1Iki kabèh sing ditampani wong Israèl kanggo lemah-pandumané ing negara Kanaan, sing wis diedum marang wong Israèl karo imam Eléazar lan Yosua anaké Nun lan para penggedé brayaté taler-taleré bangsa Israèl, 2karo dilotré lemah panduman kuwi diedum, kaya sing wis dadi préntahé GUSTI lantaran Moses sing gegandengan karo taler sing sanga setengah kuwi. 3Awit taler sing loro setengah kuwi wis pada dikèki lemah panduman karo Moses ing sabrangé laut Yordan; mung wong Lévi sing pada ora dikèki lemah panduman ing tengahé bangsa Israèl. 4Awit turunané Yosèf kuwi didadèkké rong taler: Manasé lan Efraim, dadi wong Lévi pada ora dikèki lemah panduman ing negara kono, kejaba mung kuta-kuta sing pada dienggoni karo panggonané kanggo kéwan-kéwané. 5Kaya sing wis dadi préntahé GUSTI marang Moses, ya mengkono kuwi sing dilakoni wong Israèl enggoné pada ngedum negara kono.
6Wong Yéhuda pada nemoni marang Yosua ing Gilgal. Ing waktu kuwi Kalèb anaké Yéfuné, wong Kénas ngomong marang Yosua: “Sampéyan wis ngerti tembungé GUSTI marang Moses, abdiné Gusti, sing gegandengan karo kula uga kanggo sampéyan ing Kadès-Barnéa. 7Umur kula patang puluh taun, waktu kula diutus Moses, abdiné GUSTI sangka Kadès-Barnéa kuwi dikarepké ngindik negara kéné; lan mulih kula nggawa kabar sing sak temen-temené kanggo piyambaké. 8Nanging para seduluré kula sing pada mèlu mlaku karo kula pada nggawé susahé atiné wong sak bangsa; nanging kula tetep mantep marang GUSTI, Gusti Allah kula, karo sak kabèhé atiku. 9Waktu kuwi Moses sumpah, tembungé: Sak temené bumi sing wis kok ambah karo sikilmu kuwi mesti dadi tanah pandumanmu ing selawas-lawasé turun-tumurunmu, awit kowé tetep mantep marang GUSTI, Gusti Allahmu karo sak kabèhé ati. 10Saiki GUSTI wis njaga urip kula kaya sing dadi perjanjiané. Saiki wis patang puluh lima taun, wiwit waktu GUSTI ngomong mengkéné iki marang Moses, lan ing sak suwéné iki wong Israèl nglembara ing ara-ara samun. Dadiné saiki kula wis umur wolung puluh lima taun. 11Kekuwatan kula ing dina iki ijik ajek kaya waktu kula diutus Moses; saiki kekuwatan kula ijik pada waé kaya kekuwatan kula ing waktu kuwi, ya kanggo perang lan kanggo mlebu metu. 12Mulané kula njaluk sampéyan ngekèki pegunungan, sing wis dijanjèkké GUSTI waktu kuwi; sampéyan déwé waktu kuwi wis krungu kabar, yèn ing kono dipanggoni bangsa wong Enak, lan ana kutané sing gedé-gedé lan kuwat. Menawa GUSTI gelem nunggal karo kula, nganti pada kenèng kula nundung kaya sing wis préntahaké GUSTI.”
13Yosua nuruti penjaluké Kalèb anaké Yéfuné, lan mènèhaké kuta Hébron dadi pandumané. 14Awit kuwi Hébron terus dadi lemah-pandumané Kalèb, anaké Yéfuné, wong Kénas kuwi, turun-temurun nganti sepréné, awit dèkné tetep mantep marang GUSTI, Gusti Allahé, karo sak kabèhé atiné. 15Hébron kuwi mbiyèn jenengé Kiryat-Arba; Arba kuwi tegesé wong sing luwih gedéné ing antarané wong-wong Enak. Lan negara kuwi terus tentrem, wis ora ana perang.
