1Lelakon sing kaya mengkono kuwi ndadèkké pegelé atiné Yunus, terus tukul nesuné. 2Terus ndedonga marang GUSTI, semauré: “Duh GUSTI, apa ora wis tak omongaké sak durungé, waktu kula ijik ing negara kula? Ya kuwi sebabé, kula banjur mblayu menyang Tarsis; awit kula ngerti, yèn Panjenengan kuwi Gusti Allah sing maha trésna lan welasan, sing gedé kesabarané, sing lubèr kabetyikané lan nggetuni sing gegandengan karo tyilaka sing bakal ditibakké. 3Awit kuwi, duh GUSTI, supaya gelem njupuk nyawa kula, awit luwih apik kula mati tenimbangané urip.” 4Nanging tembungé GUSTI: “Enggonmu nesu kuwi apa wis sak beneré?”
5Yunus wis metu sangka kuta kono lan manggon ing wétané. Ing kono nggawé gubuk, lan ngiyup ing kono karo ngentèni kepriyé bakal kedadiané kuwi.
6GUSTI terus nukulaké wit, sing ngungkuli sirahé Yunus, terus bisa ngiyupi lan dadi panglipurané nesuné. Yunus seneng banget awit sangka anané wit mau. 7Nanging ésuké, waktu njedulé ésuké wétan Gusti Allah nekakké uler sing mangan wité jarak, nganti kuwi dadi alum. 8Bareng srengéngé wis kétok, Gusti Allah nekakké angin wétan sing panas banget, nganti sloroté srengéngé mau nggawé panasé sirahé Yunus; Yunus terus ambruk lan karep supaya mati, tembungé: “Luwih apik aku mati waé tenimbangané urip.” 9Ing kono tembungé Gusti Allah marang Yunus: “Enggonmu nesoni wit kuwi apa wis sak beneré?” Semauré Yunus: “Ya wis sak beneré waé enggèn kula nesu nganti tekan mati.”
10Tembungé GUSTI: “Kowé ngéman marang wit, sing duduk tanduranmu lan ya duduk kowé sing nukulaké kuwi, sing tukulé sak njeruhné sewengi lan alumé ya sak njeruhné sewengi. 11Apa ya Aku ora kudu ngéman marang Ninewé, kuta sing gedé kuwi, sing rayaté luwih sangka 120.000 wong, sing durung weruh bédané tangan tengen karo tangan kiwa, lan sing kéwan-kéwan luwih okèh kuwi?”
