1 Korintus 14

₁Pada nggayuha katrésnan lan ngupayaa pawèh-pawèh sangka Roh, luwih-luwih pawèh bab nggelar nubuat. ₂Sapa sing ngutyapké basa roh, kuwi tembungé ora tumuju marang manungsa nanging marang Gusti Allah. Awit ora ana wong sing ngerti basané, karo Roh wong kuwi ngutyapké bab sing ora dingertèni. ₃Nanging sapa sing nggelar nubuat kuwi, enggoné ngomong marang manungsa kanggo mbangun, pitutur lan panglipuran. ₄Sapa sing guneman nganggo basa roh, kuwi mbangun awaké déwé; nanging sapa sing nggelar nubuat kuwi mbangun pasamuan. ₅Aku seneng waé yèn kowé kabèh pada bisa ngomong nganggo basa roh, nanging luwih seneng menèh yèn kowé pada nggelar nubuat. Awit sapa sing nggelar nubuat kuwi luwih migunani tenimbang karo sing ngomong nganggo basa roh, kejaba yèn wong kuwi ya terus nerangké tegesé, terus pasamuan dibangun.

₆Dadiné para sedulur, yèn aku nekani kowé lan ngomong nganggo basa roh, kuwi apa paédahé kanggo kowé, yèn aku ora ndunungké bab wahyu, apa kaweruh, apa nubuaté apa piwulang? ₇Kuwi pada waé karo piranti sing tanpa nyawa, nanging bisa muni, kayata sulingan lan harep - yèn kuwi swarané ora béda, kepriyé bisané wong weruh nyanyian apa sing diunèkké nganggo sulingan utawa harep mau? ₈Utawa yèn swarané trompèt ora tyeta, sapa sing bakal tata-tata ing perang? ₉Mengkono uga kowé, sing pada guneman nganggo basa roh: yèn kowé ora nggunakké tembung-tembung sing tyeta, kepriyé bisané wong pada ngerti sing kok omongké? Dadiné tetembunganmu tanpa guna kaya guneman karo angin!

₁₀Ana basa rupa-rupa ing jagat iki — embuh pira tyatyahé — senajan mengkono ora ana siji waé ing antarané basa-basa mau sing tanpa tegesé. ₁₁Nanging yèn aku ora ngerti marang basa mau, aku tegesé dadi wong mantya kanggo wong sing nggunakké basa kuwi, lan wong kuwi dadi wong mantya kanggo aku. ₁₂Mengkono uga kowé: Kowé pantyèn pada nggayuh marang pawèhé Roh, nanging luwih betyik menèh pada ngupayaa, supaya kowé bisa nggunakké kanggo pembangunané pasamuan.

₁₃Mulané sapa sing ngutyapké basa roh, njaluka supaya bisa ndunungké. ₁₄Awit yèn enggonku ndedonga nganggo basa roh, kuwi rohku sing ndedonga, nanging akal pikiranku ora ngasilké apa-apa. ₁₅Dadiné apa sing kudu tak tindakké? Aku arep ndedonga nganggo rohku, nanging aku uga ndedonga nganggo akal pikiranku; aku arep ngidung lan memuji nganggo rohku, nanging uga ngidung lan memuji nganggo akal pikiranku. ₁₆Awit, yèn enggonmu memuji maturkesuwun mung nganggo rohmu, wong lumrah sing pada ing kono, kepriyé enggoné pada bisa ngamini pamuji maturkesuwunmu kuwi? Wong mau ora pada ngerti apa sing kok omongké? ₁₇Awit senajan pamuji matur kesuwunmu kuwi betyik banget, nanging wong liyané ora dibangun.

₁₈Aku ndonga maturkesuwun marang Gusti Allah, nanging enggonku ngutyapké basa roh kuwi ngungkuli kowé kabèh. ₁₉Nanging ing pasamuan aku luwih seneng ngutyapké limang tembung sing bisa dimangertèni kanggo mulangi wong liyané, tenimbang tembung pirang-pirang èwu ing basa roh.

