Wiwitan 44

₁Sakwisé mengkono Yosèf terus ngongkon marang sing ngwasani omahé, tembungé: “Karungé wong-wong kuwi isènana gandum sak kuwaté enggoné nggawa, lan duwité siji-sijiné dèlèhna ing njeruh karungé tumpangna ing duwuré. ₂Lan tuwungku, tuwung slaka kuwi dèlèhna ing njeruh karungé sing ragil tumpangna ing nduwur kabèh duwit sing digawé tuku gandum.” Abdi mau ya terus nglakoni apa préntahé Yosèf. ₃Esuké bareng wis padang, para seduluré Yosèf dililani budal uga kimar-kimaré. ₄Nanging tekan sak njabané kuta, durung adoh, Terus Yosèf ngongkon marang abdi sing ngwasani omahé: “Gelis, wong-wong mau oyaken, yèn wis ketyekel pada omongana mengkéné: Kenèng apa kowé mbales ala marang penggawé apik? ₅Iki apa ora tuwungé ngombéné bendaraku, lan sing adaté kanggo mbedèk? Ala temen tumindakmu sing mengkono kuwi.”

₆Bareng wis pada ketututan, ya terus diomongi kaya sing dipréntahké Yosèf. ₇Para seduluré Yosèf terus pada nyauri: “Kepriyé bendara kok ngomong ngono? Adohna sangka kita, yèn nganti nandangi penggawé kaya ngono kuwi! ₈Sampéyan ngerti déwé, duwit tumbasan gandum sing ditemokké ana karung-karung kula sing wis kula gawa menyang negara Kanaan, kula balèkké. Kanggé apa kula pada nyolong tuwung emas apa slaka duwèké ndara sampéyan! ₉Tyekaké ngéné waé: Wongé sing jikuk barang mau, kenèng dipatèni, lan kita gelem dadi abdi sampéyan.”

₁₀Semauré kongkonan mau: “Panemumu kuwi apik! Sapa sing ketemu kanggonan tuwungé, kuwi dadi abdiku, lan liyané pada ora salah.” ₁₁Terus kabèh gelis-gelis ngedunké karungé ing lemah, lan mbukaki karungé déwé-déwé. ₁₂Kongkonan mau terus ngglédahi karo njlimet, wiwitan sangka sing tuwa nganti tekan sing tyiliké; pungkasané tuwungé ketemu ing karungé Bényamin. ₁₃Terus kabèh pada nyuwèk sandangané, lan Déwé-déwé pada ngemoti kimaré menèh, terus pada bali menyang kuta.

₁₄Bareng Yéhuda lan para seduluré pada tekan ing omahé Yosèf, Yosèf ijik ing kono, terus pada sendeku ing bumi ing ngarepé. ₁₅Yosèf terus ngomong marang para seduluré: “Penggawé apa sing pada kok lakoni kuwi? Apa kowé pada ora ngerti, yèn wong kaya aku iki mesti bisa mbedèk.” ₁₆Tembungé Yéhuda: “Kita bakal ngomong apa marang ndara? Apa sing bakal kita omongké? Lan kepriyé enggèn kita bakal mbenerké awak kita? Gusti Allah wis nduduhké salah kita lan kita trima pada dadi abdiné sampéyan, ya kita, ora mung sing ditemokké kanggonan tuwungé kuwi.” ₁₇Nanging tembungé Yosèf: “Kuwi adoha sangka aku yèn aku nganti nindakké sing mengkono! Wong sing ketemu kanggonan tuwungé kuwi waé sing dadi abdiku, nanging kowé kabèh muliha menyang panggonané bapakmu karo slamet.”

₁₈Yéhuda terus maju nyedaki lan ngomong: “Kula nyuwun, duh bendara, sampéyan lilani kula abdimu ngomong setitik ana ngarepé bendara, lan aja nganti nesu marang abdimu; awit sampéyan kuwi pada kaya Parao. ₁₉Ndisik bendara takon marang abdimu: Apa kowé ijik pada nduwé bapak utawa ijik nduwé sedulur? ₂₀Kula terus ngomong marang bendara: Yèn, abdimu ijik pada nduwé bapak sing wis tuwa, lan ijik ana anaké sing enom sing lairé waktu bapak wis tuwa; kakangé wis ninggal ndonya, mung gari siji kuwi sing tunggal ibu, mila botyah iki banget ditrésnani karo bapak kula. ₂₁Sampéyan terus ngomong marang para abdimu: Adikmu kuwi gawanen ngadep menyang ngarepku kéné, supaya aku bisa weruh. ₂₂Kula terus ngomong marang bendara: adik mesti ora bisa ninggalké bapak kula, awit yèn bapak kula ditinggal dèkné, mesti bakal mati. ₂₃Ing kono sampéyan ngomong menèh marang para abdimu: Yèn adikmu sing ragil kuwi ora mèlu kowé mréné, kowé ora usah teka nang ngarepku menèh. ₂₄Malah bareng kula wis pada mulih ing ngarepé abdimu, bapaku, terus kula tyritakké tembungé bendara marang dèkné. ₂₅Bapak kula terus ngomong: Pada bali menèh, tukua setitik kanggo kita. ₂₆Nanging kita terus pada nyauri: Kita ora bisa mbrana menèh. Yèn adik kula sing ragil ora mèlu, kita bakal budal mbrana, awit kita ora dililani nemoni penggedé kuwi, yèn adik kula sing ragil ora mèlu. ₂₇Abdimu bapak kula terus ngomong marang kita: Kowé pada ngerti yèn bojoku kuwi enggoné nduwé anak karo aku mung loro. ₂₈Sing siji wis lunga ora bali, tak kira: mesti wis ditubruk karo kéwan galak, nganti sepréné aku wis ora weruh menèh. ₂₉Yèn botyah sijiné kuwi pada kok gawa lunga pisah karo aku, mengko ngalami tyilaka, dadi kowé sing pada njalari aku sing wis uwanen iki medun menyang ing panggonané wong mati awit sangka tyilaka. ₃₀Awit kuwi, menawa kula mulih ing ngarepé abdimu, bapak kula, yèn nganti adik ora mèlu bareng karo kula, awit bapak kula kuwi ora bisa urip tanpa botyah kuwi, ₃₁mesti bakal kedadian, yèn ngerti adik ora ana, mesti terus nemoni pati lan kula seduluré sing njalari abdimu bapak kula sing wis tuwa kuwi medun menyang ing panggonané wong mati awit saking sedihé. ₃₂Nanging abdimu sing nanggung botyah kuwi ing ngarepé bapak kula; tembung kula mengkéné: Menawa adik ora kula balèkké ing ngarepé bapak, kula sing nanggung dosa marang bapak ing sak lawasé. ₃₃Mulané saiki abdimu sampéyan lilani kèri dadi abdiné bendara kanggo gantiné botyah kuwi, lan botyah kuwi lilanana mlaku mulih bareng karo para seduluré. ₃₄Awit kaya ngendi enggèn kula bisa mlaku mulih ketemu bapak kula, yèn botyah kuwi ora mèlu bareng karo kula; kula ora mentala weruh kasusahan sing bakal nibani marang bapak kula.”