Para Rèkter 19

₁Waktu ing Israèl ora ana ratuné kelakon ana sakwijiné wong Lévi sing neka, manggon ing mburiné pegunungan Efraim, sing ngepèk bojo wayuh sangka Bètlehèm-Yéhuda. ₂Nanging wayuhé kuwi terus bédang marang dèwèké, terus purik ninggal bojoné mulih menyang omahé bapaké ing Bètlehèm-Yéhuda, terus ing kono suwéné patang sasi. ₃Bojoné terus budal nyusul arep diréh-réh supaya bali; mlakuné karo batur lanang siji lan kimar loro. Sak tekané ing kana terus diajak karo wong wadon nom kuwi mlebu ing omahé bapaké. Bareng bapaké wong wadon mau weruh tekané, terus ditampa karo bungah. ₄Malah terus diendek karo maratuwané, ya kuwi bapaké wong wadon nom mau, nganti telung dina ing omahé bapaké kuwi; pada mangan lan ngombé lan nginep ing kono. ₅Bareng ing patang dinané waktu ésuk mruput pada tangi lan waktu wong Lévi mau tata-tataa arep budal, bapaké wong wadon mau terus omong marang mantuné: “Sarapan roti sak tyuwél ndisik, terus pada lungaa!” ₆Dadiné wong loro kuwi terus pada njagong mangan lan ngombé. Bapakné wong wadon nom mau terus omong marang wong lanang mau: “Kowé mbok nginep menèh sewengi lan bungah-bungaha atimu!” ₇Nanging bareng wong mau ngadek arep budal, dipeksa-peksa karo maratuwané, terus nginep menèh. ₈Bareng ing limang dinané waktu wong mau tata-tataa ing wayah ésuk arep budal, bapaké wong wadon mau omong: “Sarapana ndisik ta, terus entènana tekan wayah srengéngé medun.” Loro-loroné terus pada mangan. ₉Bareng wongé ngadek arep budal uga wayuhé lan baturé, maratuwané, ya kuwi bapaké wong wadon kuwi, terus ngomong: “delengen ta, iki wis soré srengéngé, ngarepké mingslep, mbok nginep ing kéné waé lan bungah-bungah atimu, terus sésuk tangia sing ésuk lan terus pada lungaa mulih.” ₁₀Nanging wongé ora gelem nginep, malah terus tata-tataa lan terus budal. Mlakuné tekan ing ngarepé Yébus - ya kuwi Yérusalèm - uga kimaré loro sing wis ditlapaki lan wayuhé uga mèlu.

₁₁Bareng mlakuné tekan ing tyedaké Yébus mau, srengéngé wis endèk banget; baturé terus ngomong marang bendarané: “Hayuk pada mampir ing kutané wong Yébus kuwi, pada nginep ing kono.” ₁₂Nanging bendarané nyauri: “Aku ora bakal pada mampir ing kutané wong mantya, sing duduk pangwasané wong Israèl, apik aku pada neruské mlaku nganti tekan ing kuta Gibéa.” ₁₃Terus omong menèh marang baturé: “Hayuk pada neruské mlaku nganti tekan ing salah sakwijiné panggonan kana, pada nginep ing Gibéa utawa ing Rama.” ₁₄Dadiné pada neruské mlakuné. Bareng wis tyedak ing kuta Gibéa, sing klebu panggonané taler Bényamin, srengéngé wis mingslep. ₁₅Awit sangka kuwi terus pada menyang Gibéa, arep nginep ing kono lan mlebuné terus njagong ing tanah ratané kuta, nanging ora ana wong siji-sijia sing ngajak menyang omahé ngekèki panginepan.

