Pernatan bab anak mbarep
1GUSTI ngetokké tembung marang Moses: 2“Sakkèhé anak mbarep kuwi disutyèkké kanggo Aku; endi sing lair ndisik sangka saben weteng ing antarané wong Israèl, dadia manungsa utawa kéwan-kéwan, kuwi duwèk-Ku.”
3Moses terus ngomong marang para umat: “Dina iki pada diéling, awit ing dina iki kowé pada metu sangka negara Egipte, sangka penggawéan peksa; awit GUSTI enggoné wis ngentasaké kowé karo tangané sing rosa, mulané aja mangan apa waé sing karo ragi. 4Ing dina iki kowé pada metu, ing waktu sasi Abib. 5Yèn GUSTI wis nuntun kowé mlebu ing negarané wong Kanaan, wong Hèt, wong Amori, wong Hèwi lan wong Yébus, negara sing wis dijanjèkké karo sumpah marang para leluhurmu bakal dikèkké marang kowé, negara sing lubèr mèlek lan madu, terus kowé pada netepana pernatan iki, ing sak njeruhné sasi mengkéné iki uga. 6Pitung dina suwéné kowé mangan roti tanpa ragi, ing dina sing kaping pitu nganakké riyaya pasrah marang GUSTI. 7Sak njeruhné pitung dina mau sing dipangan mung roti tanpa ragi, lan kabèh apa sing karo ragi utawa ing panggonanmu, kabèh aja nganti ana wong sing weruh ragi.
8Uga menèh ing dina kuwi kowé ndunungna marang anakmu lanang: Pangabekti iki kanggo pengéling-éling marang apa sing wis ditindakké karo GUSTI marang aku waktu aku metu sangka negara Egipte. 9Pernatan iki dadia tanda ing tanganmu, lan tengeré pengéling-éling ana batukmu, supaya pernatané GUSTI ing lambému. Awit karo tangan sing rosa GUSTI enggoné ngetokké kowé sangka negara Egipte. 10Pernatan iki tetepana ing waktu sing wis ditetepaké saben taun.
11Yèn GUSTI wis nuntun mlakumu mlebu ing negarané bangsa Kanaan, kaya sing wis dijanjèkké karo sumpah marang kowé lan marang para leluhurmu, lan negara iki wis dikèkké marang kowé, 12terus kowé kudu masrahké marang GUSTI. Kabèh sing lair ndisik déwé sangka weteng, kabèh sakkèhé anak mbarep kéwan-kéwanmu, sing lanang kuwi dadi duwèké GUSTI. 13Nanging saben anaké kimar sing mbarep kuwi tebusen nganggo wedus gèmbèl siji, yèn ora kok tebus, tyuklèken guluné. Nanging sakkèhé anak mbarep manungsa sing lanang kuwi kudu kok tebus. 14Menawa mbésuk yèn anakmu takon marang kowé: ‘Kuwi tegesé apa?’ Terus omongana mengkéné: ‘Gusti wis ngentasaké kita sangka negara Egipte, sangka penggawéan peksa karo tangané sing rosa. 15Awit waktu Parao ngatoské atiné ora nglilani kita pada lunga, GUSTI terus matèni saben anak mbarep ing Egipte, wiwit anak mbarepé manungsa nganti tekan anak mbarepé kéwan-kéwan; mulané sakkèhé anak mbarepé kéwan-kéwan sing lanang dikurbanaké, nanging saben anakku mbarep sing lanang kuwi tak tebus. 16Pernatan kuwi dadia tanda ing tanganmu, lan tenger ing batukmu, awit karo tangané sing rosa GUSTI enggoné ngentaské kita sangka negara Egipte.”
Gusti Allah nuntun umaté
17Bareng Parao wis nglilani wong Israèl lunga, Gusti Allah nuntun mlakuné ora metu ing dalan sing nuju ing negarané bangsa Filistèn, senajan dalan kuwi sing tyedak déwé, awit tembungé: “Bangsa kuwi menawa ngalami perang aja nganti gela, nganti pada bali menyang ing Egipte.” 18Nanging Gusti Allah enggoné nuntun bangsa kuwi diénggoké metu ara-ara samun sak uruté segara Abang. Wong Israèl enggoné pada budal sangka negara Egipte, karo pada tata-tata perang. 19Moses ya nggawa balung-balungé Yosèf, awit kuwi wis njupuk sumpahé para anaké Israèl, tembungé: “Mbésuk Gusti Allah mesti nggatèkké kowé, terus balung-balungku gawanen metu sangka kéné.” 20Sakwisé budal sangka Sukot, terus pada lèrèn ing Etam, ing pinggiré ara-ara samun, 21nanging Gusti Allah mlaku ing ngarepé, ing wantyi awan ana tugu mega sing dienggo nuntun mlakuné, lan ing wantyi mbengi ana tugu geni sing dienggo madangi, supaya pada bisa nerusaké mlakuné awan lan wengi. 22Tuguné mendung ing wantyi awan lan tuguné geni ing wantyi mbengi ora tau lunga sangka ngarepé bangsa kuwi.
