Absalom mulih
1Bareng Yoab anaké Seruya ngerti, yèn Daved kangen marang Absalom, 2terus kongkonan abdi menyang Tékoa marani wong wadon sing pinter ing pikiran, terus ngomong marang wong wadon kuwi: “Mbok kowé étok-étok kaya wong ngalami kasusahan lan nganggoa sandangan wong kepatèn, aja lenganan lan praupanmu pada rupa kaya wong wadon sing wis pirang-pirang dina nangisi wong mati. 3Terus mlebua nemoni ratu lan ngomonga marang dèkné mengkéné.” Yoab terus mulangi marang wong wadon mau apa sing kudu dikabarké marang ratu.
4Waktu wong wadon Tékoa nemoni ratu, lan terus sendeku praupané sujut ing lemah, nyembah lan ngomong: “Duh, ratu kula lan bendara kula, kula njaluk tulung.” 5Ratu terus takon marang wong wadon kuwi: “Ana apa?” Semauré wong wadon mau: “Duh ratu, kula iki randa, awit bojo kula wis ninggal. 6Abdimu iki nduwé anak lanang loro; botyah loro kuwi pada gelut ing kebonan; awit ora ana sing misah, sing siji nggebuki salah sijiné nganti mati. 7Lan saiki kabèh sanak sedulur pada nuntut marang abdimu lan omongan: Anakmu sing matèni seduluré kuwi pasrahana, arep tak patèni, kanggo gantiné nyawané seduluré sing dipatèni kuwi lan aku ya arep ngentèkké turunanku. Wong kuwi pada bakal matèni turunan kula sing ijik kèri, nganti bojo kula ora ninggalké jenengé ing sak lumahé bumi.”
8Wong wadon kuwi terus dikongkon: “Wis muliha. Aku bakal ngekèki préntah kanggo kowé.” 9Wong wadon Tékoa kuwi ngomong marang ratu: “Kula lan brayaté kula bakal nyangga kesalahan kuwi, duh ratu kula, nanging ratu lan dampar sampéyan ora kesalahan.” 10Ratu terus ngomong: “Yèn ana wong ngomongké apa-apa menèh kanggo kowé, wong kuwi gawanen ing ngarepku, mesti ora bakal ngganggu kowé menèh.” 11Semauré wong wadon kuwi: “Muga ratu tansah éling marang GUSTI, Gusti Allah sampéyan, supaya sanak sedulur sing murih getih kuwi aja nganti kakèhan anggèné nindakké karusakan lan aja nganti pada matèni anak kula kuwi.” Ratu terus ngomong: “Kanggo GUSTI sing urip, ora bakal ana rambut sak eler-elera sing gogrok sangka sirahé anakmu ing bumi.”
12Wong wadon kuwi terus ngomong: “Lilanana abdimu ngomong sak ketyap malih marang bendara kula.” Tembungé ratu: “Gelis ngomonga!” 13Semauré wong wadon kuwi: “Kenèng apa ratu nduwé ati sing kaya mengkéné kanggo umaté Gusti Allah. Awit sampéyan ngomongké tembung kuwi, sampéyan déwé sing kesalahan, nanging ora nglilani mulihé wong sing wis kebuwang. 14Awit kita mesti ngalami mati, kita kuwi kaya banyu sing diesokaké ing lemah, sing ora bisa diklumpukké menèh. Nanging Gusti Allah ora ngelungké nyawané wong, nanging malah ngrantyam supaya wong kuwi ora terus-terus dibuwang sangka Panjenengané. 15Saiki kula teka ngladèkké perkara kuwi marang bendara ratu kula, awit wong okèh pada ngedèn-ngedèni kula. Mulané obahé atiné abdimu: Apiké tak ngomong marang ratu ndisik, menawa ratu nuruti tembung penjaluké abdiné iki. 16Awit ratu mesti bakal ngrungokké aku lan ngluwari aku sangka tangané para wong sing arep ngentèkké aku bareng karo anakku, sangka tanah pandumané warisané Gusti Allah. 17Abdimu uga mikir: Tembungé ratu mesti ngayemké atiku, awit ratu kula kuwi kaya mulékaté Gusti Allah, kaya mengkéné ratu kula, sing bisa milah-milah ngendi sing apik lan ngendi sing ala. Lan GUSTI, Gusti Allah sampéyan muga nunggal karo ratu kula.”
