1Sakwisé lelakon mau, juru ombèn lan juru panganan ratuné Egipte pada nggawé kliru marang ratu, ya kuwi ratu ing Egipte mau. 2Nganti banget nesuné Parao marang pegawéné kraton mau, marang juru ombèn lan juru panganan kuwi. 3Loro-loroné pada diukum ing omahé penggedéné suradadu ing tunggal pakunjara karo Yosèf. 4Penggedéné suradadu mau terus ngangkat Yosèf ngladèni wong paukuman loro mau. Kaya mengkono wong loro mau enggoné diukum nganti rodok suwé.
5Ing sakwijiné mbengi wong loro mau pada ngimpi, impèné déwé-déwé, ya kuwi juru ombèn lan juru panganan ratuné Egipte sing pada diukum ing pakunjara kono, enggoné ngimpi tunggal sewengi, lan tegesé impèn ya béda-béda. 6Waktu ésuké Yosèf teka mrana, terus weruh yèn loro-loroné ijik pada sedih atiné. 7Yosèf terus takon marang pegawéné Parao sing pada diukum tunggal sak pakunjara karo dèwèké ing omahé bendarané kuwi, tembungé: “Kenèng apa dina iki sampéyan kok pada kétok sedih ngono?” 8Semauré wong loro mau: “Awaké déwé pada ngimpi, nanging ora ana wong sing bisa nerangaké tegesé.” Tembungé Yosèf marang wong-wong mau: “Sing bisa nerangaké impèn kuwi mung Gusti Allah? Tyritakké, impèn kuwi marang kula!” 9Juru ombèn terus nyritakké impèné marang Yosèf, omongé: “Ing sak njeruhné impèn aku weruh wit anggur ana ngarepku. 10Wit anggur kuwi ana pangé telu, ijik waé enggoné semi, terus ya metu kembangé lan dompolané pada ngetokké woh sing mateng-mateng. 11Lan gelas ngombéné Parao ing tanganku, woh anggur mau terus tak jupuk lan tak peres ing gelas ngombéné Parao lan gelasé terus tak suguhké ing tangané Parao.” 12Tembungé Yosèf: “Tegesé impèn iki ngéné: Pangé telu kuwi telung dina, 13ing njeruhné telung dina kuwi Parao bakal ngluwari sampéyan, lan mbalèkké penggawéan sampéyan sing mbiyèn, nganti sampéyan bakal ngladèkké gelas ombèn marang Parao kaya mbiyèn, nalika sampéyan kerja dadi juru ombèn. 14Nanging, éling marang kula yèn sampéyan wis olèh kepénak, supaya gelem ngétokké matur kesuwunmu marang kula, karo tyara nyritakké perkara kula iki marang Parao, lan njaluk tulung supaya kula ditoké sangka omah iki. 15Awit kula iki dityolong ditawan ngono waé sangka negarané wong Ibrani, lan ing kéné kula ora naté nandangi apa-apa, sing njalari kula pantes dilebokké ing omah tutupan iki.”
16Juru tukang panganan bareng krungu yèn enggoné negesi apik, terus ngomong marang Yosèf: “Aku ya uga ngimpi, kétoké aku nyunggi tampah susun telu isi panganan. 17Tampah sing nduwur isi panganan werna-werna kanggo Parao, sing diolah tukang masak; nanging tampah sing tak sunggi mau isiné terus dipangani manuk.” 18Yosèf terus nyauri: “Mengkéné tegesé impèn iki! Tampah susun telu ya telung dina. 19Ing njeruhné telung dina iki Parao bakal ngunggahké sampéyan menyang panggonan sing duwur, sampéyan bakal digantung ing tyagak, lan manuk-manuk bakal mangan daging sampéyan.”
20Bareng telung dina, waktu dina lairé Parao, dèkné nganakké pésta kanggo para pegawéné, kabèh juru ombèn lan juru panganan pada diluhurké ing sak tengahé para abdi. 21Juru ombèn dibalèkaké pangkaté sing lawas, dadi kelakon masrahaké gelas ombèn marang tangané Parao menèh. 22Nanging juru panganan digantung, tyotyok kaya enggoné negeské Yosèf marang para juru mau. 23Nanging juru ombèn kuwi ora kèlingan marang Yosèf, nanging lali.
