Pernatané perang
1“Yèn kowé ngluruk perang nglawan mungsuhmu, nanging kowé weruh ana jaran lan kréta, ya kuwi suradadu sing tyatyahé ngungkuli kowé, kowé aja wedi, awit GUSTI, Gusti Allahmu, sing wis ngetokké kowé sangka negara Egipte kuwi nunggal karo kowé. 2Nanging yèn kowé arep pada ngadepi perang, salah-sijiné imam terus majua ngomongi marang suradadu, 3kuwi diomongi mengkéné: Hé wong Israèl, pada rungokna, kowé saiki arep perang nglawan mungsuhmu, atimu aja lemes, aja wedi, ya aja bingung lan aja gemeter, 4awit GUSTI, Gusti Allahmu, sing lunga bareng mlakumu lan mimpin perangmu nglawan mungsuhmu, awit karepé arep ngekèki kemenangan marang kowé.
5Para penggedéné terus ngomongi marang suradadu mengkéné: supaya sak panunggalmu sing mentas ngedekké omah anyar, nanging durung nganti ngenggoni, kuwi mundura, muliha menyang ing omahé, supaya yèn mati ing peperangan, aja nganti omahé mau dienggoni wong liyané. 6Lan sapa sak panunggalmu sing mentas gawé kebon anggur, nanging durung nganti mangan wohé, kuwi mundura muliha menyang ing omahé, supaya yèn mati ing peperangan, aja nganti wohé dipangan wong liyané. 7Lan sak panunggalmu sing wis patyangan karo wong wadon, nanging durung nganti kawin, kuwi kena mundur mulih menyang ing omahé, menawa mati ing peperangan, aja nganti wong liyané sing ngawini. 8Sakwisé mengkono para penggedéné mau nerusaké tembungé marang para suradaduné mengkéné: Sapa sak panunggalmu sing wedi lan lemes atiné kuwi mundura muliha menyang ing omahé, supaya atiné para seduluré aja nganti mèlu lemes kaya atiné wong kuwi. 9Sakwisé para penggedéné suradadu rampung enggoné ngomongi marang suradadu, terus miliha penggedéné suradadu sing pada nuntun mlakuné para suradadu.
10Yèn kowé nyedaki salah sakwijiné kuta arep kok perangi, ing wiwitan kowé ngejaka rukunan marang dèkné. 11Yèn kuta kuwi gelem nampani ajakanmu rukunan marang dèkné lan kowé dibukakké gapura, sakkèhé wong isiné pada dadèkna wong sing nyangga gawéan kanggo keperluanmu, lan sak terusé pada dadi abdimu. 12Nanging yèn kuta kuwi ora gelem rukunan karo kowé, malah kowé dilawan perang, kutané terus kepungen; 13lan sakwisé GUSTI, Gusti Allahmu, masrahaké kuta kuwi marang tanganmu, terus sakkèhé wong isiné sing lanang pada patènana karo landepé pedang; 14mung sing wadon lan botyah; kéwan-kéwan lan sembarang ing kuta kuwi, ya kuwi barang-barangé kabèh, kuwi kena kok pèk déwé, lan sing direbut sangka mungsuhmu sing wis dikèkké karo GUSTI, Gusti Allahmu, kuwi kena kok kanggokké. 15Kaya mengkono sing kudu tandangi marang sakkèhé kuta sing adoh banget pernahé sangka panggonanmu, sing duduk tunggalané kuta-kutané bangsa-bangsa ing kéné iki. 16Nanging kuta-kutané bangsa-bangsa sing dikèkké karo GUSTI, Gusti Allahmu, marang kowé kanggo panggonan pandumanmu, kuwi sakkèhé sing karo ambekan aja ana sing kok uripi, 17nanging pada entèkna sak kabèhé pisan, ya kuwi wong Hèt, wong Amori, wong Kanaan, wong Fèris, wong Hèwi lan wong Yébus, kaya sing wis dadi préntahé GUSTI, Gusti Allahmu, marang kowé, 18supaya kowé aja nganti pada diwulangi niru marang sakkèhé rereget sing pada digawé kanggo allahé, nganti kowé pada dosa marang GUSTI, Gusti Allahmu.
19Yèn enggonmu merangi sakwijiné kuta nganti suwé enggonmu ngepung arep kok rebut, wit-witan ing sak ubengé kuta aja kok rusak karo kok ketoki nganggo kampak; wohé kena kok pangan, nanging wité aja kok tegori; wit-witan ing ara-ara kuwi duduk manungsa, dadi ora apik mèlu kok kepung. 20Mung wit-witan sing wohé ora kena dipangan kuwi kena kok rusak lan kok tegori, kanggo gawé pager enggonmu ngepung kuta sing nglawan marang kowé, nganti kuta kuwi bedah.”