₂₀Para sedulur, pikiranmu aja kaya botyah. Ing bab sing ala waé kaya botyah, nanging ing bab pikiran kaya wong déwasa. ₂₁Ing angger-anggeré Torèt ana tulisan ngéné: “Aku bakal ngomongi bangsa iki lantaran wong sing basané séjé, lan lantaran lambéné wong mantya; senajan mengkono bangsa kuwi ora bakal ngrungokké marang Aku, mengkono tembungé Gusti.” ₂₂Dadiné basa roh kuwi kanggo tanda marang wong sing pada ora pertyaya, ora kanggo wong sing pada pertyaya; nanging nubuaté kuwi kanggo tanda marang wong sing pada pertyaya, ora kanggo wong sing pada ora pertyaya. ₂₃Dadiné yèn pasamuan kabèh pada nglumpuk, lan saben wong pada guneman nganggo basa roh, terus ana wong njaba utawa wong sing ora pertyaya pada mlebu, apa wong kuwi ora bakal pada ngarani, yèn kowé pada édan? ₂₄Nanging yèn kabèh pada nggelar nubuat, terus ana wong sing ora pertyaya utawa wong anyar mlebu, kuwi bakal diyakinké karo wong okèh, lan ditliti karo wong okèh mau; ₂₅sak kabèhé perkara sing disimpen ing atiné bakal kétok, terus bakal sujut marang Gusti Allah lan ngakoni: “Tenan Gusti Allah ing tengah-tengahmu.”

₂₆Dadiné saiki kepriyé, para sedulur? Yèn kowé pada kumpulan, saben wong pada masrahna: sing siji masmur, sijiné piwulang utawa wahyu, utawa tembung basa roh, utawa ndunungké basa roh, nanging kabèh kuwi mau dikanggokké kanggo mbangun. ₂₇Nanging yèn ana sing ngomong nganggo basa roh, betyiké wong loro utawa okèh-okèhé wong telu waé, giliran, lan anaa siji sing ndunungké. ₂₈Nanging yèn ora ana wong sing bisa ndunungké, betyiké wong-wong mau ing pasamuan pada menenga waé, mung mikir ing atiné déwé, lan ngomong ing ngarepé Gusti Allah.

₂₉Kanggo nabi-nabi, betyiké anaa loro utawa telu sangka antarané sing pada medaraké pitutur, nanging liyané pada nimbang-nimbanga sing pada diwedaraké mau. ₃₀Nanging yèn wong sing pada lungguhan kuwi ana sing dikèki wahyu, apiké sing ndisik kuwi menenga. ₃₁Awit kowé kabèh pada bisa gentènan medar nubuat, terus kowé pada olèh piwulang lan pada olèh panglipuran. ₃₂Uga rohé para nabi kuwi manut marang nabiné. ₃₃Awit Gusti Allah kuwi ora seneng kahanan sing késruh, nanging kahanan sing kebak katentreman.

₃₄Pada kaya ing sak kabèhé pasamuané para sutyi, yèn nalika kumpulan wong wadon pada menenga, awit pada ora dililani guneman, nanging perlu pada sujut, kaya sing diomongké ing angger-anggeré Torèt. ₃₅Nanging yèn kepéngin weruh apa-apa, betyiké pada takon marang bojoné ing omah. Awit ora pantes kanggo wong wadon yèn guneman ing pasamuan. ₃₆Apa tembungé Gusti Allah kuwi wiwité sangka kowé? Utawa, apa tekané tembungé kuwi mung marang kowé déwé? ₃₇Yèn ana wong sing rumangsa dadi nabi utawa wong kasukman, kuwi kudu éling, yèn apa sing tak tulis marang kowé kuwi, tembungé Gusti. ₃₈Nanging yèn wong kuwi ora nggatèkké, ya aja kok gatèkké. ₃₉Mulané, para sedulurku, pada ngupayaa supaya nampa pawèh nggelar nubuat, lan aja ngalang-alangi wong sing guneman nganggo basa roh. ₄₀Nanging samubarang kabèh kuwi tumindaka karo sopan lan ketata.