Kuta-kutané wong Lévi
1GUSTI ngetokké tembung marang Moses ing tanah daratan ing Moab ing pinggir laut Yordan ing sak tyedaké Yériko: 2“Kowé ngomonga marang wong Israèl supaya kuta-kuta sing dadi duwèké, sak bagéan didumaké marang wong Lévi dadia panggonané; uga menèh wong Lévi kuwi ya pada didumi lemah panggonan ing sak ubengé kuta-kuta mau. 3Kuta-kuta kuwi dadia duwèké kanggo panggonané, lan lemah pangoné kanggo kéwan-kéwan lan sakkèhé ingon-ingoné liyané. 4Tanah pangonan sing kok wènèhaké marang wong turunané Lévi kuwi, ambané sangka bèntèngé témboké kuta tekan ing njabané ana 1000 éluh mubeng. 5Sangka sak njabané kuta ing sisih wétané kok ukur 2000 éluh, sisih kidul 2000 éluh, sisih kulon 2000 éluh lan ing sisih lor ya 2000 éluh; dadi kutané ing tengah; kuwi dadia panggonané kuta-kutané. 6Nanging kuta sing pada dikèkké marang para turunané Lévi kuwi sing nem dadia kuta pangungsèn, supaya kenaa diungsèni karo wong sing gawé pati. Sak liyané kuwi kok wènèhna menèh kuta patang puluh loro. 7Sak kèhé kuta sing pada diwènèhké marang wong turunané Lévi kuwi gunggungé ana kuta patang puluh wolu kabèh karo panggonané. 8Kanggo kuta sing bakal kok wènèhaké sangka duwèké wong Israèl kuwi taler sing okèh tyatyahé pada dijukuk okèh, sing setitik, dijukuk setitik. Siji-sijiné taler enggoné ngekèki kutané menyang wong Lévi kuwi miturut duwèké.”
Kuta-kuta pangungsèn
9GUSTI ngetokké tembung marang Moses: 10“Kowé ngomonga marang wong Israèl lan tuturana: Mbésuk yèn kowé wis pada nyabrang ing laut Yordan menyang ing negara Kanaan, 11terus kowé pada miliha kuta-kuta pangungsèn kanggo kowé, supaya kena kanggo ngungsi karo wong sing nggawé pati, nanging enggoné njalari patiné wong mau ora karo disengaja. 12Kuta-kuta kuwi pada dadia pangungsèn kanggo ngéndani wong sing nduwé wewenang males, supaya wong sing gawé pati kuwi aja nganti dipatèni sak durungé dipasrahké marang pengadilané umat supaya diadili perkarané. 13Nanging kuta sing pada diwènèhké kanggo kuta pangungsèn kuwi okèhé nem. 14Kuta sing telu ing sabrangé laut Yordan kéné, nanging sing telu kok temokké ing negara Kanaan; kuwi kabèh pada dadia kuta pangungsèn. 15Kuta nem kuwi pada dadia pangungsèn kanggo wong Israèl lan kanggo wong bangsa liyané lan wong sing mantya ing tengahmu, supaya saben wong sing matèni tanpa disengaja bisa nylametké mrana.
16Nanging yèn wong mau enggoné matèni nganggo barang wesi, nganti dadi lan patiné, wong kuwi gawé pati; lan wong sing gawé pati kuwi kudu diukum pati. 17Utawa yèn enggoné matèni kuwi nganggo watu ing tangané, sing bisa njalari patiné wong, nanging ya ndadèkké lan patiné, kuwi ya wong gawé pati; wong sing gawé pati kuwi kudu diukum pati. 18Lan menèh yèn karo kayu ing tangané, sing bisa njalari patiné wong, nanging ya ndadèkké lan patiné, kuwi ya wong gawé pati; wong sing gawé pati kuwi kudu diukum pati. 19Sanak sedulur tunggal getih kuwi kudu matèni wong kuwi; yèn ketemu karo wong sing nggawé pati kuwi, dèwèké kudu matèni wong kuwi. 20Mengkono uga yèn wong mau enggoné njotosi awit sangka sengit, utawa enggoné mbandem kuwi karo disengaja, nganti ndadèkké patiné, 21utawa menèh yèn wong mau enggoné ngepruk kuwi awit sangka geting nganti ndadèkké patiné, wong sing matèni mau kudu dipatèni; kuwi wong sing nggawé pati; sanak sedulur tunggal getih kuwi kudu matèni wong sing nggawé pati kuwi yèn kepetuk.
22Nanging yèn enggoné njotosi mau dadakan ora karo rasa memungsuhan, utawa enggoné mbandemké salah sakwijiné barang ora karo disengaja, 23utawa tanpa dipikir ngepruké watu sing bisa ndadèkké patiné wong, nanging pantyèn ora nduwé rasa geting, utawa nggolèk patiné; 24pengadilané umat ngadilana ing antarané sing gawé pati lan sing pantes mbales, miturut pernatan-pernatan iki; 25lan pengadilané umat luwarana sing nggawé pati kuwi sangka tangané wong sing pantes mbales, lan dibalèkaké karo pengadilan mau menyang ing kutané pangungsèn, sing wis diungsèni; terus tetepana manggon ing kono nganti matiné imam gedé sing wis dijebatani karo lenga sutyi. 26Nanging yèn kelakon sing nggawé pati mau metu sangka watesé kuta pangungsèn sing wis kanggo ngungsi kuwi, 27nanging kepetuk karo sing pantes males ing sak njabané watesé kuta pangungsèn, yèn sing nggawé pati kuwi terus dipatèni karo sing pantes males, sing matèni kuwi ora utang getih; 28awit sing nggawé pati kuwi wajip tetep manggon ing kutané pangungsèn nganti matiné imam gedé; nanging matiné imam gedé, sing gawé pati kuwi kena mulih menyang ing tanah duwèké déwé. 29Kuwi mau kabèh dadia pepakoné pernatan kanggo kowé turun-temurun, ing ngendi waé panggonané.
30Sapa matèni wong, sing nggawé pati kuwi dipatèni miturut katerangané para seksi, nanging yèn seksiné mung siji, kuwi paseksiné ora tyukup kanggo perkara ukuman pati. 31Kanggo wong sing nggawé pati, lan sing bener diukum pati, kuwi kowé aja nampani duwit tebusan nyawané, kudu kuwi patènana. 32Lan menèh kowé ya aja nampani tebusan kanggo wong sing wis nylametké menyang kuta pangungsèn, pamrihé supaya dililani mulih menyang tanahé déwé sak durungé matiné imam gedé. 33Dadi kowé aja gawé regeté negara sing kok enggoni, awit getih kuwi sing nggawé regeté negara, lan ora bisa dianakké rukunan kanggo negara awit sangka getih sing dikutahké ing panggonan pangwasané, kejaba mung karo getihé wong sing wis ngutahké. 34Kanggo kuwi kowé aja nganti pada gawé najisé negara sing kok enggoni, ya sing Tak panggoni ing tengahé; awit Aku, GUSTI, manggon ing sak tengahé wong Israèl.”
