1GUSTI ngetokké tembung marang Moses: 2“Wong Israèl pada préntahana supaya pada masrahaké lenga saitun deplokan sing tulèn marang kowé kanggo dimar, supaya dimaré kena dipasang lan tansah murup. 3Harun kudu tansah njaga dimar-dimar kuwi ing ngarepé geber sing ngaling-alingi panggonan angger-anggeré Allah ing njeruh Tarup Kumpulan, wiwit wayah soré tekan ésuké, ing ngarepé GUSTI. Kuwi pernatan sing kanggo selawasé kanggo kowé turun-temurun. 4Dimar-dimaré nduwuré kandelar emas murni kudu tansah dijaga murup ing ngarepé GUSTI.
5Uga menèh kowé njupuka glepung gandum pilihan lan digawé roti bunder rolas iji. Roti siji rong prasepuluh éfa. 6Kuwi terus ditata ing méja emas murni ing ngarepé GUSTI dadi rong tumpuk, dadiné sak tumpuk nem iji. 7Saben sak tumpuk dèkèkana menyan sing tulèn; menyan kuwi dadia pengéling-éling kanggo roti mau, ya kuwi kurban bakaran sing dipasrahké marang GUSTI. 8Saben dina sabat roti kuwi tansah ajek ditata ing ngarepé GUSTI, kuwi kanggo Israèl dadi kuwajipan perjanjian kanggo selawasé. 9Nanging roti kuwi dadia bagéané Harun lan para anaké, lan pada dipangani ing panggonan sing sutyi; awit kuwi pandumané sing Mahasutyi, sangka kurban bakaran sing dipasrahké marang GUSTI, kuwi dadia tatanan kanggo selawasé.”
10Ing sakwijiné dina ana wong lanang, ibuné wong Israèl, bapaké wong Egipte sing nekani tarup tarupé wong Israèl. Wong mau terus gelut karo wong Israèl ing tarup. 11Anaké wong wadon Israèl kuwi terus ngèlèk-èlèk lan nyepatani asmané GUSTI; terus digawa ing ngarepé Moses. Ibuné wong kuwi jenengé Selomit anaké Dibri sangka taler Dan. 12Wongé terus ditahan karo ngentèni putusané sing nyondongi karo tembungé GUSTI. 13GUSTI terus ngetokké tembung marang Moses: 14“Wong sing wis ngutyapké sepata kuwi gawanen metu sangka tarup lan sakkèhé wong sing krungu pada numpangké tangané ing sirahé, sakwisé mengkono wong kuwi bandemana watu karo wong sak pasamuan. 15Uga wong Israèl pada kok omongana mengkéné: Sapa sing nyepatani marang Gusti Allah, kuwi kudu nanggung kesalahané déwé. 16Sapa sing ngèlèk-èlèk marang asmané GUSTI, kuwi diukum pati, bandemana watu karo wong sak pasamuan. Dadia kuwi wong Israèl utawa bangsa liyané, yèn ngèlèk-èlèk marang asmané GUSTI, kuwi diukum pati. 17Mengkono menèh yèn ana wong sing matèni sembarang wong, kuwi kudu diukum pati. 18Nanging sapa matèni sembarang kewan, kudu ngijoli, siji pada siji. 19Mengkono uga yèn ana wong nggawé tyiri sak pada-pada, kuwi diwales manut sing dadi penggawéné mau; 20tugel diwaleské tugel, mripat diwaleské mripat, untu diwaleské untu; kaya enggoné nggawé tyiriné liyané, dèwèké ya digawé mengkono. 21Sapa sing matèni kewan, kuwi kudu ngijoli, nanging sapa matèni wong, kuwi diukum pati. 22Mung ana pernatan siji kanggo kowé, senajan wong mantya utawa wong Israèl, awit Aku iki GUSTI, Gusti Allahmu.” 23Kaya mengkono tembungé sing dipréntahké karo Moses marang wong Israèl; wong sing ngutyapké sepata-sepata mau terus digawa metu sangka tarup, lan dibandemi watu. Dadi wong Israèl pada nindakké apa sing dipréntahké karo GUSTI marang Moses.
