Itungan 14

₁Ing kono wong Israèl kabèh pada mbengok, lan wong sak bangsa kuwi pada nangis sewengi muput, ₂uga pada nggrundel marang Moses lan Harun, lan pada ngomong: “Oh mbok kula pada mati ing negara Egipte waé, utawa ing ara-ara samun kéné! ₃Kenèng apa kok kula pada digawa karo GUSTI menyang negara kéné supaya pada mati karo pedang, kula anak bojo kula pada bakal dadi tawanan? Apa ora luwih apik kula pada mulih waé menyang negara Egipte?” ₄Uga pada rerasanan mengkéné: “Hayuk pada ngangkat pemimpin terus bali menyang negara Egipte.”

₅Moses lan Harun terus pada sendeku ing bumi ing ngarepé umat Israèl kabèh; ₆nanging Yosua anaké Nun lan Kalèb anaké Yéfuné, tunggalané sing wis pada ngindik negara kuwi, pada nyuwèk sandangané, ₇lan ngomong marang wong sak umat Israèl kabèh, semauré: “Negara sing wis pada tak indék lan takdlajahi, kuwi negara sing luwih apik. ₈Yèn GUSTI atiné kekarepané marang kita, kita mesti bakal pada kelakon dituntun mlebu ing negara kuwi lan negara kuwi bakal dikèkké marang kita, negara sing lubèr mèlek lan madu. ₉Mung waé aja pada mbruntak marang GUSTI, lan aja wedi marang bangsa ing negara kono, awit mesti bakal kita ganyang nganti entèk. Wong-wong mau wis ditinggal karo sing dadi pengayomané, nanging GUSTI nunggal karo kita, mulané wong-wong kuwi aja pada kok wedèni.” ₁₀Ing kono wong Israèl kabèh pada ngantyam arep mbandemi watu marang Yosua lan Kalèb; nanging kamulyané GUSTI terus ngétok marang wong Israèl kabèh ing Tarup Kumpulan.

₁₁GUSTI terus ngetokké tembung marang Moses: “Bakal nganti sak pira suwéné bangsa kuwi enggoné nyepèlèkké marang Aku, lan bakal nganti mbésuk kapan enggoné ora pertyaya marang Aku, senajan wis ana tanda pirang-pirang sing wis Tak tindakké ing sak tengahé. ₁₂Bangsa iki bakal Tak gebuk karo lara pès lan bakal tak entèkké, terus kowé kuwi bakal Tak dadèkké bangsa sing luwih gedé lan luwih kwasa tenimbangané karo wong-wong kuwi.” ₁₃Nanging semauré Moses marang GUSTI: “Yèn bangsa Egipte krungu bab kuwi, sakjané Gusti sing wis ngetokké bangsa kuwi sangka tangané karo kwasané Gusti, ₁₄mesti bakal tyerita marang wong sing pada manggon ing negara kéné, sing wis pada krungu, yèn Panjenengan GUSTI, ing tengahé bangsa kuwi, lan Gusti wis ngétok marang bangsa kuwi karo adep-adepan waktu mendungé Panjenengan ing nduwuré bangsa kuwi, uga enggèné Gusti nuntun mlakuné bangsa kuwi yèn awan karo tugu mega, yèn wengi karo tugu geni. ₁₅Mulané yèn bangsa kuwi Gusti patèni nganti entèk, para bangsa sing wis pada krungu kabar bab Panjenengan, mesti bakal pada rembukan mengkéné: ₁₆Awit GUSTI ora kuwat nuntun mlebu bangsa kuwi menyang negara sing wis dijanjèkké karo sumpah, mulané pada dientèkké ing ara-ara samun. ₁₇Ing perkara iki, supaya saiki pangwasané Panjenengan bisaa nyata maha luhuré, tyotyok karo tembungé Panjenengan,: ₁₈GUSTI kuwi luwih karo sabar lan lubèr kawelasané, sing ngapura kesalahan lan panerak, senajan sing nglakoni mesti ora utyul sangka ukuman, malah mbales dosané para bapak marang anak putuné, turun kaping telu lan kaping papat. ₁₉Supaya Gusti gelem ngapura kesalahané bangsa iki, awit sangka gedéné kawelasané Panjenengan, kaya enggèné Panjenengan wis gelem ngapura kesalahané bangsa iki wiwit sangka negara Egipte nganti teka ing kéné.”