₁₆Nanging ing wayah soré kuwi terus ana wong tuwa mulih sangka penggawéané ing tegalan. Wong mau asal-usulé sangka pegunungan Efraim, neneka manggon ing Gibéa, nanging wong sing pada manggon ing kuta kono kuwi wong Bényamin. ₁₇Bareng wong tuwa mau ndangak weruh wong mlaku ing tanah ratané kuta, terus aruh-aruh: “Sampéyan arep menyang ngendi, lan sampéyan teka sangka ngendi?” ₁₈Semauré marang wong-wong mau: “Kula ijik pada mlaku sangka Bètlehèm-Yéhuda bakal menyang ing mburiné pegunungan Efraim; asal-usulé kula sangka kono. Kula entas lunga menyang Bètlehèm-Yéhuda lan saiki bakal mulih menyang omah kula. Nanging ora ana wong sing ngajak kula menyang ing omahé, ₁₉senajan kula wis nduwé damèn lan pangané kanggo kimar kula, mengkéné uga wis ana roti lan anggur kanggo kula lan abdi sampéyan wong wadon, uga kanggo abdi sing mèlu kula; kula pada ora kekurangan apa-apa.” ₂₀Wong tuwa mau terus omong: “Aja nganti kuwatér! Kabèh sing sampéyan butuhaké kula sing bakal nanggung, nanging sampéyan aja nganti nginep ing tanah ratané kuta iki.” ₂₁Wongé terus nggawa mlebu ing omahé lan kimaré pada dipakani; nanging sakwisé ngisuhi sikilé, terus pada mangan lan ngombé.

₂₂Nanging bareng ijik pada énak-énak, wong kuta kono, wong sing dursila, terus pada ngepung omah kuwi mau, pada ndodoki lawang lan pada ngomong marang wong tuwa sing nduwé omah tembungé: “Wong sing entas teka ing omahmu kuwi gawanen metu, arep tak enggo seneng-seneng!” ₂₃Wong sing nduwé omah terus nantang marang wong okèh lan pada diomongi: “Wis ta para sedulur kula, mbok aja nganti nandangi ala mengkéné, awit wong kuwi wis ing omah kula, mbok aja nandangi ala kaya mengkéné! ₂₄Nanging kula nduwé anak ijik prawan, lan wayuhé wong kuwi, pada kula gawa metu, kuwi sampéyan nggawé sukak-sukak, lan sampéyan nggawé ing sak karep sampéyan, mung wong kuwi aja sampéyan nggawé reget!” ₂₅Nanging wong mau pada ora ngrèwès marang ing tembungé. Wong Lévi mau terus nyandak wayuhé digawa metu menyang ing njaba dipasrahké marang wong okèh, terus dituroni karo digawé dolanan sewengi muput, nganti tekan ing wayah ésuk. Bareng waktuné arep njedulé srengéngé wong wadon mau terus ditinggal lunga. ₂₆Waktu wayah ésuk wong wadon mau ijik bali, nanging ambruk ing ngarepé lawangé omahé wong tuwa sing diinepi bendarané, lan dèwèké gemlétak ing kono nganti padang.

₂₇Bareng bendarané ing wayah ésuk tangi, terus mbukakké lawangé omah lan metu nerusaké mlakuné, wong wadon, wayuhé kuwi ketemu gemlétak ing lawangé omah, tangané pada semèlèh ing lawang. ₂₈Semauré marang wong wadon mau: “Ngadeka, hayuk pada budal.” Nanging ora ana saurané; layoné terus dimomotké ing kimar, lan wong terus budal mulih. ₂₉Sak tekané ing omahé terus njupuk péso, lan wayuhé dityandak ditengkel-tengkel miturut balung-balungé dadi rolas tengkel, pada dikirimké menyang kabèh panggonané tanah Israèl. ₃₀Lan angger wong sing weruh nduwé tembung: “Sing kaya mengkono kuwi durung tau kelakon utawa diweruh wiwit ing dinané wong Israèl pada budal metu sangka negara Egipte nganti saiki. Hayuk, perkara iki pikiren lan timbang-timbangen terus ngomonga.”