Nehemia 5

₁Op een keer begonnen de bewoners van het platteland, mannen zowel als vrouwen, tegen hun rijke medeburgers te klagen. ₂Sommigen zeiden: ‘We hebben een groot aantal zonen en dochters; we moeten koren hebben om in leven te blijven.’ ₃Anderen verklaarden: ‘We hadden zo’n honger dat wij onze akkers, wijngaarden en huizen hebben moeten verpanden.’ ₄Weer anderen zeiden: ‘Om de belasting aan de koning te betalen hebben we onze akkers en wijngaarden moeten belenen. ₅Maar wij behoren tot hetzelfde volk als onze rijke medeburgers. Onze zonen doen niet onder voor die van hen. Nu is het zover gekomen dat wij gedwongen worden onze zonen en dochters als pand af te staan, en sommigen van onze dochters zijn al als slavinnen behandeld. We staan machteloos, omdat anderen onze akkers en wijngaarden in hun bezit hebben gekregen.’

₆Toen ik van hun klachten hoorde en de feiten onder ogen kreeg, werd ik vreselijk kwaad. ₇Na alles nog eens goed overwogen te hebben, verweet ik de vooraanstaande burgers en het stadsbestuur dat zij zonder uitzondering van hun medeburgers een onderpand namen. Om daar een einde aan te maken riep ik een grote vergadering bijeen. ₈Ik zei: ‘Voorzover we konden, hebben wij onze medeburgers die aan de andere volken verkocht waren, weer teruggekocht. Maar u, u dwingt hen, zichzelf weer aan hun eigen medeburgers te verkopen.’ Zij zwegen, ze wisten hier niets tegenin te brengen. ₉‘Wat u doet,’ vervolgde ik, ‘is verkeerd. Waarom hebt u geen ontzag voor God? Alleen dan kunt u verhinderen dat de volken die ons vijandig gezind zijn, ons bespottelijk maken. ₁₀Net als u hebben ook ik, mijn broers en mijn dienaren geld en koren aan hen te leen gegeven. Ik stel voor dat wij niet terugvragen wat zij ons schuldig zijn. ₁₁Geef hun vandaag nog hun akkers en hun wijngaarden terug, hun olijfgaarden en hun huizen, en scheld ook kwijt wat zij aan geld, koren, wijn en olijfolie van u leenden.’ ₁₂Toen antwoordden ze: ‘Wij zullen alles teruggeven en niets opeisen. Wij zullen doen wat u zegt.’ Ik riep de priesters erbij en vroeg de vooraanstaande burgers en het stadsbestuur, dit in hun bijzijn met een eed te bekrachtigen. ₁₃Toen schudde ik de zakken van mijn mantel leeg en zei: ‘Zo zal God iedereen leegschudden die zich niet aan deze afspraak houdt. God zal hem uit zijn huis zetten en zijn bezittingen verbeurd verklaren; hij zal hem helemaal uitschudden.’ En alle aanwezigen zeiden: ‘Ja, zo zal het gebeuren!’ Zij bewezen eer aan de Heer en iedereen deed zoals was afgesproken.

₁₄Maar ik deed nog meer. Gedurende de twaalf jaar dat koning Artachsasta mij aanstelde als gouverneur van Juda, van zijn twintigste tot zijn tweeëndertigste regeringsjaar, eisten mijn broers en ik niet dat het volk ons onderhield, hoewel ik daar als gouverneur recht op had. ₁₅Mijn voorgangers daarentegen hadden het volk zware lasten opgelegd en van hen niet alleen brood en wijn gevorderd, maar ook nog veertig zilverstukken. Zelfs hun ondergeschikten gedroegen zich als heer en meester over het volk. Maar ik deed niets van dat alles, omdat ik ontzag had voor God. ₁₆Ikzelf nam deel aan het herstel van de muur, maar geen enkel stuk grond werd ons eigendom; ook al mijn dienaren waren voortdurend bij de herstelwerkzaamheden aanwezig. ₁₇Geregeld nodigde ik aanzienlijke Judeeërs en bestuurders, honderdvijftig man, bij mij aan tafel. Ook allen die de ons omringende volken hadden verlaten en bij ons aanklopten, vonden een gastvrij onthaal. ₁₈Dagelijks werden op mijn kosten een rund en zes van de beste schapen opgediend en ook nog gevogelte, en om de tien dagen moest men de hele wijnvoorraad aanvullen. Desondanks eiste ik niet dat het volk mij onderhield, want ik wist dat het onder zware lasten gebukt ging.

₁₉Mijn God, vergeet niet wat ik allemaal voor dit volk gedaan heb.