Seduluré Yosèf menyang Egipte sing kaping pindo
1Nanging pailan ing negara kono mundak ngidap-idapi. 2Bareng gandum olèhé tuku para anaké sangka Egipte wis entèk dipangan, bapaké terus ngomong: “Pada lunga menèh tuku gandum setitik kanggo kita!” 3Yéhuda terus ngomong: “Wong gedé kuwi meling tenanan: kowé aja nganti ngétok mréné menèh, yèn ora karo adikmu! 4Dadiné yèn bapak nglilani adik kula budal bareng kula, kula pada bakal budal tuku gandum kanggo bapak. 5Nanging yèn bapak ora nglilani mèlu, kita ora bakal budal, awit wong gedé kuwi préntahé marang kula: kowé aja nganti mréné menèh, yèn adikmu ora kok ejak bareng.” 6Israèl terus ngomong: “Kenèng apa kowé nganti pada gawé susahé atiku, ndadak ngomongké marang penggedéné mau, yèn kowé ijik pada nduwé adik menèh?” 7Tembungé para anaké: “Penggedé kuwi ndedes-ndedes marang kita uga nakokké marang sanak sedulur kita kabèh: Apa bapakmu ijik urip? Apa kowé ijik nduwé adik? Kula terus pada ngomong sing sak beneré. Kepriyé kula ngerti ing ngendi, yèn bakal ana pitakonan: Adikmu kuwi gawanen mréné!” 8Yéhuda terus ngomong marang Israèl, bapaké: “Botyah kuwi mbok dililani budal bareng karo kula, yèn mengkono kita bakal tata-tataa lan gelis budal, supaya kita pada tetep urip, aja nganti pada ngalami mati, ya kula, ya bapak, semono uga anak-anak kula. 9Kula sing nanggung Adikku, bapak njaluka tanggungan marang kula, yèn nganti ora kula balèkké marang bapak, lan ngadepké ing ngarepé bapak; kula sing nanggung dosa marang bapak ing sak lawasé. 10Yèn kita ora mbulet-mbulet ngono, mesti kita wis pada mulih kaping loro.” 11Ing kono tembungé bapaké marang para anak: “Ya wis ta, yèn mengkono, kowé pada nglakonana mengkéné: Golèka pametuné negara kéné sing apik déwé, adahana ing karungmu, gawénen pisungsung marang penggedéné Egipte mau, kayata: Bumbu setitik, wangi-wangian lan blendok kismis, kemiri-noto lan woh ketèpèng. 12Lan nggawaa duwit tikel, duwit sing wis dibalèkaké ing njeruh karungmu mbiyèn kuwi gawanen mbrana menèh, mbok menawa kliru. 13Adikmu jaken, terus gelis pada lungaa, balia ing ngarepé penggedéné kuwi! 14Gusti Allah Sing Mahakwasa supaya gelem nggawé melas atiné penggedéné mau supaya kowé pada olèh kawelasan, lan supaya nglilani sedulurmu sijiné karo Bényamin pada mulih bareng. Nanging kanggo aku iki, yèn meksa kudu kélangan anak-anakku, ya wis bèn kélangan.”
15Para anaké terus nglumpukké pisungsung lan nggawa duwit tikel loro, Bényamin diajak; sakwisé tata-tataa terus pada budal menyang Egipte, pada ngadep ing ngarepé Yosèf. 16Bareng Yosèf weruh Bényamin ing sak tengahé para seduluré, terus ngongkon marang sing ngwasani omahé: “Wong-wong kuwi pada tuntunen mlebu menyang ing omah, mbelèha kéwan, terus tyepakna, awit wong-wong kuwi mengko awan bakal pada mangan bareng karo aku.” 17Abdi mau terus nglakoni kaya sing dadi préntah Yosèf, lan para seduluré mau pada diajak mlebu menyang ing omahé. 18Ing kono kabèh pada rumangsa wedi, awit pada diajak mlebu menyang ing omahé Yosèf, enggoné rembukan mengkéné: “Enggonku pada digawa mlebu mréné iki, awit sangka duwit sing dibalèké ing karungku dèk mbiyèn kaé, karepé aku arep dityekel didadèkké batur lan kimarku dijikuk.” 19Mulané pada nyedaki marang sing ngwasani omahé Yosèf, lan ngomong ana ngarep lawang omahé, tembungé: 20“Kula nyuwun amit ndara, kala mbiyèn wis pada mréné tuku pangan, 21bareng kula mulih teka ing pondokan pada mbukak karungé, lah duwité déwé-déwé ditemokké ing karung temumpang ana nduwur lan ora kélong; saiki duwit kuwi kula gawa mréné menèh. 22Karo menèh kula pada nggawa duwit liyané digawé tuku; kula pada ora ngerti sapa sing nglebokké duwit kula ing karung mau.” 23Semauré abdi mau: “Kula njaluk dipénaké waé, aja wedi! Gusti Allah sampéyan lan Gusti Allahé bapakmu sing ngolèhké banda sing kependem ing karung sampéyan; duwit sampéyan wis kula tampani.” Sakwisé mengkono Siméon terus dietokké lan digawa mrana ketemu karo para seduluré.
24Bareng wis diajak mlebu menyang ing omahé Yosèf, terus diwènèhi banyu, supaya pada ngisuhi sikilé; uga kimaré ya pada dipakani. 25Terus pada nyawiské olèh-olèhé, karo ngentèni mulihé Yosèf ing wantyi awan; awit wis pada ngerti yèn bakal pada mangan ana kono. 26Sak mulihé Yosèf, terus dipasrahké pisungsung sing digawa, digawa mlebu menyang ing omahé, lan pada sendeku ing bumi ing ngarepé. 27Terus pada ditakoni bab keslametané lan tembungé: “Bapakmu sing wis tuwa sing kok tyritakké mbiyèn kuwi apa slamet? Apa dèwèké ijik urip?” 28Tembungé para seduluré: “Abdimu bapak kula slamet, ijik urip.” Terus pada nyembah lan sujut. 29Yosèf bareng weruh Bényamin adiké, tunggal ibu, terus ngomong: “Apa kuwi adikmu sing ragil, sing kok tyritakké marang aku mbiyèn?” Lan ngomong menèh: “Gusti Allah muga ngekèki berkah lan kawelasan marang kowé anakku.” 30Yosèf dadakan ninggalké panggonan kono, awit atiné ngeres lan keranta-ranta sangka kangené marang adiké, terus golèk panggonan kanggo nangis, terus mlebu ing sentong, nangis ing kono. 31Sakwisé terus raup lan metu, ngempet atiné lan ngomong: “Pada ladènana mangan!” 32Panganan terus diladèkaké, Yosèf disuguhi déwé, para seduluré déwé, lan wong Egipte sing pada mèlu mangan ya déwé, awit wong Egipte kuwi ora kena mangan bebarengan karo wong Ibrani, perkara mengkono klebu sing njijiki kanggo wong Egipte. 33Lungguhé para seduluré kuwi ing ngarepé Yosèf wiwit sing mbarep tekan sing ragil, banjur para seduluré pada pandeng-pandengan karo nggumun. 34Yosèf terus ngongkon ngekèki panganan sangka méjané marang para seduluré, nanging sing dadi bagéané Bényamin tikel lima tenimbangané liyané. Uga pada ngombé lan seneng-seneng bareng karo Yosèf.
