Psalmen 74

God, waarom blijft u ons verstoten?

Waarom blijft u uw woede koelen?

Wij zijn uw kudde,

onze herder bent u.

₂Vergeet uw volk toch niet,

u hebt ons uitgekozen,

al heel lang geleden;

u hebt ons bevrijd

en gemaakt tot uw eigendom.

Denk toch aan de berg Sion,

waar eens uw tempel stond.

₃Keer terug naar uw heiligdom,

het ligt al zolang verwoest;

onze vijanden hebben alles vernield,

₄ze gingen er als razenden tekeer.

Ze richtten er hun legervaandels op!

₅Ze hakten erop los

als op kreupelhout;

₆het houtsnijwerk sloegen ze aan stukken

met bijlen en houwelen!

₇Uw heilige woning hebben ze ontwijd,

ze hebben uw tempel platgebrand.

₈Elke heilige plaats werd in de as gelegd,

overal in het land,

zo wilden ze ons breken.

₉Alle gewijde voorwerpen zijn verdwenen,

profeten spreken niet meer.

Wie weet hoe lang dit nog moet duren?

₁₀Mijn God, hoe lang nog lachen onze vijanden,

hoe lang nog blijven zij u minachten?

₁₁Waarom doet u niets!

Grijp in, maak er een eind aan.

₁₂God, u bent toch onze koning,

al sinds onheuglijke tijden;

u brengt steeds weer bevrijding,

overal op aarde.

₁₃U spleet met grote kracht de zee in tweeën

en verpletterde koppen van zeeslangen.

₁₄U vermorzelde de koppen van Leviatan

en gaf ze de haaien te eten.

₁₅Bronnen en beken hebt u laten ontspringen,

altijdstromende rivieren drooggelegd.

₁₆Van u is de dag, van u is de nacht,

zon en maan gaf u hun plaats.

₁₇U hebt de aarde haar grenzen gegeven,

u maakte de zomer en de winter.

₁₈Heer, vergeet toch niet

dat uw vijanden u uitlachen,

u minachten, de dwazen.

₁₉En vergeet uw arm volk, uw duifje, niet,

gooi het niet voor de wilde dieren!

₂₀Denk toch aan uw verbond met ons;

overal heerst geweld,

zelfs in de uithoeken van het land.

₂₁Wij worden verdrukt,

alles is ons ontnomen,

stel ons niet teleur,

laat ons u weer kunnen eren.

₂₂God, kom uw zaak verdedigen.

Vergeet niet hoe de dwazen u beledigen,

steeds weer opnieuw,

₂₃hoe uw tegenstanders tegen u schreeuwen,

steeds luider brallen.