Psalmen 139

Heer, u doorgrondt me,

u kent me.

₂U ziet mij

of ik nu zit of sta.

U verstaat mijn gedachten

al van verre.

₃U slaat mij gade

of ik nu rust of werk.

Wat ik ook doe:

het is u vertrouwd.

₄Voor er een woord over mijn lippen komt,

weet u al, Heer, wat ik denk.

₅U bent om me heen,

u bent voor me en achter me,

en uw hand ligt op mijn schouder.

₆Dat u me zo kent

kan ik niet bevatten,

het gaat mijn verstand te boven.

₇Waar kan ik u ontlopen,

waar kan ik u ontvluchten?

₈Al zou ik opklimmen naar de hemel,

u bent er;

al zou ik afdalen naar het dodenrijk,

u tref ik er aan.

₉Al vloog ik naar het uiterste oosten

of streek ik neer in het verste westen,

₁₀ook daar zou u mij leiden,

ook daar houdt uw hand mij vast.

₁₁Al vroeg ik de duisternis:

‘Verberg me,

laat het nacht worden om mij heen,’

₁₂zelfs dan verbergt de duisternis me niet;

voor u is de nacht als de dag,

de duisternis als het licht.

₁₃U weefde mij

in de schoot van mijn moeder,

u deed mij ontstaan.

₁₄Ik dank u,

want het is een wonder

zoals ik ben gemaakt.

Alles wat u maakt, is een wonder.

Dat besef ik heel goed.

₁₅Ik was voor u niet verborgen

toen ik in dat duister groeide,

als in het binnenste van de aarde.

₁₆U zag mij toen ik nog geen vorm had,

en mijn dagen waren al vastgesteld,

al geschreven in uw boek,

voor er één enkele was aangebroken.

₁₇Hoe diep zijn uw gedachten, mijn God,

en hoe oneindig in getal.

₁₈Hoe zou ik ze kunnen tellen!

Talrijker zijn ze

dan de korrels van het zand.

Telkens als ik ontwaak,

ben ik nog met u bezig.

₁₉Mijn God, ik zou willen

dat u misdadigers ombracht,

dat u moordenaars van mij afhield.

₂₀Hun plannen zijn tegen u gericht,

zij misbruiken uw naam.

₂₁Heer, zou ik niet haten wie u haten,

niet verafschuwen wie zich keren tegen u?

₂₂Ik haat hen met heel mijn hart,

ze zijn mijn vijanden.

₂₃Mijn God, doorgrond mij,

kijk in mijn hart,

onderzoek mij,

peil mijn gedachten.

₂₄Dreig ik van u af te dwalen,

breng mij dan terug op de weg naar u.