Wiwitan 48

₁Sakwisé lelakon kuwi mau Yosèf dikabari: “Bapakmu lara!” Yosèf terus ngajak anaké loro, Manasé lan Efraim. ₂Bareng Yakub dikèki kabar: “Kuwi anakmu Yosèf teka niliki sampéyan.” Israèl terus ngumpulké kekuwatané lan njagong ing ambèné. ₃Yakub terus ngomong marang Yosèf: “Gusti Allah Sing Mahakwasa, wis ngétok marang aku ing Lus, negara Kanaan lan mberkahi aku, ₄lan aku diomongi: Kowé bakal Tak dadèkké tambah-tambah lan tangkar-tumangkar, lan Tak dadèkké sak kumpulan bangsa. Uga turunanmu bakal Tak wènèhi negara iki dadi duwèké ing selawas-lawasé. ₅Kanggo kuwi anakmu loro sing lairé patutan karo kowé ing negara Egipte, sak durungé aku teka mréné, kuwi pada dadia anakku; Efraim lan Manasé dadia anakku pada kaya Rubèn lan Siméon. ₆Nanging turunanmu sing lairé sakwisé kuwi, tetep dadi duwèkmu, nanging bab enggoné nampa warisan klebu atas jenengé seduluré loro mau. ₇Nanging kanggo aku iki, waktu tekaku sangka Padan, aku kepatèn Rahèl ing negara Kanaan ing dalan sing wis ora pati adoh karo Efrat, terus tak kubur ing kono, ing pinggir dalan sing nuju ing Efrat. Ya kuwi Bètléhèm.”

₈Waktu Israèl weruh para anaké Yosèf, terus takon: “Kuwi sapa?” ₉Tembungé Yosèf marang bapaké: “Kuwi anak kula pawèhé Gusti Allah ing kéné.” Tembungé Yakub: “Tyedaké ing ngarepku kéné, arep tak wènèhi berkah.” ₁₀Nanging mripaté Israèl wis lamur awit sangka wis tuwa, dadi wis ora bisa weruh tyeta. Sakwisé pada dityedaké ing ngarepé, terus diambungi lan dirangkuli. ₁₁Israèl terus ngomong marang Yosèf: “Aku ora ngira yèn bakal bisa weruh kowé menèh, nanging saiki Gusti Allah malah nglilani aku weruh turunanmu uga.” ₁₂Yosèf terus ngundurké anaké sangka antarané dengkulé bapaké, terus sujut karo praupané ing lemah. ₁₃Terus anaké loro pada dityekel karo Yosèf, Efraim ing tangané tengen, madep ing sisih kiwané bapaké, lan tangané kiwa nggawa Manasé, sisih ing tengené bapaké, terus dityedké ing ngarepé. ₁₄Nanging Israèl enggoné ngekèkké tangané tengen ditumpangké ing sirahé Efraim, senajan kuwi sing tyiliké, lan tangané kiwa ing sirahé Manasé, dadi enggoné numpangké tangané digawé nyilang, sakjané Manasé kuwi sing mbarep. ₁₅Terus mberkahi marang Yosèf:

₁₇Bareng Yosèf ngerti yèn bapaké enggoné numpangké tangané tengen ing sirahé Efraim, kuwi dipikir kurang apik, mulané nyekel tangané bapaké, arep dielih sangka sirahé Efraim menyang sirahé Manasé. ₁₈Tembungé Yosèf marang bapaké: “Aja mengkono, bapak, awit kuwi sing mbarep, tangané bapak sing tengen mbok ditumpangké ing sirahé.” ₁₉Nanging bapaké ora gelem, tembungé: “Aku wis weruh anakku! Aku wis weruh, pantyèn kuwi ya bakal dadi bangsa lan gedé pangwasané, nanging adiké bakal ngungkuli kakangé, lan turunané adiké bakal dadi kumpulané bangsa sing gedé.” ₂₀Botyah loro mau terus diberkahi ing dina kuwi, tembungé: “Karo nyebut jenengmu Israèl enggoné bakal pada ngedum berkah, tembungé: Gusti Allah bakal ndadèkké kowé kaya Efraim lan Manasé.” Mengkono dadiné Efraim dipernahaké ing ngarepé Manasé. ₂₁Sakwisé mengkono Israèl terus ngomong marang Yosèf: “Wis ora suwé menèh aku bakal mati, nanging Gusti Allah bakal nunggal karo kowé lan kowé bakal pada mulih menèh menyang negarané leluhurmu. ₂₂Lan kowé tak pandumi ngungkuli para sedulurmu, gegeré gunung sing tak rebut sangka tangané wong Amori karo pedang lan panahku.”