Lukas 19

₁Yésus terus mlebu ing Yériko lan lunga liwat kuta kono. ₂Ing kono ana wong diarani Sakéus, juru pajek sing sugih. ₃Wong mau ngupaya bisané weruh Yésus kuwi kaya apa, nanging ora bisa awit ketutupan wong okèh, jalaran sangka tyendèké dedekké. ₄Mulané terus mlayu ndisiki wong okèh, terus mènèk wit anjir supaya bisa weruh Yésus, sing bakal liwat kono. ₅Nalika mlakuné Yésus tekan panggonan kono, terus ndangak lan ngomong: “Sakéus, gelis muduna, awit dina iki Aku perlu lerem ing omahmu.” ₆Sakéus gelis-gelis medun lan nampa Yésus karo bungah. ₇Nanging wong kabèh sing weruh pada grundelan, tembungé: “Kok gelem lerem ing omahé wong dosa.” ₈Nanging Sakéus terus ngadek lan ngomong marang Gusti: “Gusti, banda kula sing separo arep kula kèkké marang wong mlarat lan yèn ana wong sing kula peres, banda peresan mau arep kula balèkké tikel papat.” ₉Tembungé Yésus: “Ing dina iki brayat kéné katekan keslametan, awit wong iki ya tyedak turunané Abraham. ₁₀Awit Putrané Manungsa kuwi tekané perlu nggolèki lan nylametaké wong sing kesasar.”

₁₁Yésus terus ngekèki semonan marang wong sing pada ngrungokké tembungé, awit Panjenengané wis tyedak kuta Yérusalèm lan mikiré wong-wong mau yèn Kratoné Gusti Allah bakal kebukak. ₁₂Panjenengané terus ngomong: “Ana penggedé lunga menyang sakwijiné negara sing adoh, Panjenengané pilih didekké ratu ing kana, sakwisé kuwi terus mulih. ₁₃Terus nyeluk abdiné sepuluh, pada dipasrahi duwit sepuluh mina, tembungé: Duwit iki enggonen dagang nganti tekan sak mulihku. ₁₄Nanging Panjenengané kuwi disengiti karo wong-wong ing negarané, mulané terus pada ngutus kongkonan, pada dikongkon ngomong: Kita pada ora trima, yèn wong kuwi dadi ratu, ngwasani kita. ₁₅Nalika Panjenengané mulih, sakwisé didekké ratu, terus mréntah nyeluk para abdiné, sing pada dipasrahi duwit, awit kepéngin weruh siji-sijiné enggoné nglakokké dagang. ₁₆Wong sing kaping pisan teka lan ngomong: Gusti, duwit Panjenengan sak mina olèh bati sepuluh mina. ₁₇Tembungé bendarané: Apik banget penggawéanmu, hé, abdi sing betyik. Awit kowé wis temen ing bab sing tyilik mulané kowé tak kèki kapertyayan ngwasani kuta sepuluh. ₁₈Terus sing kaping pindo teka lan ngomong: Gusti, duwit Panjenengan sak mina olèh bati limang mina. ₁₉Tembungé marang wong kuwi: Kowé ngwasani kuta lima. ₂₀Abdi sing kaping telu teka lan ngomong: Gusti, kuwi duwit Panjenengan sak mina, kula simpen, kula buntel ing katyu. ₂₁Awit kula wedi marang Panjenengan. Awit Panjenengan kuwi kereng, gelem njupuk sing duduk duwèkké Panjenengan, apa ngunduh sing duduk sebaran Panjenengan. ₂₂Tembungé marang wong mau: Hé, abdi sing ala, kowé bakal tak adili miturut tembungmu déwé. Kowé wis ngerti, yèn aku iki wong sing kereng, sing njupuk sing duduk duwèkku lan ngunduh sing duduk sebaranku. ₂₃Yèn mengkono, kenèng apa duwitku ora kok pasrahaké marang wong sing nglakokké duwit, supaya sak mulihku kenaa tak jikuk uga sak anakané. ₂₄Terus ngomong marang wong-wong ing kono: Jupuken duwit sak mina kuwi, wènèhna marang sing nggawa sepuluh mina. ₂₅Semauré wong-wong mau: Gusti, dèwèké wis nduwèni sepuluh mina. ₂₆Ngekèki semauré: Aku ngomong marang kowé, saben wong sing nduwé, bakal dikèki, nanging sing ora nduwé, bakal dijukuk, malah ya sing dadi duwèké pisan. ₂₇Nanging kabèh mungsuhku iki, sing pada ora seneng yèn aku dadi ratuné, kuwi pada gawanen mréné, pada patènana ing ngarepku.”

