Rayat ngakoni dosané
1Ing tanggal patlikur sasi kuwi uga, wong Israèl pada nglumpuk lan pasa karo nganggo sandangan kasusahan lan sirahé diwur-wuri lemah. 2Turunané wong Israèl pada misah sangka sak rupané wong liyané bangsa, terus pada ngadek karo ngakoni dosané lan kesalahané para mbah-mbahé. 3Waktu pada ngadek kuwi, terus diwatyakké pérangan-pérangané kitab Torèté GUSTI, Gusti Allahé, seprapat dina suwéné, lan seprapat dina menèh pada ngakoni dosané, lan sendeku sujut nyembah marang GUSTI, Gusti Allahé, 4Yésua, Turunané, Kadmièl, Sebanya, Buni, Sèrèbya, Turunané lan Kenani, pada ngadek ing undak-undakané wong Lèwi, lan pada sambat marang GUSTI, Gusti Allahé, karo swara banter. 5Yésua, Kadmièl, Turunané, Hasabnéya, Sèrèbya, Hodia, Sebanya, lan Pétahya, - kuwi wong Lèwi kabèh - terus pada ngomong mengkéné: “Pada ngadeka pasraha pamuji marang GUSTI, Gusti Allahmu, langgeng ing selawasé! Duh Gusti Allah, pinujia asma Panjenengan sing mulya, sing diluhurké ngungkuli sak kabèhé pamuji lan hurmat!”
6“Mung Panjenengan sing dadi GUSTI! Panjenengan sing wis ngwasani langit, malah langité kabèh langit sak suradadu-suradaduné, lan bumi karo kabèh sing manggon ing sak lumahé, apa segara sak isiné kabèh. Kuwi kabèh Panjenengan sing nguripi, lan suradaduné langit pada sujut nyembah marang Panjenengan. 7Panjenengan kuwi GUSTI, Gusti Allah sing wis milih Abram, Panjenengan etokké sangka Ur-Kasdim, lan Panjenengan kèki jeneng Abraham. 8Panjenengan ngertèni, yèn atiné setia sak kabèhé ati ing ngarepé Panjenengan, lan Panjenengan nggawé perjanjian karo piyambaké, yèn bakal Panjenengan ngekèki tanahé wong Kanaan, wong Hèt, wong Amori, wong Pèris, wong Yébus, lan wong Girgasi, dikèkké marang turunané. Lan Panjenengan ya netepi tembungé Panjenengan, awit Panjenengan kuwi maha bener. 9Panjenengan weruh kasangsarané para mbah kula ing negara Egipte, lan ngrungokké sambaté ing pinggiré segara Abang. 10Panjenengan nindakké tanda karo mujijat ing ngarepé Parao lan sak balané kabèh, lan rayat ing negarané, awit Panjenengan ngerti, anggèné dadi wong gemunggung ing ngarepé para mbah mau. Awit sangka kuwi Panjenengan ndadèkké kesuwuré asma Panjenengan; bab kuwi uga nyata ing dina iki. 11Ing ngarepé para leluhur mau, Panjenengan mbukak segara, nganti pada bisa nyabrang, metu ing gasikan ing tengah-tengahé segara mau. Nanging sing pada ngoyak Panjenengan dityemplungké ing panggonané kaya watu ing banyu sing ngidap-idapi. 12Ing wantyi awan para leluhur mau pada Panjenengan nuntun karo tugu mega, ing wantyi wengi karo tugu geni, digawé madangi dalan sing diliwati. 13Panjenengan medun menyang gunung Sinai lan gelaraké tembung marang para leluhur sangka langit; Panjenengan ngekèki pernatan-pernatan sing adil, pernatan sing bener lan katetepan-katetepan lan préntah-préntahé sing apik. 14Panjenengan uga ngekèki ngerti bab sabat Panjenengan sing sutyi, apa malih Panjenengan ngekèki préntah-préntah, katetepan-katetepan lan angger-angger Panjenengan lantaran abdi Panjenengan Moses. 15Kanggo ngilangi luwéné Panjenengan ngekèki roti sangka langit lan kanggo ngilangi ngelaké Panjenengan ngekèki banyu metu sangka gunung watu. Uga Panjenengan préntah ngleboni lan ngenggoni negara sing wis Panjenengan janjèkké karo sumpah bakal Panjenengan kèkké marang para mbah kula.
