Matius 5

₁Bareng Yésus weruh wong okèh kuwi, terus munggah ing gunung lan sakwisé njagong, para muridé pada ngadep ing ngarepé. ₂Panjenengané terus nggelar pitutur-pitutur, ngekèki piwulang, tembungé:

₁₃“Kowé kuwi uyahé bumi. Yèn uyah kuwi ilang asiné, arep diasinké nganggo apa? Wis ora ana gunané menèh kejaba mung dibuwang lan diidak-idak karo wong.

₁₄Kowé kuwi pepadangé jagat. Kuta ing nduwuré gunung kuwi ora kaling-kalingan. ₁₅Lan menèh wong nyumet dimar kuwi ora disèlèhké ing sak ngisoré gentong, nanging ditumpangké ing tyagak dimar, nganti madangi kabèh ing njeruh omah kuwi. ₁₆Semono uga padangmu ya slorotna marang wong, nganti pada weruh marang penggawéanmu sing betyik, terus pada ngluhurké Bapakmu ing swarga.”

₁₇“Kowé aja pada ngira, yèn Aku teka supaya mbatalké Torèt utawa kitabé para nabi. Teka-Ku iki ora supaya mbatalké, nanging nyampurnakké. ₁₈Awit sak temené Aku ngomong marang kowé: Nganti sak durungé langit lan bumi iki entèk, dadia aksara sing tyilik déwé utawa tanda titik siji waé ora ana sing dibuwang sangka Torèt, sak durungé kuwi kabèh kelakon. ₁₉Mulané sapa sing mbatalké salah siji sangka pepakoné angger-angger iki, senajan sing tyilik déwé, lan mulangké mengkono marang wong, kuwi bakal disebut sing tyilik déwé ing Kratoné swarga. Nanging sapa sing nindakké lan mulangké pepakoné Torèt kabèh, kuwi bakal disebut sing gedé ing Kratoné swarga. ₂₀Mulané Aku ngomong marang kowé: Yèn enggonmu netepi karepé Gusti Allah ora ngungkuli para pemimpin agama lan para Farisi, kowé mesti ora bakal mlebu ing Kratoné swarga.”

₂₁“Kowé wis pada krungu, yèn wis didawuhké marang para leluhur: Kowé aja matèni, sapa sing matèni kudu diukum. ₂₂Nanging Aku ngomong marang kowé: Sapa sing nesu marang seduluré, kudu diukum; sapa sing ngelokké seduluré: Kapir, kudu diukum karo pengadilan agama, lan sapa sing ngelokké: Murtad, kudu dityemplungké ing neraka murup.

₂₃Mulané yèn kowé waktu mlaku nggawa pisungsung menyang mesbèh, nanging terus kèlingan yèn sedulurmu ijik nduwé ganjelan ing atiné kanggo kowé, ₂₄pisungsungmu tinggalen ing ngarepé mesbèh kono, terus maranana sedulurmu mau, rukuna ndisik, sakwisé kuwi terus balia, masrahna pisungsungmu.

₂₅Terus gelis rukuna karo mungsuhmu waktu ijik mlaku bebarengan menyang pengadilan, supaya kowé aja nganti diukum karo rèkter mungsuhmu, rèkter terus masrahké kowé marang pembantuné, sak nalika kowé dilebokké ing pakunjara. ₂₆Sak temené Aku ngomong marang kowé: Kowé ora bakal metu sangka kono, sak durungé kowé mbales utangmu nganti rampung.”

₂₇“Kowé wis pada krungu tembung mengkéné: Kowé aja mlaku bédang! ₂₈Nanging Aku ngomong marang kowé: Sapa sing mandeng wong wadon karo ngarepké marang dèwèké, kuwi wis mlaku bédang sak njeruhné atiné. ₂₉Mulané yèn mripatmu tengen dadi jalarané sing ala, tyukilen terus buwangen, awit luwih betyik kélangan salah siji pérangané sangka njeruhné awakmu tinimbang awakmu sekujur dityemplungké ing neraka. ₃₀Lan menèh yèn tanganmu tengen dadi jalarané sing ala, ketoken terus buwangen, awit luwih betyik kélangan salah siji pérangané awakmu tenimbang awakmu sekujur ketyemplung ing neraka.

₃₁Uga ana tembung mengkéné: Sapa sing misah bojoné, kudu ngekèki layang pegatan. ₃₂Nanging Aku ngomong marang kowé: Sapa sing misah bojoné ora jalaran sangka mlaku bédang, kuwi ndadèkké bojoné mlaku bédang lan sapa sing ngepèk bojo wong wadon sing dipegat mau, dadi mlaku bédang.”

₃₃“Kowé wis pada krungu, yèn para leluhur pada nampa tembung mengkéné: Aja ngomongké sumpah palsu, nanging tetepana sumpahmu ing ngarepé Gusti. ₃₄Nanging Aku malah ngomong marang kowé: Aja sumpah babar pisan, dadia kanggo swarga, awit langit kuwi damparé Gusti Allah, ₃₅dadia kanggo bumi, awit kuwi antyik-antyiké sikilé Gusti, dadia kanggo Yérusalèm, awit kuwi kutané Ratu gedé. ₃₆Ya aja sumpah kanggo sirahmu, awit kowé ora bisa mutihké utawa ngirengké rambutmu sakeler waé. ₃₇Yèn ya, ngomonga: Ya, yèn ora, ngomonga: Ora. Luwih sangka kuwi, asalé sangka sing dursila.”

₃₈“Kowé wis pada krungu tembung mengkéné: Mripat ganti mripat, untuné ganti untu. ₃₉Nanging Aku ngomong marang kowé: Kowé aja nglawan marang wong sing nggawé ala marang kowé, malah sapa sing napuk pipimu tengen, pipimu kiwa pasrahana pisan. ₄₀Lan yèn ana wong sing arep perkaran karo kowé, arep ngepèk klambimu, jubahmu dipasrahké pisan. ₄₁Uga yèn kowé dipeksa dikongkon ngantyani mlakuné wong sak mil, kantyanana nganti rong mil. ₄₂Yèn ana wong njaluk marang kowé, wènèhana lan aja nulak wong sing arep utang marang kowé.”

₄₃“Kowé ya wis pada krungu tembung: Kowé trésnaa marang sak pepadamu lan sengita marang mungsuhmu! ₄₄Nanging aku malah ngomong marang kowé: Pada trésnaa marang mungsuhmu; wong sing nglarani kowé pada dongakna slamet, ₄₅karo mengkono kowé pada dadi anaké Bapakmu ing swarga, sing mletèkké srengéngé marang wong ala lan wong betyik, lan ngedunké udan marang wong sing bener lan sing ora bener. ₄₆Yèn kowé trésna marang wong sing nrésnani kowé, kuwi kowé olèh upahé apa? Para juru pajek apa ora ya nandangi mengkono, ta? ₄₇Lan yèn kowé mbagèkké keslametan mung marang sedulur-sedulurmu waé, keluwihané apa? Wong kapir apa ora ya nandangi mengkono, ta? ₄₈Mulané kowé pada sampurnaa, kaya Bapakmu ing swarga ya sampurna.”