₂₀GUSTI terus ngetokké tembung: “Ya wis pada Tak ngapura, kaya sing dadi penjalukmu. ₂₁Mung waé, kanggo Aku sing urip lan sak lumahé bumi kebak kaluhurané GUSTI: ₂₂sakkèhé wong sing wis weruh kaluhuran-Ku lan tanda-tanda mujijat sing wis Tak tindakké ing negara Egipte lan ing ara-ara samun, nanging wis pada njajal marang Aku nganti dibalèni kaping sepuluh iki, lan pada ora gelem ngrungokké karo tembung-Ku, ₂₃wong kuwi mesti ora bakal pada weruh negara sing wis Tak janjèkké karo sumpah marang para leluhuré! Sakkèhé wong sing wis ora ngajèni marang Aku, mesti ora ana sing bakal weruh. ₂₄Mung abdi-Ku Kalèb, awit kadunungan pikiran sing béda karo liyané, lan mantep enggoné mèlu marang Aku, kuwi bakal Tak gawa mlebu ing tanah sing wis kelakon dileboni, lan turunané bakal pada ngenggoni. ₂₅Nanging wong Amalèk lan wong Kanaan pada manggon ing legokan. Sésuk kowé pada balia, budal menyang ing ara-ara samun, nuju menyang segara Abang.” ₂₆GUSTI ngetokké tembung menèh marang Moses lan Harun: ₂₇“Nganti sak pira suwéné umat sing ala kuwi enggoné bakal pada nggrundeli marang Aku? Aku wis krungu panggrundelé wong Israèl sing ditujukké marang Aku, ₂₈pada omongana mengkéné: Tembungé GUSTI: Kanggo Aku sing urip, mesti kowé pada Tak balesi karo apa sing wis pada kok omongaké ing ngarep-Ku. ₂₉Layonmu bakal pada pating glétak ing ara-ara samun, ya kuwi sakkèhé sak panunggalmu sing wis pada ketulis, ya kuwi sing umuré rong puluh taun munggah, awit kowé wis pada nggrundeli marang Aku. ₃₀Kowé bakal pada ora kelakon mlebu ing negara sing wis Tak janjèkké karo sumpah yèn bakal pada kok enggoni, kejaba mung Kalèb anaké Yéfuné lan Yosua anaké Nun. ₃₁Nanging anak-anakmu sing pada kok arani yèn bakal dadi tawanan, kuwi sing bakal pada Tak tuntun mlebu ing kono, supaya kuwi pada weruh negara sing pada kok tampik. ₃₂Nanging kanggo kowé, layonmu bakal pada pating glétak ing ara-ara samun iki, ₃₃nanging anak-anakmu bakal pada nglembara kaya pangon ing ara-ara samun kéné suwéné patang puluh taun, bakal pada nanggung awit mursalmu, nganti kowé wis pada mati entèk ing ara-ara samun kéné. ₃₄Enggonmu bakal pada nyangga kesalahanmu kuwi suwéné nganti patang puluh taun, miturut tyatyahé dina enggonmu pada ngindik marang negara kuwi, patang puluh dina; sedina diitung setaun, supaya kowé pada ngerti rasané, yèn kowé Tak singkur. ₃₅Aku, GUSTI, sing ngomongi iki. Wis kuwi mau bakal Tak tibakké kabèh marang umat Israèl kabèh wong sing ala iki. Sing wis pada rembukan nglawan marang Aku; mesti bakal pada entèk ing ara-ara samun kéné lan ing kéné enggoné bakal pada mati.”

₃₆Nanging wong sing pada diutus karo Moses ngindik negara, nanging sak baliné terus ndadèkké umat Israèl kabèh pada nggrudeli marang Moses, awit sangka enggoné ngétokké kabar sing ala sing gegandengan karo negara mau, ₃₇wong kuwi pada mati kena ing bebenduné GUSTI; ₃₈tunggalané wong sing wis pada ngindik negara, mung Yosua anaké Nun lan Kalèb anaké Yéfuné sing pada tetep urip.

₃₉Bareng Moses wis rampung enggoné mréntahké tembungé kuwi marang wong Israèl kabèh, wong-wong pada banget susahé. ₄₀Esuké ijik uput-uput terus pada tangi, arep munggah ing putyuké gunung, tembungé: “Wis saiki kula pada bakal maju ngluruk ing panggonan sing dipréntahké karo GUSTI, kula pantyèn wis pada nggawé dosa.” ₄₁Nanging tembungé Moses: “Kenèng apa kowé pada arep nglalèkké tembungé GUSTI? Karepmu mengkono mau ora bisa kelakon. ₄₂Aja pada ngluruk, awit GUSTI mesti ora nunggal karo kowé, aja nganti kowé pada kalah karo mungsuhmu, ₄₃awit wong Amalèk lan wong Kanaan pada ing ngarepmu kono, lan kowé bakal pada mati karo pedang; awit kowé wis pada nyingkur marang GUSTI, dadiné GUSTI ya ora bakal nunggal karo kowé.” ₄₄Nanging wong-wong mau pada nékat munggah ing putyuké gunung, nanging petiné perjanjiané GUSTI lan Moses ora budal sangka panggonan tarup. ₄₅Wong Amalèk lan wong Kanaan sing pada manggon ing pegunungan kono terus pada medun lan nyerang marang wong-wong mau, nganti pada mblayu nganti tekan ing Horma.