16Nanging wong-wong iki, ya kuwi para mbah kula, pada nandangi gemunggung lan pada ngakokké gitoké lan ora manut marang pepakon-pepakoné Panjenengan. 17Nanging pada nulak ngrungokké lan ora éling marang mujijat sing Panjenengan tandangi ing sak tengahé; pada ngakokké gitoké, malah pada nékat bakal mbalèni dadi batur ing negara Egipte. Nanging Panjenengan, Gusti Allah sing sugih pangapura, katrésnan lan kebak welas, sabar lan gedé kasetiané. Panjenengan ora gelem négakké para mbah kula mau. 18Malah senajan pada nggawé pedèt tyitakan lan pada ngomong: ‘Iki Gusti Allahmu sing wis nuntun mlakumu metu sangka negara Egipte!’ lan pada nindakké sing njijiki banget, 19nanging ora Panjenengan tégaké ing ara-ara samun, awit sangka katrésnan Panjenengan sing gedé. Tugu mendung ora mandek-mandek nuntun mlakuné ing wantyi awan, mengkono uga tugu geni tansah madangi ing wantyi wengi ing dalan sing diliwati. 20Rohé Panjenengan sing welas asih ya Panjenengan kèkké, supaya mulangi. Apa malih ora tau Panjenengan ngendek roti manna pawèh Panjenengan marang tutuké, lan kanggo ngilangi ngelaké Panjenengan ngekèki banyu. 21Patang puluh taun suwéné enggèn Panjenengan ngekèki urip ing ara-ara samun. Pada ora tau kekurangan, sandangané ora dadi lawas, lan sikilé ora pada abuh. 22Kejaba kuwi uga Panjenengan kèki kraton lan bangsa okèh tenan, terus panggonané iki Panjenengan kèkké dadi tanah wates, awit tanahé pada dienggoni: ya kuwi tanahé Sihon, ratu ing Hèsbon, lan tanahé Og, ratu ing Basan. 23Turunané Panjenengan dadèkké pirang-pirang, tyatyahé kaya lintang-lintang ing langit, lan Panjenengan nuntun menyang negara, sing Panjenengan préntahaké marang para leluhuré, supaya dileboni lan dikwasani. 24Turunané iki terus pada mlebu ing negara iki lan dikwasani lan wong sing ngenggoni, ya kuwi wong-wong Kanaan pada Panjenengan telukké ing ngarepé, pada dikèkké marang tangané, uga para ratuné lan kabèh bangsa negara kono, supaya dadèkné karo sak karepé. 25Kuta-kutané sing kuwat karo tanah-tanah sing subur kabèh direbut; omah-omah sing kebak isi barang dandanan apik, panggonan-panggonan banyu tatahan, kebon anggur lan kebon saitun, lan wowohan, sing tyatyahé liwat karo okèh pada dirampasi. Pada mangan nganti warek lan dadi lemu lan ngrasaké urip kepénak, awit kawelasan Panjenengan sing gedé.
26Nanging pada wangkot lan nglawan marang Panjenengan. Pernatan Panjenengan disingkur lan para nabi Panjenengan, sing ngélingké supaya mulih mratobat marang Panjenengan, pada dipatèni. Pada nindakké sing njijiki sing gedé. 27Panjenengan banjur ngekèkké wong-wong iki ing tangané mungsuh-mungsuhé, nganti pada ngalami kangèlan. Lah njeruhné ngalami kangèlan kuwi terus pada sambat marang Panjenengan, banjur Panjenengan rungokké sangka langit lan awit sangka katrésnané Panjenengan sing gedé, Panjenengan ngekèki wong-wong lan ngluwari sangka tangané mungsuhé. 28Nanging yèn wis olèh katentreman, terus pada nandangi dosa menèh ing ngarepé Panjenengan. Terus Panjenengan pasrahaké marang mungsuh-mungsuhé, lan dijajah. Yèn pada sambat malih marang Panjenengan, Panjenengan ya ngrungokké menèh sangka langit, pada Panjenengan etokké bola-bali, awit sangka gedéné kawelasané Panjenengan. 29Panjenengan ngélingké supaya pada mbalik marang angger-angger Panjenengan. Nanging pada ngétokké gemunggungé, ora manut marang pepakoné Panjenengan, pada nerak pernatan-pernatan Panjenengan, sakjané ya pitutur kuwi sing dadi jalarané wong olèh urip yèn pada nandangi. Nanging pada masang pundaké kanggo nglawan, pada ngakokké gitoké lan ora gelem ngrungokké. 30Nanging Panjenengan gelem tetep nandangi sabar nganti pirang-pirang taun suwéné. Karo Rohé Panjenengan, Panjenengan ngélingké lantaran para nabi, nanging pada ora nggatèkké, nganti Panjenengan pasrahaké ing tangané bangsa-bangsa ing sak kabèhé negara. 31Nanging awit sangka gedéné kawelasané Panjenengan ya ora Panjenengan entèkké tyutes, lan ora Panjenengan tégakaké, awit Panjenengan kuwi Gusti Allah, sing maha asih lan kebak katrésnan.
32Saiki, duh Gusti Allah sing Mahaluhur, kuwat lan medèni, sing nyekel perjanjiané lan katrésnané, aja nganti Panjenengan nganggep rèmèh kabèh kasusahan sing wis pada kita sandang, ya ratu-ratu kita, penuntun-penuntun kita, imam-imam kita, nabi-nabi kita, lan para leluhur kita, malah ya umat Panjenengan kabèh, wiwit jamané para ratu ing Asyur tekan saiki. 33Nanging Panjenengan sing bener kanggo kabèh samubarang sing nibani kita kuwi, awit Panjenengan tumindak setia, lan kita sing pada nandangi duraka. 34Uga para ratu kita, para penggedé kita lan para imam kita, uga para leluhur kita pada ninggalaké angger-angger Panjenengan. Pada ora manut marang préntah lan pepélingé Panjenengan sing Panjenengan kèkké. 35Ing njeruhné dadi ratu pada ora ngabekti marang Panjenengan, senajan Panjenengan wis ngekèki kahurmatan okèh lan nyawiské tanah sing jembar lan subur. Lan pada ora gelem mratobat lan ninggalké penggawéané sing ala. 36Ing waktu saiki kita pada dadi batur, nanging ing njeruhné tanah sing Panjenengan kèkké marang para leluhur kita, supaya pada ngrasakké woh lan kasugihané, nanging kita kuwi pada dadi batur. 37Tanah iki okèh pametuné kanggo ratu-ratu sing Panjenengan tetepké ngwasani kita, awit sangka dosa kita. Para ratu kuwi pada ngwasani kita lan kéwan-kéwan kita karo sak wenang-wenang, sak nalika kita pada ngalami kangèlan gedé.”
Layang perjanjian
38Karo iki mau kabèh, aku terus pada nganakké perjanjian sing kentyeng, sing pada tak tulis, lan dityap karo para penggedéku, para wong Lèwi lan para imamku.