₂₈Sakwisé ngomong mengkono, Yésus terus lunga ndisiki wong-wong mau, menyang Yérusalèm.

₂₉Bareng wis tyedak désa Bètfagé lan Bétania sing ning gunung sing diarani gunung Saitun, Yésus terus ngutus muridé loro ₃₀karo dikèki paweling ngéné: “Pada menyanga désa ing ngarep kaé. Sak tekamu ing kono, kowé bakal nemoni anak kimar dityentyang, sing durung tau ditunggangi karo wong. Kuwi utyulana lan gawanen mréné. ₃₁Lan yèn ana wong sing takon marang kowé: Kenèng apa kok sampéyan utyuli, semaurana ngéné: Gusti sing ngarepké.” ₃₂Sing diutus terus pada budal lan nemoni kaya sing diomong Yésus mau. ₃₃Nalika ijik pada ngutyuli kimar mau, wong sing nduwé kimar pada ngaruh-aruhi: “Kenèng apa kimaré kok sampéyan utyuli?” ₃₄Semauré sing diutus: “Gusti sing ngarepké.” ₃₅Kimaré terus dituntun menyang ngarepé Yésus, terus tutupi jubahé, Yésus terus diréwangi enggoné numpak anak kimar kuwi. ₃₆Sak suwéné mlaku, para wong pada njèrèng jubahé ing dalan sing diliwati. ₃₇Bareng tyedak karo Yérusalèm, ing dalan sing medun sangka gunung Saitun, sak kabèhé wong sing pada mèlu Panjenengané pada wiwit bungah-bungah lan memuji marang Gusti Allah karo swara tyeta awit sangka anané mujijat-mujijat, sing wis pada dideleng. ₃₈Ngéné tembungé:

₃₉Ana wong Farisi sing bareng karo wong okèh, wong kuwi ngomong marang Yésus: “Guru, Panjenengan supaya gelem nyenèni para murid Panjenengan kuwi.” ₄₀Ngekèki semauré: “Aku ngomong marang kowé: Yèn wong-wong kuwi pada meneng, watu-watu iki bakal pada nyuwara banter.”

₄₁Bareng Panjenengané wis mundak tyedak lan weruh kuta kuwi terus nangis, ₄₂Tembungé: “Oh, tenan betyiké yèn ing dina iki uga kowé weruh apa sing perlu kanggo tentrem rahayumu! Nanging saiki bab kuwi ketutup kanggo mripatmu. ₄₃Awit bakal tekan wantyiné, mungsuhmu pada manggon ing sak kiwa-tengenmu lan ngepung lan ngapit kowé sangka ngendi-endi. ₄₄Kowé bakal digempur nganti rata karo lemah, bareng karo anak-anakmu lan mungsuhmu ora bakal ngejarké watu siji waé sing temumpang ing watu liyané ing témbokmu, awit kowé ora weruh wantyiné enggoné Gusti Allah ngéndangi kowé.”

₄₅Yésus terus mlebu ing Griya Sutyi, wong sing pada dodolan ing kono pada ditundungi kabèh, ₄₆pada diomongi ngéné: “Ana tulisan: Griya-Ku kuwi kanggo ngabekti, kok didadèkké guwané bégal.”

₄₇Saben dina Panjenengané mulangi ing Griya Sutyi. Para pengarepé imam lan para juru Torèt uga para penggedéné bangsa Israèl pada ngupaya ngentèkké Panjenengané, ₄₈nanging pada ora ngerti tyarané kepriyé, awit wong kabèh pada tansah nyenengi marang Panjenengané lan pada kepéngin ngrungokké piwulangé.