Jesaja 16

₁Moab, stuur vanuit Sela in de woestijn

een aantal rammen naar de landsvorst,

naar hem die zetelt op de berg Sion.

₂Zeg tegen hem:

‘De vrouwen van Moab

willen de Arnon over;

ze zijn als vluchtende vogels,

opgejaagd van hun nest.

₃Tref maatregelen, grijp in,

bescherm ons tegen de achtervolgers

als de nacht tegen de hitte van de dag.

Verberg de vluchtelingen,

lever de verjaagden niet uit.

₄Verleen Moabs vluchtelingen onderdak,

behoed hen voor de vernietiger.

Als de tirannie voorbij is,

aan de verwoesting een eind is gekomen,

als de onderdrukker

uit het land is verdwenen,

₅dan zal onze trouw het fundament zijn van uw troon.

Iemand uit het huis van David

zal op deze troon onwankelbaar zetelen,

een bestuurder

die ijvert voor gerechtigheid,

zich inzet voor het recht.’

₆Wij hoorden van Moabs trots,

van zijn grenzeloze overmoed,

zijn verwaandheid, zijn hooghartigheid,

van zijn holle praat.

₇Nu is Moab vol zelfbeklag,

overal roept men ach en wee.

Het is diep verslagen,

aan de sterke mannen van Kir-Chareset

denkt het met weemoed terug.

₈De landerijen van Chesbon verkommeren.

De wijnstokken van Sibma:

eens bedwongen hun edele druiven

de machthebbers der volken!

Ze strekten zich uit tot Jazer,

liepen door tot in de woestijn,

hun ranken breidden zich uit

en reikten tot voorbij de Dode Zee.

₉Daarom huil ik zoals Jazer huilt

om de wijnstokken van Sibma.

Chesbon en Elale,

om jullie schieten mijn ogen vol tranen.

Want bij het plukken van de vruchten,

het oogsten van de druiven,

klinken niet langer vreugdekreten.

₁₀Verstomd is in de boomgaarden

het vrolijke gezang,

niet langer joelt en juicht men

in de wijngaarden,

men perst geen wijn meer in de kuipen.

Alle vreugdekreten zijn weggeëbd.

₁₁Ik tril als de snaren van een lier,

zo geroerd ben ik om Moab,

zo ontdaan om Kir-Chareset.

₁₂Welke moeite Moab zich ook geeft

om samen te komen op de offerhoogte,

te bidden in zijn heiligdom,

het zal hem niets baten.