18Ratu terus ngekèki tembungé marang wong wadon mau: “Gelis kowé aja ndelikké marang aku, apa sing arep kok takokké marang aku.” Semauré wong wadon: “Muga ratu kula bendara kula gelem ngomong!” 19Ratu terus takon: “Apa Yoab ora mèlu-mèlu karo kowé ing perkara iki?” Wong wadon ngomong, semauré: “Kanggo keslametané, duh bendara kula lan ratu, kula wis ora bisa ménggak-ménggok ngiwa utawa nengen malih sangka kabèh sing diomongké bendara kula lan ratu. Sakjané Yoab déwé sing préntah kula, piyambaké sing nemoni abdimu ngomongké kabèh tembung kuwi. 20Karo karep ngowahi rupané perkara kuwi, mulané abdimu Yoab nindakké perkara kuwi. Nanging bendara kula iki wityaksana kaya mulékaté Gusti Allah, nganti weruh samubarang sing kedadian ing bumi.”
21Sakwisé kuwi ratu ngomong marang Yoab: “Ya wis, penjaluk iki tak lilani. Lungaa, maranana wong enom Absalom kuwi, gawanen bali.” 22Yoab terus sujut, praupané tekan ing lemah lan nyembah karo njaluk berkah kanggo ratu. Lan semauré: “Ing dina iki abdi weruh, yèn bendara lan ratu seneng marang kula, awit ratu kula wis nuruti penjaluké abdimu.” 23Yoab terus lunga menyang ing Gesur lan ngeterké Absalom mulih menyang Yérusalèm. 24Nanging ratu ngomong: “Absalom bèn tekan ing omahé déwé, aja nganti nemoni ing ngarepku.” Dadiné Absalom tekan ing omahé lan ora nemoni ing ngarepé ratu.
25Ing sak kabèhé negara Israèl ora ana sing apiké lan nggantengé ngungkuli Absalom. Wiwit sangka dlamakan nganti tekan ing embun-embunané ora ana tyiriné babar pisan. 26Yèn nyukur - ing pungkasané saben taun, awit kabotan kanggo dèkné - rambuté kuwi boboté 200 sèkel, miturut watu timbangané kraton. 27Absalom nduwé anak lanang telu lan wadon siji, sing jeneng Tamar, sakwijiné wong wadon sing ayu rupané.
28Bareng Absalom enggoné manggon ing Yérusalèm wis genep rong taun lan sak suwéné kuwi ora tau ngadep ing ngarepé ratu, 29Absalom kongkonan nyeluk Yoab, arep diutus nemoni marang ing ngarepé ratu. Nanging ora gelem. Terus kongkonan nyeluk menèh, kaping pindoné, nanging ya ora gelem. 30Absalom terus ngomong marang para abdiné: “Lemahé Yoab ing sandingé duwèkku lan ing kana ana tandurané jewawut, pada mbranaa, obongen kuwi!” Para abdiné Absalom terus ngobong kebon kuwi.
31Yoab terus nemoni Absalom ing omahé lan ngomong marang Absalom: “Apa sebabé para abdimu pada ngobong lemah kula?” 32Tembungé Absalom marang Yoab: “Ya, kula wis kongkonan wong karo kula meling; sampéyan kula jaluk teka mbréné bakal kula jikuk nemoni marang ratu ngomongké tembung kula mengkéné: Apa perluné kula mulih sangka negara Gesur? Aluwung kula tetep manggon ing kana. Saiki kula bakal nemoni ratu. Yèn kula dianggep kesalahan, ya kono diukuma pati.” 33Yoab terus nemoni ing ngarepé ratu ngomongké bab kuwi. Ratu terus nyeluk Absalom, terus nemoni ing ngarepé ratu, sendeku sujut tekan ing lemah. Ratu terus ngambungi Absalom.
