1Sakwisé mengkono GUSTI ngétok menèh marang Abraham ing sak tyedaké wit terbantin ing Mamré, nalika njagong ing lawangé tarupé wantyi awan waktu panas-panasé. 2Bareng ndangak weruh ana wong lanang telu ngadek ing ngarepé, terus gelis-gelis nemoni wong-wong mau lan nyembah ing lemah 3karo ngomong: “Para bapak, yèn kula olèh kawelasan panjenengan supaya aja nganti ngliwati marang abdimu iki. 4Yèn dililani kula njukuk banyu setitik, kanggo wisuh sikil Panjenengan, terus pada gelem njagong ing ngisoré wit-witan iki; 5mengko kula njukuk roti setitik, kanggo nguwatké panjenengan; sakwisé mengkono, panjenengan bisa nerusaké mlaku, awit panjenengan wis teka ing panggonané abdimu iki.” Tembungé dayohé: “Ya tandangana apa sing dadi karepmu!” 6Abraham terus gelis-gelis menyang tarupé nemoni Sara, lan ngomong: “Gelis njupuka glepung alus telung taker, terus ulènana gawénen roti bunder!” 7Abraham terus gelis-gelis nang kandang sapiné, terus njupuk pedèt sing empuk lan apik dagingé, terus dipasrahké marang abdiné, lan abdiné terus gelis tandang ngolahi. 8Sakwisé kuwi njupuk mertéga lan mèlek, karo pedèt sing wis diolah lan diladèké marang dayohé. Lan Abraham ngadek ing sak ngisoré wit kono dongé dayohé pada mangan. 9Dayohé terus takon: “Sara bojomu ing ngendi?” Semauré Abraham: “Ing njeruh tarup.” 10Tembungé Gusti: “Setaun menèh Aku bakal teka mbréné, awit ing waktu kuwi Sara bojomu bakal nduwé anak lanang.” Lan Sara ngrungokké tembungé mau sangka lawangé tarup sing ana mburiné para dayohé. 11Abraham lan Sara wis tuwa banget, Sara wis ora éntuk lan ora bisa nduwé anak menèh. 12Mulané Sara ngguyu ing njeruhné ati, pikirané dèkné: “Aku wis tuwa mengkéné apa ijik nduwé nepsu awit aku wis tuwa, bojoku ya wis tuwa?” 13GUSTI terus ngetokké tembung marang Abraham: “Kenèng apa Sara ngguyu lan mikir: Apa ya tenan aku ijik bakal bisa nduwé anak, wong aku wis tuwa mengkéné? 14Kanggoné GUSTI apa ana sing mokal? Ing waktu sing wis ditetepaké, ya kuwi taun ngarep Aku bakal nekani kowé menèh; ing waktu kuwi Sara bakal nduwé anak lanang.” 15Terus Sara sélak, tembungé: “Kula ora ngguyu”, awit dèkné wedi. Nanging tembungé Gusti: “Ora, kowé mau pantyèn ngguyu!”
16Sakwisé mengkono para dayohé mau terus pada lunga sangka kono, terus nuju menyang negara Sodom; Lan Abraham mèlu mlaku bareng kanggo ngeterké para dayohé. 17GUSTI mikir: “Apa Aku bakal nyimpen marang Abraham, apa sing bakal Tak tindakké? 18Abraham kuwi bakal dadi bangsa gedé lan kwasa, lan sakkèhé para bangsa ing bumi bakal pada diberkahi awit sangka dèkné? 19Awit wis Tak piji supaya dipréntahké marang anak-anaké lan turun-turunané supaya pada mbangun turut ing dalané GUSTI, lan nglakoni sing bener lan adil, supaya GUSTI netepi marang Abraham apa sing wis dijanjèkké.” 20GUSTI terus ngetokké tembung: “Ana sing sambat bab kuta Sodom lan Gomora, pantyèn tenan gedé banget lan dosané abot banget. 21Aku bakal medun lan ndelok, apa ya mlakuné kuwi tyotyok karo sambaté sing wis tekan marang Aku apa ora.”
22Dayohé mau terus pada lunga sangka kono nuju menyang Sodom, nanging Abraham ijik tetep ngadek ing ngarepé GUSTI. 23Abraham terus nyedek lan ngomong: “Apa Gusti bakal matèni wong bener bareng karo wong ala? 24Menawa ing njeruhné negara kono ana wongé sèket sing bener; apa Gusti bakal ngentèkké panggonan kuwi? Apa Gusti ora ngekèki ngapura marang panggonan kuwi, awit ing kono ana wong sèket sing bener? 25Didohké sangka Gusti tumindak sing kaya ngono kuwi; matèni wong bener bareng karo wong ala, nganti wong bener kaya-kaya pada karo wong ala! Didohké sangka Gusti sing ngono kuwi! Apa Rèkter ndonya ora nindakké sing adil?” 26Tembungé GUSTI: “Yèn ing sak njeruhné kuta Sodom Aku nemoni wong sèket sing bener, mesti panggonan kono kabèh Tak wènèhi ngapura awit sangka wong bener mau.” 27Abraham nyauri: “Kula sakjané ora pantes ngomong ing ngarepé Gusti, senajan kula iki mung lebu lan awu. 28Menawa wongé sèket sing bener kuwi ana kurangé lima, apa awit sangka wong lima kuwi Gusti bakal ngentèkké sak kuta kabèh?” Tembungé Gusti: “Mesti ora bakal Tak entèkké, yèn Aku nemoni wong patang puluh lima.” 29Abraham nyauri tembungé menèh,: “Menawa ing kono mung ditemokké patang puluh.” Tembungé GUSTI: “Mesti bakal Tak wurungké awit sangka wong patang puluh kuwi.” 30Abraham ngomong menèh: “Gusti aja nganti nesu, yèn kula ngomong sepisan menèh: Menawa ing kono mung ditemokké wong telung puluh.” Tembungé Gusti: “Mesti bakal Tak wurungké, yèn ing kono Aku nemoni wong telung puluh.” 31Abraham meksa ngomong menèh: “Kula ora pantes ngomong ana ngarepé Gusti, mbok menawa ing kono mung ana wong rong puluh.” Tembungé GUSTI: “Mesti ora bakal Tak entèkké awit sangka wong rong puluh kuwi.” 32Abraham ngomong menèh: “Gusti aja nganti nesu, awit kula bakal ngomong sepisan menèh: Menawa ing kono mung ditemokké sepuluh.” Tembungé GUSTI: “Mesti ora bakal Tak entèkké awit sangka wong sepuluh kuwi.” 33Bareng GUSTI wis mungkasi enggoné ngomongi Abraham, terus Gusti lunga lan Abraham terus mulih menyang ing panggonané.
