1Isak terus nyeluk Yakub, diberkahi lan diweling, tembungé: “Kowé aja golèk bojo botyah wadon Kanaan. 2Tata-tataa, lungaa menyang negara Padan-Aram, ing omahé Bétuèl, bapaké ibumu, lan nggolèka bojo ing kana, tunggalé anaké Laban seduluré ibumu. 3Gusti sing Mahakwasa bakal mberkahi kowé, lan didadèkké subur lan tangkar-tumangkara supaya dadi kumpulan bangsa. 4Kowé dikèki berkah sing kanggo Abraham, ya kowé uga turunanmu, nganti kowé bisa nduwèni negara iki, ya sing kok enggoni kaya wong mantya, sing wis dikèkké Gusti marang Abraham.” 5Mengkono Isak enggoné ngomongi Yakub; Yakub terus budal menyang Padan-Aram, ing panggonané Laban anaké Bétuèl wong Aram, seduluré Ribka, ibuné Yakub lan Esau.
6Esau bareng weruh yèn Isak wis mberkahi Yakub, lan dikongkon lunga menyang ing Padan-Aram supaya golèk bojo sangka kana; nalikané mberkahi mau diweling: “Aja golèk bojo wong wadon bangsa Kanaan.” 7Uga menèh Yakub manut marang tembungé bapak lan ibuné, terus budal menyang Padan-Aram. 8Esau terus rumangsa yèn wong wadon Kanaan kuwi ora ndadèkké senengé Isak, bapaké. 9Mulané Esau terus lunga nemoni Ismaél perlu njupuk Mahalat dadi bojoné, diwayuh karo bojoné sing ndisik. Mahalat kuwi anaké Ismaél anaké Abraham, adiké Nébayot.
Yakub ngimpi ing Bétel
10Yakub budal sangka Bèrsyéba menyang ing Haran. 11Bareng tekan ing sakwijiné panggonan, terus nginep ing kono, awit wis mingslep srengéngé. Terus njupuk watu siji sangka panggonan mau dienggo bantalan, lan turu ing kono. 12Terus ngimpi: Ana anda ngadek ing bumi sing putyuké sundul langit, lan kétok para mulékaté Gusti Allah munggah-mudun ing anda mau. 13Dadakan, terus GUSTI ngadek ing sisihé lan ngetokké tembung: “Aku iki GUSTI, Gusti Allahé Abraham leluhurmu lan Gusti Allahé Isak; lemah sing mbok turoni iki bakal Tak wènèhké marang kowé lan turunanmu. 14Turunanmu bakal dadi kaya lebuné bumi lan kowé bakal tambah-tambah mengétan, mengulon, mengalor lan mengidul, lan sangka kowé lan turunanmu saben bangsa ing bumi bakal pada diberkahi. 15Aku bakal ngantyani kowé lan Aku bakal ngayomi kowé ing sak paran-paran lan kowé bakal Tak balèkké, menyang ing negara iki menèh, awit kowé ora bakal Tak tégakké, nganti Aku nindakké sembarang sing wis Tak janjèkké marang kowé.”
16Bareng Yakub nglilir sangka enggoné turu, terus ngomong: “Sak temené GUSTI ing panggonan kéné, lan aku ora ngerti.” 17Yakub wedi lan ngomong: “Tenan nggegirisi panggonan iki, iki ora liya omahé Gusti Allah lan iki gapurané swarga.” 18Esuké mruput Yakub njupuk watu sing dienggo bantalan lan didekké dadi tugu lan ing nduwuré diesoki lenga. 19Panggonan kono mau diarani: Bétel; mbiyèn kuta kuwi diarani: Lus.
20Yakub terus nggawé janji: “Yèn Gusti Allah nunggal lan njaga aku ing sak uruté dalan sing tak lakoni, lan ngekèki roti sing tak pangan, apa menèh sandangan sing tak enggo, 21nganti aku mulih ing omahé bapakku lan slamet, mesti GUSTI bakal dadi Gusti Allahku. 22Déné watu sing wis tak dekké dadi tugu iki bakal dadi omahé Gusti Allah. Apa menèh samubarang sing Gusti ngekèki marang aku iki sak prasepuluhé bakal kula pasrahké marang Gusti.”
