Ambruké kuta Babél
1Sakwisé mengkono, aku weruh mulékat liyané medun sangka swarga. Mulékat mau nduwé pangwasa gedé lan bumi dadi padang awit sangka kamulyané. 2Mulékat mau mbengok karo swara banter:
“Wis ambruk, Babél wis ambruk, kuta gedé kuwi.
Lan wis dadi panggonané demit
lan panggonan delikané sak kabèhé roh najis,
lan panggonan delikané sak rupané kéwan sing ala lan sing disengiti,
3awit sak kabèhé para bangsa wis pada ngombé anggur hawa-nepsuné bédang,
lan para ratu ing bumi pada mlaku bédang karo Babél,
lan para sudagar ing bumi wis pada dadi sugih awit sangka nguja hawa-nepsuné.”
4Aku terus krungu swara liyané, sangka swarga, sing ngomong:
“Hé, umat-Ku, pada minggira sangka kuta kuwi,
supaya kowé aja nganti kesalahan karo dosané,
lan aja nganti mèlu kena karo bebendu-bebenduné.
5Awit dosa-dosané wis numpuk-numpuk nganti sundul langit,
lan Gusti Allah wis ngélingi sak kabèhé alané.
6Walesen kaya sing ditindakké marang kowé,
lan tikelana loro balesanmu kanggo penggawéané,
tyingkiré sing kanggo nyampur kuwi isènana tikel loro.
7Siksanen lan gawénen kasusahan,
karo enggoné wis ngrasakaké kaluhuran lan kepénaké.
Awit pikirané atiné ngéné:
Aku lungguh ing dampar kaya ratu,
aku duduk randa,
lan aku ora bakal ngalami kasusahan.
8Mulané sak kabèhé bebendu bakal nekani bareng sedina,
ya kuwi memala lan kasusahan lan pailan;
lan bakal diobong karo geni,
awit Gusti Allah, sing ngadili kuwi kwasa.”
9Para ratu ing bumi, sing pada mlaku bédang lan urip pénak karo wong wadon mau, yèn pada ndeleng kebulé geni sing ngobong Babél kuwi, bakal pada nangisi lan sambat. 10Para ratu mau bakal pada ngadek ing kadohan, awit sangka wediné marang kasangsarané, lan bakal ngomong:
“Tyilaka, tyilaka kowé, hé kuta gedé Babél,
hé kuta sing kuwat,
awit paukumanmu wis kelakon mung ing sak njeruhné sak jam waé!”
11Para sudagar ing bumi pada nangisi lan sambat, awit wis ora ana sing tuku dagangané, 12ya kuwi dagangan rupa emas lan slaka, watu-watu lan mutiara, mori alus lan kain sutra wungu lan kain abang, barang werna-werna sangka kayu wangi, dandanan werna-werna sangka gading, sangka kayu sing larang, sangka prunggu, wesi lan marmer, 13kanil lan bumbu-bumbu, lenga wangi, blendok mur lan menyan, anggur lan lenga, glepung alus lan gandum, sapi lan wedus, jaran lan kréta, batur lan malah nyawané wong. 14Kuwi kabèh bakal pada ngomong:
“Sak rupané kepénginané atimu kuwi wis ilang;
samubarang sing gemebyar lan apik kuwi wis entèk sangka ngarepmu,
ora bakal ketemu menèh.”
15Wong sing dedagangan barang-barang kuwi mau, sing wis dadi sugih awit sangka kuwi, bakal pada ngadek ing kadohan awit sangka wediné marang enggoné kesiksa, lan pada nangis lan sambat, 16tembungé:
“Tyilaka, tyilaka kuta gedé,
sing nganggo mori alus,
lan kain wungu lan abang,
lan nganggo rerékan emas,
lan watu-watu lan mutiara kuwi,
awit sak njeruhné sak jam waé kasugihan sing semono kuwi wis lebur.”
17Saben juru mudi lan para sing lelungan, lan para pegawéné kapal lan sak kabèhé wong sing panguripané ing segara, pada ngadoh, 18lan pada weruh kebulé geni sing ngobong, terus mbengok, tembungé: “Kuta endi sing madani kuta gedé iki?” 19Terus pada nyawur-nyawurké lebu ing sirahé, lan nyuwara banter karo nangis lan sambat tembungé:
“Tyilaka, tyilaka kuta gedé,
sing njalari sak kabèhé wong sing pada nduwé kapal ing segara,
wis dadi sugih karo dagangan sing larang,
awit kuta kuwi wis lebur ing sak njeruhné sak jam waé.
20Pada bungaha awit sangka kuwi, hé swarga,
lan para sutyi, para rasul lan para nabi,
awit Gusti Allah wis nibakké paukuman marang kuta kuwi awit sangka kowé kabèh.”
Kuta Babél ora bakal ngadek menèh
21Terus ana mulékat sing rosa-rosa, ngangkat watu sing gedéné sak watu gilingan, terus dijegurké ing segara, tembungé:
“Ya kaya mengkono kuwi kuta gedé Babél,
bakal diuntyalké sak rosané mengisor,
terus ora bakal ketemu menèh.
22Swarané siter lan para penyanyi,
lan swarané sulingan uga trompèt,
bakal ora krungu menèh ing tengahmu,
lan wis bakal ora ana wong sing nggawé sak rupané sing migunani
sing ketemu ing tengahmu,
lan swarané gilingan bakal ora krungu menèh ing tengahmu.
23Pepadangé dimar
bakal ora madangi kowé menèh,
lan swarané pengantèn lanang lan wadon
bakal ora krungu menèh ing kowé.
Awit sudagar-sudagarmu kuwi mauné pada dadi penggedéné bumi,
lan awit sangka èlmu-èlmu pepetengmu sak kabèhé bangsa pada disasarké.”
24Ing kuta kuwi ketemu getihé para nabi lan para sutyi, uga getihé sak kabèhé wong, sing pada dipatèni ing bumi.
