen kabèh angger-angger sing tak gelarké marang kowé ing dina iki. ₆Yèn GUSTI, Gusti Allahmu, wis mberkahi kowé, kaya sing wis dadi tembungé marang kowé, nganti kowé bakal motangaké marang bangsa okèh, nanging kowé déwé ora bakal golèk utangan, lan bakal ngwasani bangsa okèh, nanging kowé déwé ora bakal dikwasani.

₇Yèn ing tengah-tengahmu ana wong mlarat tunggalé sedulurmu ing salah sakwijiné panggonanmu, ing negara sing dikèkké karo GUSTI, Gusti Allahmu, marang kowé, ing kono kowé aja nganti ora nggubris utawa mung sedakep tangan waé ing ngarepé sedulurmu sing mlarat mau, ₈nanging tanganmu kudu kok megarké sing amba lan utangana karo lubèr, tyukup kanggo kebutuhané. ₉Sing ati-ati, supaya ing atimu aja nganti ana pikiran sing ala mengkéné: Iki wis tyedak taun kaping pitu, taun waktuné ngrampungké utang, lan kowé terus mangkel marang sedulurmu sing mlarat kuwi lan ora ngekèki apa-apa; terus sedulurmu mau sambat marang GUSTI kanggo kowé, nganti perkara kuwi ndadèkké dosamu. ₁₀Kuduné kowé ngekèki karo lubèr lan yèn ngekèki, atimu aja nggedumel; awit sangka perkara kuwi GUSTI, Gusti Allahmu, bakal mberkahi kowé ing sembarang penggawéanmu lan ing sakkèhé budidayamu. ₁₁Awit kanggo wong mlarat kuwi selawasé bakal tansah ana waé ing negara kono; mulané kowé tak préntahi mengkéné: Tanganmu kok megarké sing amba marang sedulurmu sing kekurangan lan sing mlarat ing negaramu.”

₁₂“Yèn ana sedulurmu wong Ibrani lanang utawa wadon sing ngedol awaké marang kowé, kuwi enggoné kerja marang kowé nganti nem taun suwéné, nanging ing taun kaping pitu lilanana merdéka. ₁₃Nanging yèn kok lilani merdéka, aja kok lungakké karo nglentung waé, ₁₄sangonana karo lubèr sangka kumpulané wedusmu lan sangka pametuné gandummu lan sangka peresané anggurmu, tyotyok karo berkahé GUSTI, Gusti Allahmu, marang kowé. ₁₅Kowé pada élinga yèn mbiyèn kowé ya pada dadi batur ing negara Egipte, terus kowé ditebus karo GUSTI, Gusti Allahmu, mulané kowé tak préntahi mengkono ing dina iki. ₁₆Nanging yèn baturmu mau nduwé tembung marang kowé: Kula ora bakal metu ninggalké sampéyan! - awit wis trésna marang kowé lan brayatmu, lan wis kepénak ing panggonanmu, ₁₇terus kowé njupuka untyek, tyablasana ing godongé kupingé nèmplèk ing lawang, nganti dadi baturmu sak lawasé. Lan baturmu wadon ya gawénen kaya mengkono uga. ₁₈Enggonmu merdékakké baturmu aja karo susahé atimu, awit enggoné wis kerja marang kowé nem taun suwéné, kuwi olèh-olèhé tikel loro buruh dinan. Lan GUSTI, Gusti Allahmu, bakal mberkahi sembarang sing kok lakoni.”

₁₉“Sakben mbarepé lanang sing lair ing antarané sapimu lan wedusmu, kuwi dèwèkna kanggo GUSTI, Gusti Allahmu; mbarepé sapimu aja kok kanggokké nyambutgawé, lan mbarepé wedusmu aja kok tyukuri wuluné. ₂₀Dagingé kuwi panganen ing ngarepé GUSTI, Gusti Allahmu, saben taun, ya kowé kabèh brayatmu ing panggonan sing bakal dipilih karo GUSTI. ₂₁Nanging yèn ana tyiriné pintyang utawa pityekké, utawa saben tyiri sing ala, kuwi aja nganti kok pasrahaké marang GUSTI, Gusti Allahmu. ₂₂Kuwi kena kok pangan dagingé ing panggonanmu, wong najis karo sing ora najis pada waé pada kaya yèn mangan daging kidang utawa daging kidang menjangan. ₂₃Mung getihé aja kok pangan; kuwi esokna ing bumi kaya banyu.”