Psalmen 109

O God, die ik aanbid,

blijf niet langer zwijgen.

₂Want mensen zonder wet of geweten

beschuldigen mij op valse gronden,

ik word belasterd en belogen.

₃Hun haat omringt mij,

zij bestrijden mij zonder reden.

₄Liefde belonen zij met vijandschap,

terwijl ik alleen maar bid.

₅Ze vergelden mij goed met kwaad,

beantwoorden mijn vriendschap met haat.

₆Laat een gewetenloos man mijn vijand beschuldigen,

hem aanklagen voor het gerecht.

₇Als er uitspraak wordt gedaan,

laat hem veroordeeld worden;

en smeekt hij om genade,

laat zijn verzoek worden afgewezen.

₈Bekort zijn leven,

laat een ander zijn taak overnemen,

₉maak zijn kinderen wezen,

zijn vrouw een weduwe.

₁₀Laten zijn kinderen ronddwalen,

bedelaars worden;

laten ze bedelen om hun brood,

ver van hun verwoeste huis.

₁₁Laten schuldeisers zijn bezit in beslag nemen,

vreemdelingen plunderen wat hij verworven heeft.

₁₂Laat niemand goed voor hem zijn,

niemand medelijden hebben

met de kinderen die hij achterlaat.

₁₃Moge zijn nageslacht worden weggevaagd,

zijn naam in vergetelheid raken.

₁₄Laat de Heer ook de misdaden van zijn ouders niet vergeten,

de zonden van zijn moeder niet door de vingers zien.

₁₅Laat hij zich die altijd herinneren

en aan hun leven een eind maken.

₁₆Want die man dacht er niet aan goed te zijn,

arme, hulpeloze mensen vervolgde hij,

wanhopigen joeg hij de dood in.

₁₇Vervloeken was hem een lust,

van zegenen had hij een afkeer.

Laat hijzelf vervloekt worden,

iedere zegen ver van hem blijven.

₁₈Zijn vloeken pasten hem als kleren,

laten zij in hem doordringen

als vocht in zijn lichaam,

als olie in zijn botten.

₁₉Laat hij zich erin hullen,

laat hij ze dragen als een riem,

laten ze hem blijvend omsluiten.

₂₀Moge dit Gods straf zijn

voor hen die mij aanklagen,

geen goed woord voor mij over hebben.

₂₁Maar u, Heer, mijn God, help mij,

dat bent u aan uw naam verplicht.

Bevrijd mij,

in uw overgrote liefde.

₂₂Ik ben zo arm, zo hulpeloos,

ik ben gekwetst tot in mijn hart.

₂₃Mijn leven is niet meer dan een avondschaduw.

Men schudt mij van zich af als ongedierte.

₂₄Ik ben vermagerd tot op het bot,

mijn knieën knikken van al het vasten.

₂₅Daarom minachten mij de mensen;

als ze me zien, lachen ze me uit.

₂₆Heer, mijn God, help me,

bevrijd me, u bent toch goed!

₂₇Laat mijn vijanden weten

dat u voor mij opkomt,

dat u mij redt.

₂₈Zij mogen mij vervloeken,

als u mij maar zegent!

Laten zij mij aanvallen,

ze zullen beschaamd staan,

maar ik, uw dienaar, zal juichen.

₂₉Overdek mijn aanklagers met schaamte,

hul ze in schande, als in een mantel.

₃₀Luid zal ik de Heer dank brengen,

te midden van velen zal ik hem vereren.

₃₁Want hij verdedigt de arme voor het gerecht,

hij bevrijdt hem van wie hem veroordelen.