Yosua 2

₁Yosua anaké Nun karo meneng-meneng terus ngutus wong loro sangka Sitim supaya ngindik, tembungé: “Kowé pada lungaa, mriksaa negara kuwi lan kuta Yériko.” Wong mau terus pada budal, lan teka ing omahé sakwijiné wong wadon lonté, jenengé Rahab lan nginep ing kono. ₂Ratu ing Yériko terus diomongi, mengkéné: “Waktu mau mbengi ana wong tunggalé bangsa Israèl teka ngindik negara kéné.” ₃Ratu ing Yériko terus kongkonan menyang ing omahé Rahab, tembungé: “Wong-wong sing pada nekani kowé lan pada teka ing omahmu kuwi pada gawanen mbréné, awit tekané arep ngindik negara kéné kabèh.” ₄Nanging wong wadon mau wis nggawa wong loro mau, didelikké. Tembungé: “Pantyèn ana wong lanang nekani kula, nanging kula ora ngerti sangka ngendi tekané; ₅lan bareng wantyiné gapurané arep ditutup lan wis peteng, wong-wong mau pada lunga; kula ora ngerti menyang ngendi lungané; kula omongi diuyak ta wong kuwi, mesti bakal ketututan.” ₆Nanging sak temené wong mau pada dikongkon munggah ing payon lan didelikké ing ngisoré tumpukan damèn, sing didèkèk ing payoné kono. ₇Para kongkonan terus ngoyak wong mau ing dalan sing tekan ing laut Yordan, nganti tekan ing panyebrangan, lan sakwisé wong sing ngoyak pada metu, gapurané terus ditutup.

₈Sak durungé wong loro kuwi pada turu, Rahab munggah marani wong-wong mau menyang ing payoné, ₉lan omong: “Kula ngerti, yèn GUSTI wis ngekèkké negara iki marang sampéyan, lan kula pada katekan wedi awit sangka sampéyan, uga kabèh wong ing kéné pada gemeter ing ngarepé sampéyan, ₁₀awit kula wis pada krungu kabar iki bab anggèné GUSTI ngesatké banyuné segara Abang ing ngarepé sampéyan, waktu sampéyan lunga metu sangka negara Egipte, uga penggawé sampéyan marang ratuné bangsa Amori loro ing sabrangé laut Yordan, ya kuwi Sihon lan Og, sing wis sampéyan patèni. ₁₁Bareng kula pada krungu bab kuwi, ati kula pada lemes tanpa kekuwatan lan ora ana wong siji waé sing ijik nduwé daya kekuwatan ing ngarepé sampéyan, awit GUSTI, Gusti Allah sampéyan, kuwi Gusti Allah ing langit ing nduwur uga ing bumi ing ngisor. ₁₂Awit sangka kuwi sampéyan supaya gelem sumpah atas asmané GUSTI, awit kula wis nindakké sing apik marang sampéyan, sampéyan uga bakal mbales sing apik marang brayat kula, uga kula njaluk sampéyan ngekèki tanda sing kenèng dipertyaya, ₁₃yèn sampéyan bakal ngejarké urip wong tuwa kula, uga seduluré kula lanang wadon kabèh lan wong-wongé kabèh lan sampéyan nylametaké nyawa kita sangka bebaya pati.” ₁₄Semauré wong loro mau marang Rahab: “Kita pada nanggung uripé sampéyan karo tanggungan nyawa kita, janji sampéyan ora ngomongké perkara kita iki; mbésuk yèn GUSTI wis ngekèkké negara iki marang kita, kita pada bakal ngétokké rasa maturkesuwun lan kasetiané kita marang sampéyan.”

₁₅Wong loro terus pada diedunaké karo tali metu sangka tyendéla; awit omahé kuwi pernahé ing nduwur bèntèngé kuta, dadi ing bèntèng kono dèkné manggon. ₁₆Semauré Rahab marang wong mau: “Sampéyan kula omongi lungaa menyang ing pegunungan, supaya aja nganti ketemu karo sing pada ngoyak sampéyan; ing kono sampéyan kula omongi ndelika telung dina, nganti sing ngoyak sampéyan pada mulih, terus sampéyan bisa nerusaké mlakumu.” ₁₇Wong loro mau terus ngomong marang Rahab: “Kita pada bakal luwar sangka sumpah, sing sampéyan sumpah marang kita iki, ₁₈yèn kita pada mlebu ing kuta kéné, tali bolah abang iki sampéyan talèkné ana tyendéla sing kanggo dalan enggèné sampéyan ngedunké kita, uga menèh bapak-ibu sampéyan lan seduluré sampéyan kabèh lan wong-wongé sampéyan kabèh pada sampéyan klumpukké ing omahé sampéyan. ₁₉Sapa waé sing metu sangka lawangé omahé sampéyan, kudu nanggung resikoné déwé; yèn ana kutahé getihé, kita ora pada bakal kesalahan, nanging sapa waé ing omahé sampéyan iki, yèn ana sing nganggu nggawé, getihé kita sing tanggung jawap. ₂₀Mung waé yèn perkara iki nganti sampéyan kabar-kabarké, kita terus pada luwar sangka sumpah sing dadi penjaluké sampéyan marang kita.” ₂₁Omongé wong wadon mau: “Bakal kelakon kaya tembungé sampéyan.” Wong loro mau terus pada pamitan lan pada budal. Wong wadon kuwi terus nalèkaké tali abang ing tyendéla. ₂₂Wong loro mau terus pada lunga tekan pegunungan lan pada manggon ing kono suwéné telung dina, nganti sing ngoyak wis pada bali, kuwi wis pada nglatyak ing sak dalan-dalan, nanging ora ketemu.

₂₃Wong loro mau terus pada mulih medun sangka pegunungan lan pada nyabrang, lan terus nemoni Yosua, anaké Nun, ngomongké kabar bab apa sing wis kelakon. ₂₄Tembungé marang Yosua: “GUSTI wis ngekèkké sak kabèhé negara kuwi marang tangan kita, malah kabèh wong sak isiné negara kuwi wis pada ndredek ing ngarep kita.”