Wiwitan 47

₁Sakwisé mengkono Yosèf terus ngekèki ngerti marang Parao, tembungé: “Bapak kula karo para seduluré kula wis pada teka sangka negara Kanaan nggawa wedus lan sapiné uga sembarang nduwéké kabèh, saiki ing tanah Gosèn.” ₂Para seduluré ana lima sing diajak ngadep Parao. ₃Parao terus takon marang para seduluré Yosèf mau: “Apa sing dadi penggawéanmu?” Lan semauré: “Abdimu kabèh wong angon wedus kula para leluhuré kita.” ₄Uga menèh tembungé marang Parao: “Teka kita bakal pada dadi wong mantya ing negara kéné, awit wis ora ana pangan kanggo wedus-wedus duwèk kita, awit negara Kanaan kana ngalami pailan ngidap-idapi, mulané abdimu mbok pada dililani manggon ing tanah Gosèn.” ₅Parao terus ngomong marang Yosèf: “Bapakmu lan sedulurmu pada nekani kowé, ₆negara Egipte iki kebukak kanggo kowé. Bapakmu lan sedulurmu duduhna panggonan sing apik déwé, bèn pada manggon ing tanah Gosèn. Nanging yèn kowé weruh ing antarané sedulurmu ana sing pinter, pada dadèkna pemimpin pangoné kéwan-kéwan duwèkku.”

₇Yosèf terus uga nggawa Yakub ngadep ing ngarepé Parao. Terus Yakub njalukké berkah Kanggo Parao. ₈Pitakoné Parao marang Yakub: “Sampéyan wis umur pirang taun?” ₉Semauré Yakub marang Parao: “Etungané taun-taun enggèn kula nglembara dadi wong mantya kuwi 130 taun. Tyatyahé tauné urip kula mung setitik, nanging okèh kangèlané; ora bisa nututi umuré para leluhuré kula ing nalikané pada nglembara dadi wong mantya.” ₁₀Yakub terus njalukké berkah Parao; sakwisé kuwi terus mundur sangka ngarepé Parao. ₁₁Yosèf terus mernahké panggonané bapaké lan seduluré, pada diedumi lemah dadi duwèké ing kono, kaya sing dikongkon karo Parao. ₁₂Uga Yosèf nyukupi uripé bapaké, para seduluré lan brayaté bapaké, manut tyatyahé anak-anaké.

₁₃Ing sak kabèhé negara kono ora ana pangan, awit pailané luwih abot, nganti wong sak negara Egipte lan sak negara Kanaan pada ngelih lan lemes awit pailan mau. ₁₄Yosèf terus nglumpukké duwit sing ketemu ing negara Egipte lan ing negara Kanaan, ya kuwi duwit sing digawé tuku gandum; duwit-duwité mau digawa mlebu menyang ing kratoné Parao. ₁₅Bareng ing negara Egipte lan ing negara Kanaan wis ora ana duwit, wong-wong Egipte pada mara ing ngarepé Yosèf lan ngomong: “Kita sampéyan kèki pangan, apa kita kudu mati ana ngarepé sampéyan kéné? Awit wis pada ora nduwé duwit menèh.” ₁₆Semauré Yosèf: “Yèn wis pada ora nduwé duwit, kéwan-kéwanmu dadi gantiné duwit, kowé bakal tak wènèhi pangan, kanggo ijolé kéwan-kéwanmu.” ₁₇Kéwan-kéwané terus pada dikèkké marang Yosèf. Yosèf terus ngekèki pangan kanggo ijolé jaran, kumpulan wedus, kumpulan sapi uga kimar; dadi setaun kuwi wong-wong mau pada dityukupi pangané kanggo ijolé kéwan-kéwané. ₁₈Sakwisé kliwat setaun, wong-wongé terus pada mara menèh nang ngarepé Yosèf ing taun sing kaping pindo, tembungé: “Ora usah kita sélak ana ngarepé bendara kula, awit duwit wis entèk, lan kabèh kéwan-kéwan wis kabèh dadi duwèké bendara, dadi wis ora ana menèh sing kita gawa ing ngarepé bendara, kejaba mung awak kita lan keboné kita. ₁₉Apa kita pada kudu mati ana ngarepé bendara, ya kita uga keboné kita? Sampéyan gelema njupuk awak lan kebon kita ijolana pangan, dadiné kita kabèh bakal ngladèni Parao. Lan sampéyan mbok gelema ngekèki wiji, supaya kita pada urip, aja nganti mati, lan bumi kéné aja nganti dadi bongkor.” ₂₀Yosèf terus nukoni kabèh tanahé wong Egipte dadi duwèké Parao, awit kabèh wong Egipte pada ngedol keboné awit sangka bangeté pailan sing dialami. Kaya mengkono sak tanah kabèh dadi duwèké Parao. ₂₁Nanging kanggo rayaté kuwi pada dikongkon megawé wiwit sangka wates sisih kéné nganti tekan wates sisih kana. ₂₂Mung bumi duwèké para imam kuwi ora dijikuk, awit para imam kuwi pada nampa kebutuhané tetep sangka Parao, lan enggoné pada mangan sangka pawèhé Parao kuwi, mulané pada ora ngedol lemahé. ₂₃Yosèf terus ngomong marang rayat mau: “Wis wiwit dina iki kowé kabèh lemahmu wis tak tuku dadi duwèké Parao. Iki wiji, supaya kowé bisa nyebari lemah kuwi. ₂₄Nanging mengko pametuné kuwi: sak pralimané ladèkna marang Parao, nanging sing patang pralimané kuwi dadia pandumanmu kanggo wiji lan kanggo panganmu lan brayatmu uga anak-anakmu.” ₂₅Tembungé wong okèh kuwi: “Sampéyan sing mitulungi urip kita, angger kita pada olèh kawelasan ing ngarepé bendara, kita bakal gelem nglakoni dadi abdiné Parao.” ₂₆Mengkono dadiné pernatan kuwi ditetepaké karo Yosèf dadi pepakon sing tetep nganti sepréné kanggo buminé wong Egipte, ya kuwi sak pralimané pametuné kuwi dadi duwèké Parao, mung lemahé para imam ora dadi duwèké Parao.

₂₇Panggonané Israèl ana negara Egipte kuwi ing tanah Gosèn, lan pada dadi rayaté ing kono, lan pada nduwé turunan lan tangkar tumangkar nganti dadi okèh banget. ₂₈Yakub ing negara Egipte ijik dikèki umuré pitulas taun, dadiné umuré Yakub 147 taun. ₂₉Waktu Israèl wis arepé ninggal ndonya, terus nyeluk anaké Yosèf, lan diomongi: “Yèn aku olèh kawelasanmu, mbok tanganmu tumpangna ing tengahé plakanganku, lan sumpaha, yèn bakal nindakké katrésnan lan kasetian marang aku, ya kuwi: Aku aja kok kubur ing negara Egipte! ₃₀Aku kepéngin ing kuburan tyampur karo para leluhurku. Kanggo kuwi aku gawanen metu sangka negara Egipte lan kuburen ing kuburané.” Tembungé Yosèf: “Kula bakal nandangi préntahé bapak.” ₃₁Tembungé Yakub: “Kowé sumpaha!” Yosèf terus sumpah ing ngarepé. Israèl terus sujut madep ing ambèné sing sisih nduwur.