Ayub 1

₁Ing negara Us ana sakwijiné wong jenengé Ayub; Ayub kuwi jujur lan bener lan ngabekti marang Gusti Allah lan ngedohi sing ala. ₂Anaké lanang pitu, sing wadon telu; ₃bandané sing rupa wedus 7000, unta 3000, sapi 500 rakit, kimar wédok 500; baturé okèh banget, mulané kasugihané ngungkuli wong sak tanah wétan kabèh.

₄Anaké sing lanang kuwi saben-saben pada nganakké pésta giliran ing omahé déwé-déwé, nanging seduluré wadon telu pada diundang diajak mangan lan ngombé bebarengan. ₅Nanging saben dinané pésta wis rampung, Ayub terus nglumpukké anak-anaké perlu pada disutyèkké; ésuké, ijik mruput, Ayub wis tangi, terus masrahaké kurban obongan, tyatyahé miturut sak pira okèhé anaké kuwi, awit tembungé mengkéné: “Menawa anakku pada nggawé dosa lan nyepatani Gusti Allah ing sak njeruhné atiné.” Kaya mengkono kuwi ajek ditindakké karo Ayub.

₆Ing sakwijiné dina dongé para anaké Gusti Allah pada ngadep ing ngarepé GUSTI; terus sétan ya ngadep bebarengan. ₇Ing kono GUSTI ngomong marang sétan: “Kowé sangka ngendi?” Semauré sétan marang GUSTI: “Sangka mubeng ndlajahi bumi.” ₈GUSTI terus takon marang sétan: “Apa kowé nggatèkké abdi-Ku Ayub? Awit ing sak lumahé bumi ora ana wong sing madani bab enggoné jujur lan bener lan ngabekti marang Gusti Allah, uga enggoné ngedohi sing ala.” ₉Semauré sétan marang GUSTI: “Apa tanpa upah Ayub anggèné ngabekti tetep wedi marang Gusti Allah? ₁₀Piyambaké lan omah uga kabèh bandané, apa ora Panjenengan pageri kemput? Apa sing ditindakké wis Panjenengan berkahi lan bandané mundak okèh ing negara kono. ₁₁Nanging yèn Panjenengan ngelungké tangan nyerang marang kabèh barang duwèké, mesti bakal nyepatani Panjenengan ing ngarepé Panjenengan.” ₁₂Préntahé GUSTI marang sétan: “apa sak duwèké wis ing tanganmu, mung waé aja nggepok marang awaké!” Sétan terus lunga sangka ngarepé GUSTI.

₁₃Ing sakwijiné dina, waktu anaké Ayub lanang lan wadon pada mangan lan ngombé anggur ing omahé sing mbarep, ₁₄terus ana kongkonan sing teka ing ngarepé Ayub lan nggawa kabar mengkéné: “Waktu sapi ijik digawé ngluku lan kimar wédok pada nyenggut suket ing sak kiwa-tengené, ₁₅terus ana wong Syéba teka pada nyerang, sapi karo kimar pada direbut lan para pangoné pada dipatèni karo landepé pedang, mung kula déwé sing bisa utyul ngomongi marang sampéyan.”

₁₆Nalika wong kuwi ijik ngomong, ana wong teka menèh lan ngomong: “Geniné Gusti Allah tiba sangka langit terus nyamber marang wedus gèmbèl uga para pangoné, kabèh entèk pada dipangan karo geni, mung kula déwé sing bisa utyul, ngomongi marang sampéyan.”

₁₇Nalika wong kuwi ijik ngomong, ana wong teka menèh lan ngomong: “Wong Kasdim pada teka, ana telung grombolan, terus nyerang marang untané lan pada direbut, lan para pangoné dipatèni karo landepé pedang, mung kula déwé sing bisa utyul, ngomongi marang sampéyan.”

₁₈Nalika wong kuwi ijik ngomong, ana wong teka menèh lan ngomong: “Anak sampéyan lanang wadon ijik pada mangan lan ngombé ing omahé seduluré mbarep, ₁₉dadakan ana angin lésus teka sangka ara-ara samun terus nyerang omah mau ing pojok-pojoké papat; omahé ambruk ngembruki para wong enom mau, nganti pada mati kabèh, mung kula déwé sing bisa utyul ngomongi marang sampéyan.”

₂₀Ing kono Ayub terus nyuwèk-nyuwèk jubahé, nyukur rambuté lan sendeku sujut ing bumi, ₂₁semauré: “Wuda enggonku metu sangka wetengé emakku, ya wuda enggonku bali mbrana. GUSTI sing ngekèki, GUSTI sing njupuk; pinujia asmané GUSTI!” ₂₂Sak njeruhné lelakon kuwi, Ayub ora nganti nggawé dosa lan ora pisan-pisan nyalahké marang Gusti Allah.